Πρεμιέρες… από 7 Μαΐου

Επιμέλεια- Κριτικές Ιάκωβος Γωγάκης, Ελίνα Τραιφόρου

1.Έρωτας Με Την Πρώτη Μπουνιά 

Ρομαντική κωμωδία, 98′, Γαλλία 2014

Πρωτότυπος Τίτλος: Les Combattants/Love at First Fight

Γλώσσα: Γαλλικά

Του Τόμας Κέιλι

Με τους Αντέλ Χενέλ, Κέβιν Αζαΐς, Αντουάν Λοράν, Μπροιγκίτ Ρουάν, Ουίλιαμ Λεμπγκίλ

ΠΛΟΚΗ

Εκείνος, πενθεί τον πατέρα του, που μόλις έχει χάσει, αβέβαιος για τα επαγγελματικά του βήματα, συνεχίζει να εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση ξυλείας (ο λεπτοκαμωμένος 20χρόνος Αρνώ Λαμπρεντ). Εκείνη, (η Μαντλεν), περίπου συνομήλικη του, με γυμνασμένο σωματότυπο, είναι εσωστρεφής, εχθρική με τον εξωτερικό της περίγυρο, έτοιμη να γίνει μέλος του σώματος των αλεξιπτωτιστών, που εκείνη τη περίοδο στρατολογεί εθελοντές, σε παραθαλάσσιο θέρετρο. Η γνωριμία τους, σε μια παραλία, γρήγορα θα μετατρέψει τις -μέχρι τότε- επιλογές τους, σε κρίσιμα ζητήματα που θα δοκιμάσουν τη σχέση τους, εκ παραλλήλου, με τους άκρως αντίθετους -μεταξύ τους- χαρακτήρες.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δυο νεαρά παιδιά, στη Γαλλία του 2013, διαδραματιζόμενη έξω από τον μικρόκοσμο της νεολαίας, σε στρατόπεδο εκπαίδευσης και ακραίων δοκιμασιών επιβίωσης.

Ο 35χρόνος Τόμας Κέιλι μαζί με τα 4 βραβεία στο « Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών», εισέπραξε τα εύσημα της μικρής «λαϊκής ετυμηγορίας» των Καννών( και τα δική μας), σε μια ταινία που ενώ κυριαρχεί το σκηνοθετικό ύφος της αφηγηματικής ασάφειας, των αφηρημένων σκηνών, διανθισμένων –σε μερικά της σημεία-με ηλεκτρονική μουσική και η τεχνική της σκόπιμης απόστασης μεταξύ των δύο χαρακτήρων, δημιουργεί την ίδια στιγμή, μια ιδιότυπη οικειότητα με τον θεατή, οικοδομώντας έτσι τη μετάβαση των ηρώων του, στην ενήλικη ζωή. Χρησιμοποιεί -ενίοτε-υπόγειο χιούμορ και πολλά κοφτερά αστεία, ταυτόχρονα, -ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο αυτής της ταινίας είναι το γεγονός ότι- κατακεραυνώνει  με το γάντι, κοινωνικά πρότυπα, όπως η οικογένεια, το σχολείο και ο στρατός, προετοιμάζοντας τους νέους για πόλεμο( σε όλα τα επίπεδα της εγγενής ανήθικης ζωής) αλλά όλοι αυτοί οι «θεσμοί», τους αφήνουν επί της ουσίας αποστειρωμένους και περιχαρακωμένους σε εσωτερικά μοντέλα διεργασίας, όπου δεν μπορούν να νιώσουν τα βέλη του έρωτα, βάζοντας διαρκώς όρια και καλούπια, τις φοβίες πάνω από τις επιθυμίες.  Η πρώτη ηχηρή κινηματογραφική “μπουνιά”, του ελπιδοφόρου ξεκινήματος του Τόμας Κέιλι. Ι.Γ

