Ο Άγνωστος (The Stranger)

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης,

Ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας παγκοσμίως, διέθετε για πολλές δεκαετίες η Αυστραλία, βάσει των δημοσιοποιημένων στοιχείων του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Εγκληματολογίας.

Η διαλεύκανση σοβαρών ανεξιχνίαστων υποθέσεων, σπάνια μπαίνει στο συρτάρι .

Η απαγωγή και η δολοφονία ενός παιδιού το 2002,  πήρε περίπου δέκα έτη έως ότου η διαλευκανθεί και χρησιμοποιήθηκαν από τις αστυνομικές αρχές, ευφάνταστοι τρόποι παγίδευσης του πρώτου, του τελευταίου και ουσιαστικά του μοναδικού υπόπτου.
Η ταινία « The Stranger», σε σκηνοθεσία Τόμας Ράιτ ακολουθεί κατά πόδας την τελική ευθεία της διαδρομής, στηριζόμενη στο βιβλίο της Αυστραλιανής -με κυπριακές ρίζες – Κέιτ Κυριάκου.

Ο σκηνοθέτης συνθέτει τα πλάνα μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, υπερβολικά μουντή και σκοτεινή. Με το περιορισμένο εύρος διαλόγων, αφήνει συνειδητά διάσπαρτα αφηγηματικά κενά τα οποία επί μακρόν  δημιουργούν εύλογες απορίες για την ιδιότητα των δύο βασικών ηρώων και κάποιων άλλων προσώπων που εμφανίζονται στο έργο. Μια γνώριμη τακτική που χρησιμοποιείται για να διατηρείται το κοινό σε εγρήγορση.

Εν προκειμένω  το δέλεαρ του μυστηρίου, δεν τροφοδοτείται πάντα με δεξιοτεχνικό τρόπο , με εξαίρεση το προσεγμένο από κάθε άποψη, φινάλε.
Δεν παρατηρήσαμε να αναπτύσσεται οποιαδήποτε φιλία ανάμεσα στους γενειοφόρους ήρωες Μαρκ και Χένρι, όπως είχε λεχθεί από τους δημιουργούς, σε μια πρόσφατη συνέντευξη τύπου.
Παρόλα αυτά, τα δύο κεντρικά πρόσωπα, ο Τζόελ Έντγκερτον κι ο  Σον Χάρις ( Μαρκ και Χάρις αντίστοιχα), επικοινωνούν άψογα μεταξύ τους και προσελκύουν τα βλέμματα, για τις προσεγμένες ερμηνείες τους.
Η κρυμμένη παιδοφιλία, το έγκλημα, η άρνηση των παιδόφιλων να την παραδεχτούν , τοποθετούνται εύστοχα στο παρασκήνιο της ιστορίας και παρά τα πολλά τεχνικά και αφηγηματικά ζητήματα που αντιμετωπίζει ,η ταινία αποκτά στην Ελλάδα του σήμερα, μια επίκαιρη διάσταση.

“The Stranger” από την Πέμπτη 27/10 στους κινηματογράφους  και στο Netflix