Νερούδα

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Άνευ στόμφου και επιδεικτικότητας ,έχοντας στα χέρια ένα ευέλικτο σενάριο, χαλαρό, κωμικό και ολίγον θρίλερ, ο Χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέν , ανακατεύει την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία και δημιουργεί ένα ασυνήθιστο πορτρέτο του συμπατριώτη του ποιητή και κομμουνιστή πολιτικού Πάμπλο Νερούδα, την περίοδο της καταδίωξης του, από το καθεστώς Γκονζάλες Βιντέλα στα τέλη του ’40.

Δεν ανήκει μέσα στις 3 καλύτερες του ταινίες, διαθέτει σίγουρα στιβαρότερη δομή από το δικό του πρόσφατο «Τζάκι», δελεαστική στρατηγική και δυο υποδειγματικούς περφόρμερ, τον «κλώνο» του Νερούδα, τον Λουί Νέκο και βεβαίως το αστέρι του λατινοαμερικάνικου σινεμά, τον   Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ.

Ο Λαρέν ακολουθεί τα βήματα του Σπίλμπεργκ στο « Πιάσε με αν Μπορείς».

Ο Μπερνάλ ερμηνεύει τον Γενικό Διευθυντή της Αστυνομίας Όσκαρ Πελουσονό, επιφορτισμένο από το καθεστώς να συλλάβει τον Νερούδα, τον οποίο οι κομμουνιστές σύντροφοι του, τον κρύβουν από σπίτι σε σπίτι και από πόλη σε πόλη. Ο σκηνοθέτης δίνει άλλη μία ιδιότητα στον συγκεκριμένο ρόλο, των εσωτερικών μονολόγων, έτσι η ιστορία ενίοτε παρουσιάζεται μέσα από το δικό του πρίσμα, ενός νεαρού πράκτορα με τραυματικά παιδικά χρόνια( μητέρα πόρνη), πλάθοντας με το μυαλό διάφορα σενάρια, όπως επί παραδείγματι πως είναι ο γιος ενός σπουδαίου αστυνομικού.

Ο Νερούδα μαγνητίζει τα βλέμματα, ,  με την σπάνια προσωπικότητα του, την  ταπεινοφροσύνη του και με  το αίσθημα του μη φόβου, ενώ απορροφάει την ανεξήγητη έλξη όσων τον περιτριγυρίζουν, ακόμα και του Όσκαρ Πελουσονό , που βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα μακριά του.

Η ταινία αναταξινομεί το παγιωμένο στην κοινή γνώμη « Ο Νερούδα ήταν πρώτα ποιητής και μετά πολιτικός», ξεκινώντας από το δεύτερο, συνεχίζει με το πρώτο, ενώ αναγάγει σε μυσταγωγία (στα αχνάρια του Γάλλου σκηνοθέτη Μπερνάρ Μπονελό), τους ερωτικούς του πειρασμούς, στα μπουρδέλα της εποχής, συνευρέσεις σεξουαλικές αλλά και κοινωνικές-ανθρώπινες.

Ο δημιουργός της ταινίας, ο Πάμπλο Λαρέν, όπως έπραξε και με τη βιογραφία της Τζάκι Κένεντι, προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από την « απόλυτα στρατευμένη 7η τέχνη», δείχνει την ιδεολογική του  συμπάθεια ,  αλλά προτιμά το πιο –ακίνδυνο-ανθρωποκεντρικό σινεμά, χωρίς απόλυτα να  εξυμνεί, ούτε τη Τζάκι, ούτε εδώ τον Νερούδα. Αντίθετα, αφήνει και τα υπονοούμενα του σε μια καθοριστική στιγμή του έργου, όταν μια καταπονημένη και μεθυσμένη κομμουνίστρια, θα τον πλησιάσει και  -με δική μας ελεύθερη απόδοση-θα του πει. « Αν ήθελαν πραγματικά να σε συλλάβουν, θα το είχαν κάνει. Τυγχάνεις ειδικής μεταχείρισης γιατί είσαι ο Νερούδα. Αλίμονο σε μας».

Προβολή στο Φ.Καννών 2016

“Νερούδα” από 9 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους σε διανομή Strada/Seven