Μία Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Μια  βροχερή μέρα στη γοητευτική Νέα Υόρκη.. την οποία απολαμβάνουν από μακριά  οι  Κορεάτες άντε και οι Ευρωπαίοι, ούτε λόγος για τα εκατομμύρια των κατοίκων της.

Η περιγραφή μας μπορεί να πάρει σάρκα κι οστά μόνο στις ταινίες…και κάπως έτσι θα γίνει.

Η   48η ταινία μεγάλου μήκους   του Γούντι Άλεν και  η 27η του, γυρισμένη στην  αμερικανική μητρόπολη, δέχτηκε προ μηνών κόκκινη κάρτα από την εταιρία που ανέλαβε τη διανομή της στις 50 πολιτείες( Amazon) και κανένα μεγάλο στούντιο δεν προτίθεται( όπως όλα τα δεδομένα συνηγορούν)  να τείνει χέρι βοηθείας στον 84χρόνο δημιουργό. Η αφορμή δόθηκε τον Ιανουάριο του ’18( είχαν ήδη ολοκληρωθεί τα γυρίσματα), όταν η υιοθετημένη κόρη του Γούντι Άλεν και της Μία Φάροου, η Ντίλαν Φάροου, κατηγόρησε -ξανά- τον θετό της πατέρα για σεξουαλική κακοποίηση της, όταν ήταν 7 ετών, το 1992. Οι κατηγορίες της Ντίλαν θεωρήθηκαν αβάσιμες στη δικαστική μάχη που -τότε- διεξήχθη κι ο Άλεν αθωώθηκε.  Η Ντίλαν επανέφερε  το θέμα, τη χρονική στιγμή, όπου τα βλέμματα των Αμερικανών ήταν στραμμένα στα σεξουαλικά σκάνδαλα στο Χόλιγουντ και το κίνημα MeToo γιγαντώθηκε. Η στήριξη δεκάδων μελών του σωματείου των ηθοποιών στο πρόσωπο της Ντίλαν  και η δημόσια τοποθέτηση κορυφαίων σταρ ότι δεν θα συνεργαστούν με τον Άλεν, οδήγησε την Amazon στη διακοπή της συνεργασίας της μαζί του, παραχωρώντας του τα δικαιώματα της ταινίας και η προβολή της θα γίνει στην Ευρώπη και στην Ασία.

Η εισαγωγή   κρίνεται αναγκαία.

Στο ” A Rainy Day in New York” υποβόσκουν μπόλικα  στερεότυπα γύρω από τα δύο φύλα και  βιτριολικό χιούμορ περί σεξισμού, σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπου σκοπίμως κυριαρχούν πρόσωπα και συμβάντα-στη σφαίρα της μυθοπλασίας- που σχετίζονται με την 7η τέχνη , όπως συμβαίνει και με την πρόσφατη ταινία του Κουεντίν Ταραντίνο “Κάποτε…στο Χόλιγουντ”.

Στο έργο,  παρελαύνει  ο  ανασφαλής για τα δημιουργήματα του σκηνοθέτης Ρόλαντ Πόλαρντ( μας παραπέμπει στον  Ρόμαν Πολάνσκι), ο φλύαρος σεναριογράφος του σκηνοθέτη, ο οποίος ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του μπήκε κρυφά στο διαμέρισμα του καλύτερού του φίλου( ερμηνεία υψηλής κλάσης από τον Τζουντ Λο) και ο “jeune premier” ηθοποιός Φρανσίσκο Βέγκα, που διαδίδει ότι χώρισε με την ερωμένη του ( ο ρόλος δίνεται στον Ντιέγκο Λούνα). Τα τρία προαναφερθέντα πρόσωπα κρατούν δευτερεύοντες ρόλους και συσχετίζονται με την κεντρική ηρωίδα, την Ασλέι, μια  αλλοπαρμένη φοιτήτρια δημοσιογραφίας από τον αμερικανικό νότο, η οποία καταφθάνει στη βροχερή Νέα Υόρκη για να “ανακρίνει” τον Ρόλαντ Πόλαρντ συνοδεία του ιντελεκτουέλ, συνεσταλμένου και οικονομικά ευκατάστατου( από τη μαμά και τον μπαμπά)  αγοριού της, του Γκάτσμπι ( Ελ Φάνινγκ- Τιμοτέ Σαλαμέ).

Η ταινία διαδραματίζεται εντός ενός 24ώρου.

