Όταν η απώλεια δεν γίνεται συνήθεια…για τον Νικ Κέιβ. Ταπεινό ρέκβιεμ για το θάνατο του γιου του, από τον Άντριου Ντομινίκ

Κριτική από το μουσικό φεστιβάλ “In-Edit “Θεσσαλονίκης

Δέσποινα-Ηλέκτρα Βούλγαρη

Το “One more time with a feeling” δεν είναι ένα μόνο ένα μουσικό ντοκιμαντέρ, δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους φανς της μουσικής του Νικ Κέιβ και της μπάντας του, είναι μία κινηματογραφική επιστολή για την απώλεια και για τη ζωή μετά από αυτή.

Πριν δύο χρόνια κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του “Skeleton Tree”, τελευταίου άλμπουμ του Νικ Κέιβ και των Bad Seeds, ο δεκαπεντάχρονος γιος του ερμηνευτή, Άρθουρ, θα βρει τραγικό θάνατο όταν μετά απο κατανάλωση LSD θα πέσει από ένα γκρεμό κοντά στο σπίτι του. Γνωρίζοντας την αδηφαγία των Μ.Μ.Ε. και θέλοντας να αποφύγει την αδιακρισία και τον καταιγισμό των σχολίων και ερωτήσεων ο Κέιβ επιλέγει να μιλήσει με τον πλέον καλλιτεχνικό τρόπο. Συνεργάζεται για μία ακόμη φορά με το φίλο του και σκηνοθέτη Άντριου Ντομινίκ (“Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από το δειλό Ρόμπερτ Φορντ”, “Killing them softly”, “Chopper”) στον οποίο αναθέτει τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ με επίκεντρο την ηχογράφηση του άλμπουμ στη σκιά “ενός τόσο καταστροφικού γεγονότος που σε αλλάζει για πάντα”, όπως δηλώνει ο ίδιος.

Με μία ποιητική προσέγγιση ο σκηνοθέτης συνθέτει ένα λυρικό πορτρέτο του άφατου πένθους που διαχέεται κυρίως μουσικά από τις καθηλωτικές ερμηνείες του δημιουργού στα ιδιαίτερα φορτισμένα κομμάτια, επιβλητικά ερμηνευμένα και τόσο άρτια  καταγεγραμμένα, που αποτελούν ανεξάρτητα μουσικά βίντεο. Το μοιραίο γεγονός, δεν αναφέρεται ποτέ ευθέως, υπονοείται διαρκώς. Από το ασπρόμαυρο που επιλέγει ο σκηνοθέτης, από τη διαφορετική διάσταση που προσφέρει η επιλογή της 3D κάμερας,    από την εστίαση της κάμερας στο αλλαγμένο πρόσωπο του Κέιβ, από τα γυρίσματα κατά κύριο λόγο σε στούντιο, αυτοκίνητα, δωμάτια που αποπνέουν έντονα μία κλειστοφοβική αίσθηση.

Το ντοκιμαντέρ αυτό δεν αφηγείται μία ιστορία. Εξάλλου όπως δηλώνει και ο ίδιος ο Κέιβ “Δεν πιστεύω πια στην αφήγηση… Η ζωή δεν είναι μία ιστορία”, παραδοχή που έρχεται σε αντίθεση με τα μακροσκελή, αφηγηματικά κομμάτια του. Το ντοκιμαντέρ είναι ένα arthouse κολάζ στιγμών, ποιητικών και στοιχειωμένων, πολλές φορές αμήχανων και ασύνδετων, ένα καλλιτεχνικό προϊόν, εφάμιλλο της αισθητικής του εμβληματικού τραγουδοποιού.

Θα χρειαστούν εβδομήντα λεπτά για να αναφερθεί το όνομα του παιδιού και ακόμη περισσότερα για να αναφερθεί ευθέως στο “τραύμα”, έτσι όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος, αναλύοντας πως το τραύμα επηρεάζει και αλλάζει τη δημιουργική διαδικασία με τον τρόπου βίωσε το πριν και το μετά. Ειλικρινής, ρεαλιστής και φιλοσοφημένος αναλύει την ελαστικότητα του χρόνου, πως ενώ η ζωή προχωρά έρχεται η στιγμή που θα σε τραβήξει πίσω στο πένθος, παραδέχεται ότι σημασία δεν έχει μόνο το δικό του πένθος, αλλά ο χαμός ως γεγονός ως προς το ίδιο το παιδί.

Διακριτική η παρουσία της μητέρας, όπως και του δίδυμου εφήβου αδερφού, η ταινία γυρισμένη με σεβασμό και προσοχή απέχει από το μελό, το δακρύβρεχτο, το κοινότυπο. Κινηματογραφικό υπόδειγμα πως η απώλεια και το πένθος μπορούν να γίνουν τέχνη χωρίς κλισέ και στερεοτυπικές ατάκες, το ντοκιμαντέρ αποτελεί μία χαραμάδα για την εύθραυστη πλευρά ενός καλλιτέχνη που έχει τον απόλυτο έλεγχο της εικόνας του. Η καλλιτεχνική περσόνα του «δάνδη» της ροκ τσαλακώνεται με το ιδιαίτερο στυλ του Κέιβ για να υπενθυμίσει την αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στην απώλεια και στο θάνατο.