29
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
2024
screeneye.gr
No Comments 490 Views

Ο Αλμοδόβαρ επανακάμπτει ( μερικώς) κι αποκαλύπτεται… στο ” Πόνος και Δόξα”. Κριτική

Pain and Glory 1

 

Pain and Glory 1

Κριτική από Φεστιβάλ Καννών Ιάκωβος Γωγάκης

Χαρακτηρίζεται κι ως ο πρεσβευτής του ισπανικού σινεμά στο εξωτερικό αλλά κι ο πρεσβευτής των “στιγματισμένων” του κόσμου τούτου Των ομοφυλόφιλων, των τρανσέξουαλ, των άρρωστων στη ψυχή και στο σώμα.

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, εμφανίστηκε στο 72ο Φεστιβάλ Καννών, ούτε ως Πρόεδρος Επιτροπής( όπως είχε την τιμή να προεδρεύει πέρυσι του Διαγωνιστικού Τμήματος), ούτε για να προκαλέσει -χωρίς λόγο- με μια αδιάφορη ταινία. Πήγε με μια αυτοβιογραφική και δουλεμένη ταινία   για να διεκδικήσει τον 1ο Χρυσό Φοίνικα της καριέρας του, το μοναδικό μεγάλο τρόπαιο του σινεμά, το οποίο δεν έχει κερδίσει, παρά τις προηγούμενες πέντε συμμετοχές του.

Μεγάλη μερίδα των κριτικών αντιμετωπίζει το “ Pain& Glory” σχεδόν διθυραμβικά, θεωρώντας το, ως το πιο  προσωπικό και συνάμα το πιο άρτιο έργο – της τελευταίας 20ετίας-,  του  70 χρόνου δημιουργού.

Θα συμφωνήσουμε με το πρώτο, (είναι το πιο προσωπικό του έργο), δεν θα συμμεριστούμε όμως τους διθυράμβους. Εντούτοις στο  Pain &  Glory”   ο Αλμοδόβαρ, αποφεύγει τις σεναριακές υπερβολές, τις απίστευτες συμπτώσεις( όπως τις είδαμε στην πρόσφατη ταινία του, την “ Τζουλιέτα”), αλλά και τις μπερδεμένες αφηγήσεις των ταινιών του της τελευταίας δεκαετίας.

Στο “ Pain &  Glory” έγραψε και το σενάριο, έχοντας κι έναν επιπρόσθετο λόγο να το πράξει,  από τη στιγμή, που το κεντρικό πρόσωπο είναι το alter-ego του. Ο Σαλβαδόρ( αν κάνουμε παζλ το όνομα βγαίνει Αλμοδόβαρ),  είναι ένας ευκατάστατος  αλλά μοναχικός σκηνοθέτης και συγγραφέας. Βρίσκεται στο τέλος της καριέρας του, έχοντας να διαχειριστεί την παρακμή του έργου του, που δεν αρέσει πια.  Έχει πόνους στην πλάτη, ημικρανίες, χρόνιες κρίσεις πανικού και κατάθλιψη. Η αρχική σκηνή με τον Σαλβατόρ να βρίσκεται στο βυθό της πισίνας, είναι εξαιρετική, συμβολίζοντας ταυτόχρονα την προσωπική του παρακμή αλλά   και τον σωματικό του πόνο. Η έναρξη της ταινίας στο σύνολο της ήταν εντυπωσιακή και με το συγκεκριμένο εύρημα( το οποίο μας έφερε στο μυαλό τη “ Νιότη” του Σορεντίνο) αλλά και η αφήγηση του ήρωα που ακολούθησε, στηριζόμενη στις στυλιζαρισμένες εικόνες του Αλμοδόβαρ και στην ορθά υποτονική μουσική του Αλμπερτο Ιγκλέσιας. Αντιθέτως, η συνέχεια στηρίχθηκε πάνω σε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Ο Σαλβαδορ  ξεκινάει τη χρήση  ηρωίνης κι επανασύνδέεται ( για λίγο),   με έναν παλαιό του σύντροφο και  συνεργάτη, που μένει μόνιμα στην Αργεντινή.

Το σημείο του έργου που είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ήταν οι αναμνήσεις του Σαλβαδορ    από την παιδική του ηλικία,  η αγάπη του για τη μάθηση,  τα βιβλία,   σε ένα εντελώς απομονωμένο περιβάλλον, όπου η εξάρτηση με τη μητέρα ήταν καθοριστική( άλλωστε η μητέρα του  αγαπούσε την 7η τέχνη και οι φωτογραφίες των ηθοποιών κοσμούσαν το φτωχικό τους σπίτι). Δεν της έκανε όλα τα χατίρια. Δεν έγινε παπάς, δεν ακολούθησε το δρόμο που αυτή θα ήθελε και βέβαια της έκρυψε το πρώτο παράνομο πλατωνικό σκίρτημα του έρωτα( εδώ το έργο παραπέμπει ξεκάθαρα  στο “Call me by your name” του Γκουαντανίνο). Υπάρχει άλλη μία υπόνοια έμπνευσης από το έργο του Ιταλού σκηνοθέτη.

Ο Αλμοδόβαρ δεν διακατέχεται από αλαζονεία γυρίζοντας το “Pain and Glory”, ούτε όμως κι από μια διάθεση να δημιουργήσει ένα έργο βαθιά υπαρξιακό για το χρόνο που περνά,  για την ωρίμανση των ανθρώπων, μέσα σε ένα πλαίσιο, όπου ο θάνατος έρχεται όλο και πιο κοντά. Στο σινεμά,  υπήρξαν δεκάδες ταινίες που άγγιξαν το θέμα αυτό στην ολότητα του, από τον Φελίνι, τον Μπέργκμαν, μέχρι πρόσφατα κι από τον Σορεντίνο. Το γεγονός αυτό -το τόσο προσωπικό περιορίζει τις δυνατότητες της ταινίας.

Μετέφερε  ο Αλμοδόβαρ το δικό του προσωπικό βίωμα, που ενίοτε γίνεται οικουμενικό, αλλά πρωτίστως δεν γίνεται φιλοσοφικό, αλλά παραμένει προσωπικό – Αλμοδοβαρικό.

Δεν επέλεξε τον Μπαρδέμ όπως φημολογείτο αρχικά, αλλά τον Αντόνιο Μπαντέρας, δίνοντας του την ευκαιρία να υποδυθεί έναν αβανταδόρικο ρόλο, που του ταιριάζει γάντι – τη συγκεκριμένη εποχή –  κι ο Μπαντέρας του το ανταπέδωσε,  με το να διεισδύσει πλήρως στη ψυχοσύνθεση ενός ξεπεσμένου σταρ, που αντιμετωπίζει υπαρξιακά  ζητήματα και θέματα υγείας.

Η  Πενέλοπε Κρουζ,  αυτή τη φορά  είχε έναν μικρό κι  εύκολο ρόλο να διαχειριστεί( έπαιξε τη  μητέρα του μικρού Σαλβατόρ).

Δεν είναι ταινία τόσο ισχυρή όσο το ” Μίλα της” ή η  ” Κακή Εκπαίδευση”, είναι βέβαια μια θετική  επανεμφάνιση του Πέδρο Αλμοδόβαρ.

RELATED ARTICLES

Επικοινωνία
Γενικό e-mail επικοινωνίας screeneyefilm@gmail.com Για αποστολή δελτίων τύπου κινηματογραφικών εκδηλώσεων cine-events@screeneye.net
Εγγραφείτε στο Newsletter μας
Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας για να μαθένετε πρώτοι τα τελευταία νέα μας!

Back to Top