Η ΤΑΙΝΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ

2. Μια Υπόσχεση 

Ρομαντικό δράμα, 98′, Βέλγιο/Γαλλία 2013

Πρωτότυπος Τίτλος: A Promise

Γλώσσα:   Αγγλικά

Του Πατρίς Λεκόντ

Με τους  Ρεμπέκα Χολ, Ρίτσαρντ Μάντεν, Άλαν Ρίκμαν

ΠΛΟΚΗ

Γερμανία, 1912. Ένας ταπεινής καταγωγής νεαρός άντρας, βρίσκει δουλειά σε ένα εργοστάσιο χάλυβα. Ο ιδιοκτήτης, Καρλ, εντυπωσιασμένος από τη δουλειά του, κάνει το νεαρό γραμματέα του. Καθώς η υγεία του Καρλ επιδεινώνεται και παραμένει εσώκλειστος στο σπίτι του, μεταφέρεται κι ο νεαρός μαζί, για να συνεχίσει τη δουλειά του. Εκεί γνωρίζει την κατά πολύ νεότερη σύζυγο του αφεντικού του, μια πανέμορφη και συνεσταλμένη γυναίκα. Όσο ο καιρός περνά, την ερωτεύεται σφόδρα, αλλά δεν τολμά να αποκαλύψει τα συναισθήματα του.
Όταν ο Καρλ ανακοινώνει ότι θα τον στείλει να επιβλέψει τα ορυχεία του στο Μεξικό, η πληγωμένη αντίδραση της συζύγου του, θα αποκαλύψει ότι κι εκείνη έχει αισθήματα για το νεαρό άντρα- δε μπορεί όμως να εκφραστεί παρουσία του άρρωστου συζύγου της. Του δίνει μια υπόσχεση- όταν επιστρέψει σε δύο χρόνια, θα είναι δική του. Οχτώ χρόνια αργότερα, με εκατομμύρια νεκρούς και την Ευρώπη σε χαλάσματα, εκείνος επιστρέφει στην πατρίδα του, και στη γυναίκα που ελπίζει ότι τον περιμένει ακόμα.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Ο αγαπημένος στο ελληνικό κοινό Πατρίς Λεκόντ, σκηνοθέτης μερικών αγαπημένων γαλλικών ταινιών( Ο Εραστής της Κομμώτριας, Εξομολογήσεις Πολύ Προσωπικές), μετά από περίπου 25 ταινίες μεγάλου μήκους, παρουσίασε τον Σεπτέμβριο του’13, στο Φεστιβάλ Βενετίας, το πρώτο του αγγλόφωνο φιλμ, βασισμένο στο μυθιστόρημα του αυστριακού θεατρικού συγγραφέα Στέφαν Τσβάιχ.

Πρόκειται για μελόδραμα εποχής, ιψενικής υφής, με τον 68 χρόνο Γάλλο, άριστο γνώστη των εθιστικών ιστοριών και καλαίσθητα σκηνοθετημένων, όπως αυτή , μόνο που εδώ είναι τόσο πολύ τετριμμένες οι αναφορές στον ναζισμό αλλά κυρίως ότι προηγήθηκε στο φιλμ χρονικά, δηλαδή το σκοτεινό και καταδικασμένο ερωτικό πάθος του Φρίντριχ και της Λοτ. Παρότι γίνεται προσπάθεια να φρεσκαριστεί το στόρι ,ιδίως στα -πιο αισιόδοξα- τελευταία του στάδια, χρησιμοποιώντας -τεχνικά- και κάμερα στο χέρι, τελικά  δεν έχει κάτι ξεχωριστό να προσφέρει, απ’ oτι έχουμε δει σε δεκάδες παρόμοιες ταινίες. Είναι σαφές, ήδη από τα πρώτα 5 λεπτά, πως η νεαρή γυναίκα, παντρεμένη με μεγαλύτερο της άντρα, θα αγαπήσει τον περίπου στην ίδια ηλικία Φρίντριχ. Η συναισθηματική ροπή των δύο εραστών, προς τι είναι πρέπον και τι όχι, αποτυπώνεται και με το γεγονός ότι η αγάπη τους παραμένει πλατωνική, δεν αγγίζονται, δεν φιλιούνται, ακόμα και τη στιγμή που θα συναντηθούν μετά από 6 χρόνια απουσίας.

Ο Λεκόντ παίζει με τις εκφράσεις των ηρώων του, τους δισταγμούς τους, τις χειρονομίες τους, εν είδει σωματικού θεάτρου, η κατάληξη είναι προφανής και κοινότυπη, ξεχωρίζουν οι ερμηνείες της κινηματογραφικής τριπλέτας, αλλά  σίγουρα το έργο αυτό θα αναδεικνυόταν καλύτερα από τους τρεις  ηθοποιούς, πάνω σε ένα θεατρικό σκηνικό, αντί μιας κινηματογραφικής μεταφοράς. Ι.Γ