Πρεμιέρες: Ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών ο νέος Αλμοδόβαρ η Αρίθα Φράνκλιν

1. Titane

Ο τίτλος της ταινίας παραπέμπει στις ισχυρές θεότητες της ελληνικής μυθολογίας και τα λόγια του Ευήμερου, στο έργο επιβεβαιώνονται. «Ο μύθος είναι η ιστορία μεταμορφωμένη».

Η Γαλλίδα σκηνοθέτις Ζουλιά Ντουκουρνό ( Raw), δίνει μια αλληγορική διάσταση στο εγχείρημά της.

Η ηρωίδα της μπορεί να σκοτώσει, χωρίς να φοβάται το θάνατο, να κάνει σεξ με ένα αυτοκίνητο και κάπως έτσι να μείνει έγκυος. Η παρουσία ενός  πυροσβέστη και η σχέση που αναπτύσσει η νεαρή γυναίκα μαζί του, μεταμορφώνει και τους δύο. Καταρρίπτονται οι μύθοι, επανεξετάζονται οι ρόλοι, το εγώ, το εμείς, η μητρότητα, ο άνθρωπος-μηχανή.

Δεν πρόκειται για ένα νέο « Μετρόπολις» αλλά για μια ταινία, που ξεχειλίζει από θυμό και οργή για τα ολισθήματα των ανθρώπων πάνω στη γη.  Η ταινία, ναι είναι ακραία, ναι είναι σε κάποια της σημεία ακατανόητη, θέλει να προκαλέσει, αλλά πάλλεται από ρυθμό και μας βυθίζει σε μια μελαγχολική παράνοια. O Βινσέντ Λιντόν είναι εξαιρετικός όπως  και η νεοφερμένη Αγκάτ Ρουσέλ,  η οποία κλέβει τις εντυπώσεις. Χρυσός Φοίνικας στο 74ο Φεστιβάλ Καννών.

2. Παράλληλες Μητέρες

Δύο χρόνια μετά το αυτοβιογραφικό του δράμα –υψηλών προδιαγραφών- «Πόνος και Δόξα», ο Πέδρο Αλμοδόβαρ εν έτει 2021, συνθέτει κομμάτια από το πάζλ των ιστοριών, από τις παλαιότερες του ταινίες, προσθέτει καινούρια και εκπλήσσει το κοινό του με τις πολιτικές αναφορές από το τραυματικό παρελθόν του Ισπανικού Εμφυλίου.
Εντούτοις, οι γνώριμες δραματοποιημένες τραγωδίες των ηρώων του- του γυναικείου φύλου-, όπως μας συνηθίζει, είναι ακραίες, φλερτάροντας με το «αδύνατον», αλλά και οι πολιτικές αναφορές εμφανίζονται ξεκομμένες από τον βασικό κορμό της ιστορίας του.
Η μούσα του, η Πενέλοπε Κρουζ, ερμηνεύει μια 40χρόνη φωτογράφο, που ζει στη Μαδρίτη.
Διατηρεί δεσμό με έναν παντρεμένο ανθρωπολόγο, ο οποίος ανήκει στην ομάδα των ερευνητών που καλούνται να ταυτοποιήσουν τα πτώματα, από τους ομαδικούς τάφους , που σιγά- σιγά ανοίγουν, περίπου 80 χρόνια μετά τον Εμφύλιο. Σε έναν από τους ομαδικούς τάφους βρίσκεται και ο πρόπαππους της Τζάνις. ( Πενέλοπε Κρουζ).
Επιπρόσθετα της συναισθηματικής φόρτισης που προκαλεί για την Τζάνις το συγκεκριμένο γεγονός, μένει και έγκυος, με τον ανθρωπολόγο εραστή της, να την προτρέπει να το ρίξει. Η Τζάνις το παιδί θα το κρατήσει και στο μαιευτήριο θα γνωρίσει την νεαρή Άνα( Μιλένα Σμιτ), η οποία περιμένει να γεννήσει , απόρροια βιασμού.
Η φαντασία του Αλμοδόβαρ , απ εδώ και πέρα ξεκινά να οργιάζει.
Ο Αλμοδόβαρ παίζει με τα γήινα χρώματα. Τα κάδρα του τα γεμίζει με μονόχρωμες έντονες παλέτες. Στήνει το σκηνικό του ως επί το πλείστον σε εσωτερικούς χώρους ( μαιευτήριο, κουζίνα, σαλόνι, υπνοδωμάτιο) και όταν το γύρισμα είναι σε εξωτερικό χώρο, επιλέγει 2 φόρες, μια υπέροχη πλακόστρωτη πλατεία της Μαδρίτης. Φιλμάρει με μαεστρία την Κρούζ και την Σμίτ και αφήνει να ξεχυθεί η ένταση από τις τραγικές καταστάσεις που βιώνουν οι πρωταγωνίστριες του. Μα είναι τόσο έντονο το μυθοπλαστικό στοιχείο, οι συμπτώσεις, το παιχνίδι της μοίρας, που δεν μας επιτρέπει να πάρουμε εντελώς στα σοβαρά την ιστορία,  μολονότι και η παιδική θνητότητα, ο ρόλος του DNA και η ιστορική μνήμη, παίρνανε από μπροστά μας.