Αβοήθητη κι Απερίσκεπτη (2012)

(Donzumari benki/Helpless and Reckless 2012)

H Narumi επιστρέφει στο πατρικό της έχοντας εκτίσει ποινή φυλάκισης για τη βίαιη συμπεριφορά της ενάντια σε έναν συνάδελφό της. Εκεί υποθέτει πως θα συναντήσει τον νεότερο αδερφό της Kei και θα συνεχίσουν τη ζωή τους όπως πριν. Την περιμένει όμως μια έκπληξη καθώς ο Kei ζει πλέον με τη φίλη του Kana. H Narumi θέλει να κερδίσει πίσω τον Kei, άλλωστε είναι ο μόνος συγγενής που έχει, και την ίδια στιγμή το πάθος της γι’αυτόν δεν την αφήνει να ησυχάσει.

Η σεναριογράφος και σκηνοθέτις Haruhi Oguri επιλέγει κατεξοχήν μεσαία και μακρινά πλάνα δίνοντας μια εξισορροπητική ματιά για αντικειμενική(χωρίς προσωπική στάση ή ένσταση)προβολή των χαρακτήρων, καθώς η θεματική της διαθέτει από μόνη της μια προκλητική δυναμική. Η αφηγηματική ανάπτυξη διαμορφώνεται από ένα μπρος-πίσω στο χρόνο σε μια προσπάθεια ξεκαθαρίσματος της σχέσης αιτίου-αιτιατού και η κινηματογράφιση επενδύει στην αποσπασματικότητα, την αφαιρετικότητα και σε μια ποικιλία κατευθύνσεων, κινήσεων και ταχυτήτων της κάμερας. Η δραματικότητα στις αντιδράσεις των ηρώων ισορροπεί με την απλότητα του ύφους, που μοιάζει με προσπάθεια μιας σημειωτικά στυλιζαρισμένης απόδοσης της άλλοτε δράσης και άλλοτε αδράνειας της Narumi.

Η ιδιότυπη σχέση της Narumi και του Kei παλινδρομεί μεταξύ δύο άκρων παίζοντας το παιχνίδι τη διελκυστίνδας που εξαντλεί τα ψυχικά τους αποθέματα και τους εκθέτει σε κανόνες ηθικούς, κοινωνικούς και φυσικούς. Τα απαγορευμένα συναισθήματα της Narumi τη συνθλίβουν καθώς η φυσική τους πορεία δεν είναι να εκφραστούν αλλά να συρρικνωθούν και να χαθούν ανείπωτα. Η ίδια επιλέγει να συρρικνωθεί μαζί τους ξοδεύοντας κυριολεκτικά, σε μια προσπάθεια ξορκίσματός τους, τη δυναμική τους σε σεξουαλικές συνευρέσεις με τυχαίους και εφήμερους εραστές εκθέτοντας το σώμα της σ’ έναν συνεχόμενο κίνδυνο.

Από την εφηβική της ακόμα ηλικία κάνει τα πάντα για να εκθέσει τον αδερφό της σε ένα πλαίσιο δυσάρεστων εμπειριών που η ίδια διαμορφώνει κατ’ επιλογήν, σαν μια ύστατη προσπάθεια να δημιουργήσει ένα κόσμο αποκλειστικά δικό τους, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τα απαγορευμένα της συναισθήματα. Έναν κόσμο που όσο πιο μιαρός είναι τόσο πιο ιερός γίνεται καθώς εξασφαλίσει μέσα στη μυστικοπάθειά του και την κοινωνική αποστροφή που προκαλεί, τη μοναδική ευκαιρία του ανεκπλήρωτου έρωτά της να υπάρξει κάπου εκδηλούμενος.

Στη βίαιη συμπεριφορά της Narumi είναι δυνατό να εντοπίσει κάποιος μια συμβολική πράξη αντανάκλασης των συναισθημάτων της ενάντια στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό που μετατρέπει σε θέαμα τον προσωπικό της Γολγοθά. Η βία που χρησιμοποιεί δεν ρίχνει φως στην κοινωνική προκατάληψη, δεν την αποσαφηνίζει αλλά την αντικατοπτρίζει πολυδιάστατα, καθώς φαίνεται να χτυπά τη δομή της σε ένα πλήθος συστημάτων που τη συγκροτούν. Μέσα από τον διαστροφικό τρόπο που εκδηλώνει τον αυτιστικό της έρωτα απορρίπτει την οικογένεια, το σχολείο, το εργασιακό περιβάλλον και την έννοια της ηθικής ξεπερνώντας τα όρια σε κάθε της πράξη. Θα έλεγε κανείς πως δεν εκδηλώνει απλά κάποια μορφή παρεκλίνουσας συμπεριφοράς αλλά κάνει χρήση μιας ιδιότυπης και παρεκλίνουσας αποκωδικοποίησης των συμβάσεων της κοινωνίας στην οποία ζει.

Αυτό που η Narumi αναγνωρίζει ως “φυσικό” αποτελεί κοινωνική και ηθική αντίφαση. Ο Kei από την άλλη αναζητά την απελευθέρωσή του από την εκγλωβιστική σχέση του με την Narumi μέσα στις κοινωνικές συμβάσεις, παραμένοντας ωστόσο πάντα με ένα ανεκπλήρωτο κενό.

Τελικά η λύτρωση της Narumi θα έρθει εντελώς συμπτωματικά. Η σκηνοθέτις θα επιλέξει το ίδιο περιβάλλον της τουαλέτας, που αποτελεί και την πηγή άγχους της Narumi, και με τη βοήθεια ενός μικρού αγοριού(παραπέμπει στην παιδική φιγούρα του Kei)που λειτουργεί ως διαμεσολαβητής ανάμεσα σ’ εκείνη και το θείο θα αποκαταστήσει τη μεταξύ τους δυσλειτουργική σχέση. Η έννοια του θείου στο Toilet and Women παίρνει περισσότερες και όχι πάντα εμφανείς διαστάσεις μέσα από ένα σύνολο αντιφατικών ιδεών.Το ιερό και το ανίερο, η πατριαχρική αντίληψη για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και η προσπάθεια της πρωταγωνίστριας να δράσει έξω από αυτό το πλαίσιο, η συνεχής προσευχή ως μέσο ένωσης με τον χαμένο πατέρα και η απόλυτη απουσία της, η αθωότητα της σεξουαλικότητας στα μάτια ενός παιδιού και η χρήση της σεξουαλικότητας ως χρηστικό μέσο από έναν ενήλικα.
Η τελευταία σκηνή της ταινίας θα υπονοήσει την ελπίδα για τη σωτηρία της ψυχής της Narumi και θα τη σφραγίσει στο ελαφρώς χαραγμένο της χαμόγελο, δίνοντάς της μάλλον την ελευθερία να αποφασίσει εκείνη για την πορεία της.

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΔΩ