Τι είναι τελικά το Inside του Βασίλη Κατσούπη που συζητείται στη φετινή Μπερλινάλε

Κριτική από το 73ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης

Διαδεδομένα  και με ανοδικές τάσεις, τα «έξυπνα σπίτια» ,παρέχουν όλα τα εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα, κάνοντας-θεωρητικά- τη ζωή των ενοίκων τους, ευκολότερη, ασφαλέστερη και ποιοτικότερη. Με την κατάλληλη εφαρμογή στο κινητό,  τα παράθυρα μετατρέπονται από διαφανή σε αδιαφανή, δεν ανοίγουν με φυσικό τρόπο και η ηχομόνωση των έξυπνων σπιτιών απομακρύνει οποιοδήποτε εξωτερικό ερέθισμα,  μπορεί να αναστατώσει τους διαμένοντες σε αυτά.

Με την κατάλληλη εφαρμογή  στο κινητό,   ανιχνεύονται οι απειλές, η διαρροή νερού και η φωτιά. Ο αυτόματος υδραυλικός και ο αυτόματος πυροσβέστης ενεργοποιούνται, η  διαρροή σταματά και η φωτιά κατασβήνεται. Με την κατάλληλη εφαρμογή στο κινητό,  ανάβει ο θερμοστάτης, ρυθμίζεται το κλιματιστικό, σηκώνεται το καπάκι,  τραβιέται το καζανάκι κι αν ξεχαστεί το ψυγείο ανοιχτό… στο υπενθυμίζει ένα τραγουδάκι.

Τι ακριβώς  συμβαίνει,  όταν ένας κλέφτης- εν προκειμένω υψηλής τέχνης- θα τρυπώσει σε ένα έξυπνο ρετιρέ της Νέας Υόρκης  και θα αντιληφθεί ότι ούτε η ευφυΐα του,  μπορεί αναίμακτα να τον  ξετρυπώσει;

Οι ώρες και οι μέρες αποδεικνύονται δραματικές για τον επίδοξο κλέφτη- τον οποίο ερμηνεύει ο Γουίλεμ Νταφόε- ο οποίος εγκλωβίζεται σε μια κατάσταση πρωτοφανή για αυτόν, να μην μπορεί να βρει διέξοδο διαφυγής, σηκώνοντας κυριολεκτικά το σπίτι ανάποδα.

Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο Μπεν Χόπκινς  και η σκηνοθεσία ανήκει στον πρωτοεμφανιζόμενο Βολιώτη Βασίλη Κατσούπη.

Η ταινία ακολουθεί το μοτίβο μιας σειρά παρόμοιων θεματολογικά κινηματογραφικών ιστοριών, όπως είναι οι ταινίες  «127 ώρες», ο «Θαμμένος»,  «1408»,  με τους μοναχικούς-παγιδευμένους πρωταγωνιστές, να γνωρίζουν ότι ο  χρόνος στην κλεψύδρα σιγά σιγά λιγοστεύει, το οξυγόνο το ίδιο,  κι από μια κλωστή αλλά  κι από τύχη,  χωρίζεται η ζωή από το θάνατο.

Ο Βασίλης Κατσούπης διαβολικά δοκιμάζει τα νεύρα του επίδοξου κλέφτη και  σφραγίζει ένα ψυχολογικό θρίλερ επιβίωσης, οδηγώντας τον ήρωά του,  να αναμετρηθεί με τα πιο ακραία ψυχολογικά του  όρια , αλλά και φυσικά όρια, με την πείνα,  με τη δίψα, κρατώντας δυνάμεις, για μια μακρά παραμονή στο σπίτι-φυλακή.

Ο Γουίλεμ Νταφόε, είναι αυτός που σηκώνει το βάρος και διευκολύνει τον Κατσούπη, στον τρόπο χειρισμού της ταινίας. Η κλάση του Νταφόε είναι δεδομένη,  αλλά είναι και κάποιας ηλικίας. Το σώμα του πλέον είναι ζαρωμένο  και δεν ταιριάζει ο συγκεκριμένος ηθοποιός στα χαρακτηριστικά ενός κλέφτη που αναλαμβάνει μεγάλα ρίσκα.  Θα ταίριαζε ένας  νεότερος από τον Νταφοε ηθοποιός.

Ο Κατσούπης όμως, μεταφέρει τη φιλοσοφική διάσταση της απομόνωσης, όταν  ο ιδιωτικός χώρος παραμένει τόσο πολύ  ιδιωτικός,  όπου κανένα εξωτερικό ερέθισμα δεν είναι ικανό  να τον αλλοιώσει. Η αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε ένα σπίτι- φυλακή, εν τέλει  αποδεικνύεται φυλακή και για τον κλέφτη και για τους ένοικους.