Τα ” Σφυρίγματα” του Πορουμπόιου είναι έξυπνα είναι και συμβολικά…είναι και λίγο φάλτσα!

Κριτική από Κάννες Ιάκωβος Γωγάκης

Ο Κουεντίν Ταραντίνο, έκανε την έκπληξη και εμφανίστηκε στις Κάννες νωρίτερα από την προβλεπόμενη ημερομηνία, όπου θα κάνει πρεμιέρα η νέα του ταινία. Πήγε να δει ένα κινέζικο ουέστερν που διεκδικεί επίσης το Χρυσό Φοίνικα. Έκανε ίσως λάθος επιλογή, γιατί μια ρουμάνικη ταινία που προβλήθηκε λίγες ώρες αργότερα, σίγουρα θα τον είχε εκπλήξει ευχάριστα.

Είναι το The Whistlers ( Τα Σφυρίγματα) του γνωστού Ρουμάνου σκηνοθέτη Κορνέλιου Πορουμπόιου. Είναι ένας αγαπημένος σκηνοθέτης και του ελληνικού κοινού, όταν το 2010 είχαμε  αγκαλιάσει το βραβευμένο  του έργο  “ Αστυνομική Ταυτότητα”.

Ναι, είναι η ταινία με τον κεντρικό ήρωα να τρώει ρύζι on camera για περίπου δέκα λεπτά, ταυτόχρονα όμως ο σκηνοθέτης καταθέτει το 2010,   τις  πικρές αλήθειες,  για την μετά- κομμουνιστική Ρουμανία.

Τα ” Σφυρίγματα” , μπορούν να χαρακτηριστούν κι  ως ένα σύγχρονο νουάρ, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια  μαύρη κωμωδία.

Χωρίζεται σε κεφάλαια, όπου όλα τα κεφάλαια έχουν ονόματα ή αντικατοπτρίζουν τις προσωπικές σχέσεις, όπως για παράδειγμα το κεφάλαιο με τίτλο “ η μαμά”. Στο έργο, υπάρχει ένας αστυνομικός ο οποίος δεν τα πάει καλά με τους ηθικούς κώδικες, υπάρχει κλασικά και  μια femme fatal αλλά και μια προϊστάμενη του τμήματος ναρκωτικών,  που έχει βάλει στόχο, να παγιδεύσει το κύκλωμα.

Ο “βρώμικος” αστυνομικός,  θα φτάσει στο νησί “Λα Γκομέρα” που ανήκει διοικητικά στην επαρχία της Τενερίφης. Οι  κώδικες επικοινωνίας της μαφίας,  γίνονται με σφυρίγματα, αντικαθιστώντας τα σφυρίγματα… τις λέξεις.

Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης, δεν δείχνει καμία διάθεση να αφήσει στο απυρόβλητο την εκτεταμένη διαφθορά που επικρατεί και στη χώρα του-πάντα με μπόλικες πινελιές χιούμορ- και επιλέγει τους συμβολισμούς του, να τους εμφανίσει, χρησιμοποιώντας   διάφορα πρόσωπα,  κεντρικά ή μη, τα οποία αντιπροσωπεύουν μια πτυχή της ρουμάνικης κοινωνίας. Ο επιβλητικός χαρακτήρας επί παραδείγματι των μανάδων συνδέεται με μια άλλη ρουμάνικη ταινία,  την “ Οικογενειακή Υπόθεση” του 2013.

Η μουσική που επιλέγει ο Πορουμπόιου, είναι ιδανική για ραδιοφωνική εκπομπή-ακόμα κι όταν ακούμε Στράους, αλλά δείχνει εντελώς ξένη με τη ροή της ιστορίας.

Είναι μια ταινία με μπόλικες δόσεις τρέλας  και μιας πρωτοτυπίας  για το είδος των γκανγκστερικών ευρωπαϊκών ταινιών, αλλά το σενάριο,  δεν μας εξιτάρει σε όλα του τα στάδια, ούτε η γκροτέσκο φόρμα του, μας έπεισε πλήρως. Αναγνωρίζουμε όμως  τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του έργου και την ιδιαίτερη στόφα των βαλκάνιων πρωταγωνιστών και ίσως ο Ρουμάνος σκηνοθέτης,  να φύγει με ένα ακόμα βραβείο από τις Κάννες.