Ο Άλεν -όπως το συνηθίζει επεμβαίνει με σαρκασμό -και με θανατηφόρες ατάκες- στους προβληματισμούς των σύγχρονων αστών, παρατηρεί την επαγγελματική  φιλοδοξία και ματαιοδοξία,  τα μικρά ή μεγάλα  ψέματα ( κάποιες φορές τα ψέματα είναι αναγκαία,  αλλά για τον Άλεν είναι και  μέρος της ανθρώπινης φύσης),  καταπιάνεται με την τέχνη, την ημιμάθεια, το χρήμα,  την  απροβλεπτότητα των συναισθηματικών ερεθισμάτων(   με ποιον/ με ποια θα ταιριάξει κανείς ερωτικά και συναισθηματικά), σε ένα κόσμο όπου και πάλι  κυριαρχούν οι συμπτώσεις…πρόκειται για μία από τις αγαπημένες  του εμμονές.

Στο γλυκόπικρο φιλμ  το παρακάνει με τις συμπτώσεις, σίγουρα γίνεται εν γνώσει του, θέλοντας να μεταφέρει το μήνυμα πως ” το σινεμά είναι ένα παραμύθι ίσως παραμύθι  είναι και η ίδια η ζωή”.   Ο κινηματογραφικός κόσμος του εργασιομανή σκηνοθέτη( κλείνει 50 χρόνια από το Take the Money and Run, κάνοντας τουλάχιστον μία ταινία το χρόνο, με ελάχιστες εξαιρέσεις) επαναλαμβάνεται, δεν πρωτοτυπεί και το γεγονός αυτό μπορεί να θεωρείται  βαρετό για τους μανιακούς σινεφίλ, εξακολουθεί βέβαια να διαθέτει επίκαιρους προβληματισμούς και προσεγμένη-αν και απλοϊκή- κινηματογραφική φόρμα.

Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως   στο “A Rainy Day in New York” η παρουσία του Γκάτσμπι και της Άσλει,  μας θυμίζει πολλά πρόσωπα των ταινιών του διάσημου σκηνοθέτη, όπως  για παράδειγμα ο ρόλος του Άλβυ στον ” Νευρικό Εραστή”, της Τρέισι στο” Μανχάταν” ή της Τζάσμιν στην ομώνυμη ταινία.

Η  21 ετών Ελ Φάνινγκ  διαρκώς εξελίσσει τις τεχνικές της και προσαρμόζεται πλήρως στην ιδιοσυγκρασία της αφελούς κι εκστασιασμένης με το σταρ σύστεμ ηρωίδας. Είναι καταπληκτική η στιγμή,  όπου ( ως Άσλει) παίζει με τις λέξεις και με τις νευρικές κινήσεις του προσώπου της   στην προσπάθεια της να εξηγήσει στον  Φρανσίσκο Βέγκα  ( που  την φλερτάρει όπως και σχεδόν  όλοι οι άντρες του έργου) αν βρίσκεται σε σχέση ή όχι. Μέσα στην απερισκεψία της και την ολιγοστροφία της, μετατρέπεται σε κουτοπόνηρη  κι αναζητά να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της.

Ο Γούντι Άλεν αναγνώρισε στον Τιμοτέ Σαλαμέ την συναισθηματική του παρουσία στο ” Call me by your name” και του έδωσε απλόχερα τον ρόλο,  όπου τα πνευματικά χαρακτηριστικά( όχι τα σεξουαλικά) του νεαρού αγοριού από την ταινία του Γκουαντανίνο, μεταφέρονται στο  ”A Rainy Day in New York”, αλλά βρίσκεται μακριά και από την παθιασμένη ερμηνεία του  σε εκείνη την ταινία, αλλά κι από άλλους νεαρούς πρωταγωνιστές των ταινιών του Άλεν.  Η σκηνή στο σπίτι της πρώην του, παρέα με την αδερφή της   ( Σελενα Γκόμεζ) ανήκει στις όμορφες στιγμές , με τον Σαλαμέ να τραγουδάει φάλτσα και να παίζει στο πιάνο.

Οι μουσικές είναι τζαζ, από τους γνώριμους συνθέτες που αγαπά ο Άλεν, είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον soundtrack από την εποχή της ταινίας ” Μεσάνυχτα στο Παρίσι”.

“Μία Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη” από 22/8/2019 στους κινηματογράφους