Η Αυτοκρατορία του Φωτός

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Όταν το 1979 η Μάργκαρετ Θάτσερ ανέλαβε τα ηνία της βρετανικής ηγεσίας, ο Σαμ Μέντες( American Beauty, 1917) ήταν στην εφηβεία, στα 14 του . Παιδί μεταναστών, γνώριζε από πρώτο χέρι τι εστί η πολιτική των κλειστών θυρών και της επαναφοράς στο προσκήνιο του βρετανικού εθνικισμού.
Το οικονομικό μοντέλο της «σιδεράς κυρίας», που στηριζόταν στις ιδιωτικοποιήσεις και στον περιορισμό της κρατικής χρηματοδότησης, επέφερε άμεσες αλλαγές στο κράτος πρόνοιας, όπως ήταν επί παραδείγματι το κλείσιμο δεκάδων κέντρων ψυχικής υγείας, κι ως ένα βαθμό επανήλθε στο προσκήνιο ο στιγματισμός των ψυχικά ασθενών.
Μεγάλος αριθμός θεάτρων και κινηματογράφων, άλλαξαν χέρια και η διαχείριση τους από τις κοινότητες και τους πολιτιστικούς φορείς, μεταφέρθηκε σε ιδιώτες.
Οι δύο βασικοί ήρωες της νέας ταινίας του Σαμ Μέντες, η Χίλαρι και ο Στίβεν -παρά τη διαφορά ηλικίας που τους χωρίζει- έρχονται κοντά πνευματικά- σωματικά και αναμετρώνται με τη χρόνια ψυχική νόσο ( η Χίλαρι ) και με τον κοινωνικό στιγματισμό( ο Στίβεν ), εργαζόμενοι σε ένα σινεμά, το οποίο λειτουργεί ακόμη με τους παραδοσιακούς όρους, υπό την καθοδήγηση του Mr Ellis ( Κόλιν Φερθ).
Ο Μέντες- ο οποίος εργάστηκε επί σειρά ετών σε θέατρα- δεν υποδεικνύει τα θετικά ή τα κακώς έχοντα της δεκαετίας του ’80, δημιουργεί απλούς συνειρμούς και πλάθει μια κοινωνική ιστορία, με έντονο συναισθηματικό βάρος-που ίσως κάποιους ενοχλήσει η τόσο έντονη συναισθηματική φόρτιση που δημιουργεί – γυρνώντας το βλέμμα του σε δύο αντί-ήρωες, επιτυγχάνοντας παρά τους κραδασμούς, να τους οδηγήσει στην συνύπαρξη.
Η Ολίβια Κόλμαν «γράφει» με τα καλοδουλεμένα εκφραστικά της μέσα, με τα διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα που διαρκώς εναλλάσσονται. Ο Μάικλ Γουόρντ στέκεται ικανοποιητικά πλάι της. Σε δευτερεύοντες ρόλους, βλέπουμε – εκτός από τον Κόλιν Φερθ- δύο κλασικούς ρολίστες υψηλής κλάσης, τον Τομ Μπρουκ και τον Τόμπι Τζοουνς.

Η Αυτοκρατορία του Φωτός από 2/2