Το Κρυφό Πάθος της Τερέζ Ντ Thérèse

Δραματική, 110′ Γαλλία 2012

Η μοίρα που ως γνωστόν επιφυλάσσει περίεργα παιχνίδια, βρέθηκε τον Απρίλιο του 2012 στο δρόμο του γάλλου κινηματογραφιστή Κλοντ Μιλέρ, που είδε την ταινία του «Thérèse Desqueyroux» να ολοκληρώνεται, αλλά ο ίδιος να αφήνει τη τελευταία του πνοή λίγες μέρες αργότερα σε νοσοκομείο του Παρισιού. Οι διοργανωτές του Φεστιβάλ των Καννών απέτισαν φόρο τιμής στον συμπατριώτη τους, επιλέγοντας το έργο αυτό για να κλείσει την αυλαία της 65ης διοργάνωσης. Ο Μιλέρ που διετέλεσε και Διευθυντής Παραγωγής των πρώτων ταινιών του Ζαν Λυκ Γκοντάρ αλλά και συνεργάτης του Φρανσουά Τριφό, χαρακτηρίστηκε τις δεκαετίες 70 και 80 ως ο μετρ των γαλλικών ψυχολογικών θρίλερ( Η καλύτερη Μέθοδος, Αίνιγμα). Το κύκνειο άσμα του είναι εμπνευσμένο από την ομώνυμη νουβέλα του Φρανσουά Μωριάκ(1926) και ακολουθεί μια διαφορετική φόρμα κι ένα ασύνηθες για αυτόν γραμμικό αφηγηματικό στυλ , αφήνοντας από την άλλη μια αίσθηση του ανικανοποίητου, όπως θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι συμβαίνει στις περισσότερες του ταινίες.

Κοντά στη γαλλική πόλη Μπορντώ μεταξύ 1920-1930 η νεαρή Τερέζ σύρεται από τον πατέρα της σε έναν γάμο με τον πλούσιο γαιοκτήμονα της περιοχής. Πρόκειται για τον αδελφό της καλύτερης της φίλης. Τίποτα δεν φαίνεται να τους ενώνει, ούτε το παιδί που περιμένει είναι αρκετό για να απομακρύνει τη μόνιμη της μελαγχολία και τη συνειδητή εσωστρέφεια της κεντρικής ηρωίδας. Ο Μπερνάρτ( ο σύζυγος) διακατέχεται από χρόνια αρρωστοφοβία. Η Τερέζ πάνω σε μια στιγμή απόγνωσης θα εκμεταλλευτεί τα ασήμαντα προβλήματα υγείας του άντρα της, η σκέψη θα γίνει πράξη , και θα οδηγηθεί σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να τον βγάλει από τη μέση.

Η ταινία αυτή δεν είναι θρίλερ, δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο, αλλά όλα τα κίνητρα οι σκέψεις και οι πράξεις αποκαλύπτονται στο κοινό την ίδια στιγμή, αρά δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι βλέπουμε κάτι που να μας θυμίζει Χίτσκοκ. Υπάρχει όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα ταύτιση με τις ταινίες του μετρ της αγωνίας “Υποψία” και “Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Άμεσου Δράσεως”, στο σημείο εκείνο που το θύμα( εν προκειμένω η Τερέζ) μετατρέπεται σε θύτη και μετά ξανά θύμα. Ο Κλοντ Μιλέρ περνάει έξοχα αυτό το παιχνίδι ρόλων μέσα στη σχέση, ίσως στη πιο αξιοπρόσεκτη στιγμή της σχεδόν δίωρης ταινίας του. Από την άλλη, αφήνει αναπάντητα ερωτήματα και υπάρχει μια γενικότερη ασάφεια στον τρόπο που δομεί τον χαρακτήρα της Τερέζ, την οποία προφανώς θα επιθυμούσε να παρουσιάσει ως ανυπάκουη και με επαναστατική διάθεση, αλλά αυτό δεν γίνεται ορατό. Πετυχαίνεται εν μέρει, από το ταλέντο της πρωταγωνίστριας του Οντρεϊ Τοτού, που η ίδια φαίνεται να καλύπτει σκηνοθετικά κενά με την ευρεία γκάμα του ταλέντου της. Εσωτερική ερμηνεία, παιχνίδι με το σώμα και τις εκφράσεις του προσώπου της, απόδοση άψογη για μία ακόμη φορά. Άλλωστε το ίδιο το κείμενο δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στους γυναικείους ρόλους, απλά να αναφέρουμε ότι κατά την πρώτη κινηματογραφική προσαρμογή του μυθιστορήματος το 1962 από τον Georges Franju η Εμανουέλ Ριβά( Amour) κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας.