74 Μπερλινάλε: Στο προσκήνιο η τραγική ιστορία της Χίλντε Κόπι, η μεταφυσική Arcadia και η Παλαιστίνη

Ανταπόκριση και κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης.

Ένα γεγονός με πολιτική σημασία διαδραματίστηκε το απόγευμα του Σάββατου 17/2  στην αίθουσα Arsenal 1, κατά την προβολή του πειραματικού ντοκιμαντέρ ” Hold on to her “, όταν ο Βέλγος ντοκιμαντερίστας Ρόμπιν Βανμπεσιέν διάβασε στο κοινό δήλωση των συντελεστών του ντοκιμαντέρ,  κατά των δολοφονιών Παλαιστινίων στη Γάζα. Η διοίκηση του Φεστιβάλ, κατηγορείται για την άρνησή της να πράξει το ίδιο και οι αυτόνομες κινήσεις των δημιουργών εντός του Φεστιβάλ όπως και των εργαζομένων του, πιέζουν έντονα τη διοίκηση για να τοποθετηθεί. Το ντοκιμαντέρ αφορά την αστυνομική βία στο Βέλγιο κατά των μεταναστών και συγκεκριμένα αναφέρεται στη δολοφονία της 2χρόνης ιρακινής-κουρδικής καταγωγής- Mawda Shawri, το 2018. Ακολουθεί σχετικό βίντεο.

From Hilde, with Love

Από τις πιο ισχυρές παρουσίες του Νέου Γερμανικού Ρεύματος στον κινηματογράφο, είναι  ο σκηνοθέτης Αντρέα Ντρέζεν. Ανέκαθεν η ματιά του ήταν πολιτική και με τη νέα του αντιναζιστική  ταινία  …. που διαγωνίζεται για τη Χρυσή Αρκούδα, θέτει τις βάσεις για το μεγάλο βραβείο.

Μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την ιστορία της  Χίλντε, μιας νεαρής βερολινέζας, που ερωτεύτηκε τον Χάνς Κόπι, δραστήριο μέλος της  φιλοσοβιετικής αντιστασιακής  ομάδας « κόκκινη μπάντα». Η Χίλντε συμμετείχε ενεργά στην ομάδα,  και  το 1942  συλλαμβάνεται από την Γκεστάπο, φυλακίζεται, γεννάει μέσα στη φυλακή και μερικούς μήνες μετά, εκτελείται.

Ο Ντρέζεν ξεδιπλώνει τα γεγονότα  με τη χρήση  flashback. Θα  ήταν προτιμότερη άλλου είδους προσέγγιση. Υπήρχαν στιγμές όπου οι  συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν,  αποπροσανατόλιζαν. Ο Ντρέζεν κρατάει την εθνική γραμμή που χάραξε το γερμανικό κράτος μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και στην ταινία του, δεν καταδικάζει συλλήβδην τους έχοντες κάποια κρατική θέση την εποχή του Χίτλερ. Αντιθέτως, δίνει κινηματογραφικό χρόνο σε ένα πρόσωπο που κρυφά στάθηκε πλάι στην Χίλντε. Απέφυγε επίσης να τοποθετήσει ναζιστικά σύμβολα, ούτε εμφανίζονται Ες Ες με τις γνωστές  στολές.

Η ταινία κουβαλάει έντονο συγκινησιακό φορτίο  και την Λιβ Λιζα Φρις να θυμίζει την πραγματική Χίλντε Κόπι.

Arcadia 

Στο τμήμα  « Encounters» του Φεστιβάλ Βερολίνου προβλήθηκε  η ταινία « Arcadia» του Γιώργου Ζώη( Casus Belli, Ιnterruption). Το σενάριο της ταινίας ανήκει στον ίδιο και στην  Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη.

Ο Γιώργος Ζώης  στο  αινιγματικό και μεταφυσικό ψυχολογικό του  δράμα, κρατάει την προσοχή του θεατή με τη χρήση μη  γραμμικής αφήγησης  όπως επίσης  και με την  ανακατασκευή του παρόντος με το παρελθόν, για να μας φέρει όσο το δυνατόν πιο κοντά στα συναισθήματα ενός συζύγου που κυνηγάει τα δικά του φαντάσματα( Βαγγέλης Μουρίκης) . Ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας,  θα μάθει πως η γυναίκα του ( Αγγελική Παπούλια)  ήταν με τον εραστή της στην Αρκαδία και από ατύχημα με το αμάξι, έφυγε από τη ζωή.

 Την ίδια στιγμή, εμπλουτίζεται το κινηματογραφικό  πάζλ με ατμοσφαιρικές εικόνες,  όπως είναι ένα παραισθησιακό ταξίδι με τη μορφή της βασικής ηρωίδας,  προς τον κόσμο των σεξουαλικών φαντασιώσεων.  Η σκηνοθεσία του Γιώργου Ζώη κρατάει το κοινό σε εγρήγορση, το έργο όμως είναι  σε μερικά   του σημεία άνισο.

Suspended Time

Οι μήνες του εγκλεισμού της πρώτης καραντίνας- από τον Απρίλιο του 2020 κι εντεύθεν- τροφοδοτούν το αυτοβιογραφικό σενάριο  του Ολιβιέ Ασαγιάς, ο οποίος αποφασίζει να του  δώσει κινηματογραφική υπόσταση.

Το  «Suspended Time» (Αναστολή Χρόνου) παρακολουθεί τη συμβίωση δύο αδελφών, του Ετιέν που είναι σκηνοθέτης και του Πωλ που είναι μουσικό-κριτικός, στο εξοχικό των αποθανόντων γονέων τους, μακριά από το Παρίσι. Μαζί τους βρίσκονται και οι φίλες τους Μόργκαν και Κάρολ.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης, έχει την επιθυμία να βγάλει φόρα παρτίδα…τα του οίκου του, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ως εκ τούτου ο Ετιέν (Vincent Macaigne) είναι το άλτερ έγκο του σκηνοθέτη  και για να διηγηθεί τα ενδόψυχά του, ο Ασαγιάς  χρησιμοποιεί τη φόρμα της νουβέλ βάγκ. Μπορεί ο Γκοντάρ να είπε ότι η ταινία του « Με Κομμένη την Ανάσα»  δεν είχε θέμα, είχε όμως έγκλημα και έρωτα. Η ταινία του Ασαγιάς, δεν έχει θέμα , δεν έχει ανατροπή, δεν έχει πολιτική, έχει ασταμάτητη λόγοδιάρροια, έχει αστική τάξη, ενίοτε χιούμορ, προσεγμένο σάουντρακ και μια παιχνιδιάρικη ερμηνεία από τον Macaigne.