Μεγάλες προσδοκίες για ένα μεγάλο βραβείο για το ” Ρομά” του Αλφόνσο Κουαρόν

Ανταπόκριση και κριτική από το Φεστιβάλ Βενετίας Ιάκωβος Γωγάκης

Διανύουμε την τρίτη μέρα του 75ου Φεστιβάλ Βενετίας, με τις ταινίες σε όλα τα τμήματα της διοργάνωσης, να βρίσκονται τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από τα πρόσφατα και  επίσης διάσημα φεστιβάλ των Καννών και του Βερολίνου.

Τον πήχη δεν ανέβασε μονάχα η ταινία έναρξης, το “ First Man” του Ντάμιεν Σαζέλ, αλλά και το αθόρυβο δημιούργημα του μεξικανού σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν, το “ Ρομά”( βραβευμένος για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας το 2014 για το έργο επιστημονικής φαντασίας “Gravity”).

Η νέα του ταινία( την οποία θεωρούμε φαβορί ακόμα και για τον Χρυσό Λέοντα), ξεχωρίζει από οτιδήποτε άλλο μας έχει παρουσιάσει τα προηγούμενα χρόνια, επιστρέφοντας στις ρίζες του, δεκαεπτά έτη μετά την παγκόσμια επιτυχία(που δημιούργησε με τον αδερφό του), το “ Θέλω και τη Μαμά σου”.

Η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, σε μια από τις πιο ταραχώδεις περιόδους στην ιστορία της χώρας του, με τον αποκαλούμενο βρόμικο πόλεμο, να βρίσκεται στο απόγειο του και τους φοιτητές να ξεσηκώνονται κατά της αμερικανόφερτης κυβέρνησης.

Την πολιτική αστάθεια τη διατηρεί πάντα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ταινίας, αλλά ,δεν την μετατρέπει σε κεντρικό θέμα του.

Το έργο ξεκινάει με ένα μονόλεπτο σταθερό πλάνο, μέσα σε μια μπανιέρα, πάνω από ένα βουλωμένο σιφόνι, φέρνοντας αμυδρά στο μυαλό μας, την έναρξη της ταινίας “Beautiful”, του συμπατριώτη του Αλεχάντρο Ινιαρίτου.  Οι διάφορες μορφές του νερού, στο έργο ξεχωρίζουν και λειτουργούν μεταφορικά.

Είναι το φτωχικό σπίτι της Κλίο, η οποία είναι οικιακή βοηθός μιας μεσοαστικής οικογένειας , που διαμένει στην περιοχή Ρομά.

Η προσωπική ηρεμία της ηρωίδας, θα διαταραχθεί από μια απρόβλεπτη εγκυμοσύνη, με τον νεαρό αυτουργό, αστραπιαία να εξαφανίζεται. Ταυτόχρονα, η οικογενειακή γαλήνη της εύπορης οικογένειας διαταράσσεται , από τις προστριβές, ανάμεσα στους γονείς.

Ο Αλφόνσο Κουαρόν, αλλάζει τα ονόματα και μερικώς τις καταστάσεις, για να παρουσιάσει το δικό του οικογενειακό γίγνεσθαι.

Τον εαυτό του -ως παιδί- δεν τον αυτοπροβάλλει, παρότι οι αναφορές για την αγάπη του προς την 7η τέχνη είναι κατατοπιστικότατες.

Ενώ παρουσιάζει πολλά πρόσωπα και παράλληλα συμβάντα, θα τα ενώσει με μαεστρία, σε μια ιστορία δύο και πλέον ωρών, με ελάχιστα περιττά σημεία.

Υπάρχουν στιγμές που κλείνει το μάτι στα κινηματογραφικά ρεύματα του παρελθόντος “ Σινεμά Νουόβο και Ιταλικός Νεορεαλισμός”, με τον τρόπο που παρουσίασε τους ήρωες του, ενώ η αίσθηση αυτή τροφοδοτείται και από την ασπρόμαυρη εικόνα.

Ο Αλφόνσο Κουαρόν, μας μιλάει για την αδελφοσύνη, την συλλογικότητα και για μια μεξικάνικη κοινωνία, όπου οι κοινωνικές τάξεις, είναι ασήμαντες μπροστά στις ανθρώπινες τραγωδίες, ίδιες και για τους φτωχούς και για τους πλούσιους. Στο έργο,τις κοινωνικές τάξεις  τις διαγράφουν οι γυναίκες και αυτό το γεγονός κάνει την ταινία ακόμα πιο σημαντική.

Children of Women, παραλλάσσοντας τον τίτλο μιας παλαιότερης του, το ” Children of Men”.

Το έργο ανήκει στην τηλεοπτική πλατφόρμα ” Netflix” και σε περίπτωση που΄το έργο  βραβευθεί,  θα είναι η πρώτη φορά σε φεστιβάλ, όπου θα συμβεί κάτι τέτοιο.