Η Μυστική Λέσχη

Δράμα, 98′, Χιλή 2015

Του Πάμπλο Λαρέν

Γλώσσα: Ισπανικά, Πρωτότυπος Τίτλος: El Club/ The Club

Γράφει ο  Ιάκωβος Γωγάκης

Ταινία σκηνοθετημένη από τον πιο γνωστό εκπρόσωπο του σύγχρονου κινηματογράφου της Χιλής. Ο Πάμπλο Λαρέν  έχει εντρυφήσει βαθιά στις επιπτώσεις της κοινωνικά ταραγμένης του χώρας, ( Tony Manero,Post Mortem, No)  και χωρίς η “μυστική του λέσχη” να είναι  το καλύτερο του έργο , μόνο και μόνο από  το θέμα που αγγίζει, δεν αφήνει περιθώρια να μην ξεχωρίσει.

Έχουμε να κάνουμε με  παπάδες και επισκόπους,πέντε τον αριθμό, δηλαδή  τους θρησκευτικούς μέντορες της Καθολικής Εκκλησίας  και τις κατηγορίες που  τους είχε προσάψει -άνευ δίκης-για διάφορες κολάσιμες πράξεις, δύο για παιδοφιλία και  άλλοι τρεις για διάπραξη διαφόρων άγνωστων σε μας, αδικημάτων. Ο πιο πρόσφατος “ένοικος” θα αυτοκτονήσει υπό το βάρος των κατηγοριών του τρελού του χωριού, για σεξουαλική παρενόχληση.Η Εκκλησία θα στείλει για ανάκριση έναν δικό της άνθρωπο, θέλοντας και μη θα  ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.

Η  ιδέα του  Λαρέν και των δύο του συν-σεναριογράφων, του Γκιουλέρμο Καλντερόν και του Ντανιέλ Βιλαλόμπος να απομονώσουν τους “θύτες” σε παραθαλάσσιο σπίτι,  υπό την εποπτεία μιας γυναίκας, της Μόνικα, αποδεικνύεται πανούργα, γιατί φαντάζει ο μοναδικός τρόπος να αναγάγουν τις έννοιες αμαρτία, υποσυνείδητο- ασυνείδητο, δικαιοσύνη, λύτρωση και θάνατος, στον πυρήνα αυτής της ταινίας.

Άραγε σε ποιο βαθμό θα το πετύχουν; Σίγουρα όχι στον απόλυτο, δεν ολοκληρώνεται κινηματογραφικά η ενδελεχής  καλλιέργεια των χαρακτήρων στην αλληλεπίδραση της θρησκείας με την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Υπάρχουν σπασμωδικές εξάρσεις των ηρώων, κάτι θέλουν να πουν,που τελικά δεν λέγεται.

 Βέβαια ο Λαρέν, ορθά δεν θα γίνει ο ηθικός κριτής των πάντων,  κρατάει ίσες αποστάσεις, ρίχνοντας στην οθόνη και τις δύο όψεις του νομίσματος. Η ταινία ακολουθεί το δρόμο που χάραξε ο Αυστριακός προβοκάτορας σκηνοθέτης Ούλριχ Ζάιντλ όπως και το ντοκιμαντέρ ” Ανήθικος Πειρασμός” του 2006, για την καταπίεση και απόκρυψη των ερωτικών επιθυμιών κάποιων ιερωμένων, με τις αποκαλύψεις να παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας στις αρχές του 2000. Από την άλλη, ο σκηνοθέτης δεν τους καταδικάζει, παρουσιάζοντάς τους ταυτόχρονα και θύματα, άτομα δακτυλοδεικτούμενα-  αποκομμένα από τη κοινωνία(δεν είναι τυχαίος ο χώρος που επιλέγεται), με ποινή μη δικάσιμη, χωρίς χρονικό ορίζοντα, μα εφόρου ζωής. Αδρανοποιούνται, περιθωριοποιούνται, αναγκαστικά ασχολούνται με τα ευτελή(σκυλομαχίες) και όταν ξύνονται οι πληγές, από τον νεαρό εντολοδόχο της Καθολικής Εκκλησίας, μπορεί να οδηγηθούν στην αυτοκαταστροφή. Το σκληρό δράμα κάποιες στιγμές σπάει, με έξυπνες χιουμοριστικές παρεμβολές. Ο Πάμπλο Λαρέν για πρώτη φορά βάζει μουσική σε έργο του, ένα ιδιόρρυθμο αλλά και ταυτόχρονα άρτιο soundtrack.

“Μυστική Λέσχη” από 5/11 στους κινηματογράφους σε διανομή Strada