Τι ήταν η “Η Μπαλάντα του Μπάρτον Σκραγκς” από τους Κοέν που είδαμε στη Μόστρα

Κριτική από Φεστιβάλ Βενετίας Ιάκωβος Γωγάκης

Για τον Ίθαν και Τζόελ Κοέν τα σπαγγέτι ουέστερν της δεκαετίας του ‘60, αποτέλεσαν τις καθοριστικές επιρροές τους, προτού εμπλακούν -δεκαετίες- αργότερα με το σινεμά.
Άλλωστε και η πολυβραβευμένη ταινία τους “ Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους” (2007)είχε ξεκάθαρες αναφορές σε αυτό το είδους, πραγματοποιώντας το πρώτο καθαρόαιμο ουέστερν τους, το 2010, το ριμέικ του “True Grit,” κερδίζοντας ο Τζεφ Μπρίτζες, το Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου.
“ Η Μπαλάντα του Μπάρτον Σκραγκς”, κρύβει πίσω της έναν εν δυνάμει εχθρό της 7ης τέχνης, την τηλεοπτική και ιντερνετική πλατφόρνα “ Netflix”.
Ο σκοπός του πρότζεκτ αρχικά, ήταν να γίνει μια σειρά έξι επεισοδίων, αυτή η ιδέα ναυάγησε, όταν όμως σύντομα θα προβληθεί σε 150 και πλέον εκατομμύρια συνδρομητές, η διάρκεια της ταινίας θα είναι ακόμα μεγαλύτερη από τα 133 λεπτά της προβολής στη Βενετία.

Οι Κοέν οραματίστηκαν τις ιστορίες στην άγρια δύση, ως ένα παραμύθι και μας το διηγούνται, μέσα από ένα βιβλίο, το οποίο ανοίγει, γυρίζει σελίδα, αλλάζει επεισόδια, μέχρι το τελευταίο φύλλο της έκτης ιστορίας.
Και τα έξι αυτοτελή επεισόδια, έχουν κάτι να μας θυμίσουν.
Τα πρώτα δύο είναι εντυπωσιακά, αλλά ως εκεί. Η αξεπέραστη αναπαράσταση των Απάτσι, των Σερίφηδων, των Καουμπόι, των Ινδιάνων, των τοπίων, των κουστουμιών και της μουσικής, δεν συνοδεύεται από γεγονότα και ιστορίες πειστικές.
Αποτελεί μια ωδή σε δεκάδες ταινίες του είδους, τις οποίες ούτε οι πιο φανατικοί σινεφίλ δεν θα μπορέσουν άμεσα να τις συσχετίσουν.
Η πρώτη ιστορία με πρωταγωνιστεί τον Τιμ Μπλέικ Νέλσον, μας παραπέμπει σε έναν μάγο του πιστολιού, ο οποίος θα βρει τον δάσκαλό του ( αναφορά σε ρόλους που έχει ερμηνεύσει ο Τζον Γουέιν, ο Κερκ Ντάγκλας και ο Κλιντ Ίστγουντ), η δεύτερη ιστορία με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Φράνκο, παραπέμπει στα oυέστερν “ Κρεμάστε τους Ψηλά” και “ Δυο Ληστές”, ενώ η τελευταία ιστορία, στο κλασικό φιλμ του Σέρτζιο Λεόνε “ Κάποτε στη Δύση”.

Εν τέλει, οι Κοέν ναι  γνωρίζουν να δημιουργούν ατμόσφαιρα, να διοχετεύουν έξυπνες ατάκες, να μας ωθούν να ζήσουμε μαζί τους, μια εμπειρία από την πρωτόγονη Αμερική, αλλά το κολάζ του, στην  προκειμένη περίπτωση είναι  ασύνδετο και οι αφηγήσεις τους παρά τις καλές προθέσεις τους, αποπροσανατολιστικές για τον επιδιωκόμενο στόχο τους.