Με δάκρια και παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος του «Jimmy’s Hall», το κοινό των Καννών αποχαιρέτησε τον Κεν Λοόυτς που βγαίνει στη σύνταξη

Ανταπόκριση από Φ. Καννών Ιάκωβος Γωγάκης

Με δάκρια και παρατεταμένο χειροκρότημα υπό τους ήχους μιας υπέροχής old jazz μελωδίας- που θα ζήλευε κι ο Γούντι Άλεν-, το κοινό των Καννών αποχαιρέτησε τον Βρετανό μαέστρο του κοινωνικού και πολιτικού σινεμά, τον 78 χρόνο πια Κεν Λοόυτς, βραβευμένο 12 φορές στην ιστορία του θεσμού, που πήρε την απόφαση μετά από 50 χρόνια καριέρας να βγει στη σύνταξη.

Η τελευταία του ταινία που διαγωνίζεται για Χρυσό Φοίνικα, το «Jimmy’s Hall», ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών του ταινιών, όπως είναι μεταξύ άλλων το «Ladybird, Ladybird» και  «Ψωμί και Τριαντάφυλλα».

H πραγματική ιστορία που μας διηγείται ο Λοόυτς τοποθετείται το 1932 στην Ιρλανδία με κεντρικό χαρακτήρα τον άγνωστο  ακτιβιστή Τζέιμς Γκράλτον (Μπάρυ Γουόρντ), έναν τοπικό αρχηγό του κομμουνιστικού κόμματος, και μέλος του SinFinn  που επιστρέφει στην πληγωμένη από ανεργία πατρίδα του, μετά από μια δεκαετία παραμονής στη Νέα Υόρκη, για να στηρίξει τη μητέρα του και να δημιουργήσει ένα στέκι ιδεών και δράσης. Η δυναμική του προσωπικότητα και οι επαναστατικές κομμουνιστικές του ιδέες θορύβησαν την εκκλησία και την άρχουσα τάξη, που βρήκαν μια γελοία αφορμή για να τον απελάσουν. Ο Γκράλτον υπήρξε ο μοναδικός ιρλανδός πολίτης που απελάθηκε από τη χώρα του χωρίς δίκη.

Ο Λοόυτς,  στο κύκνειο κινηματογραφικό του άσμα χρησιμοποιεί όλες τις αγαπημένες του τεχνικές. Η ταινία διαθέτει το λιτό νατουραλιστικό στιλ του δημιουργού, τους τόνους και τις εκφράσεις της καθομιλουμένης διαλέκτου της συγκεκριμένης περιοχής της Ιρλανδίας, διαθέτει χιούμορ, βέβαια σε μικρότερες δόσεις από το προηγούμενο του φίλμ το « Angel’s Share», και έναν μικρό αριθμό ερασιτεχνών ηθοποιών.

Βλέπουμε τον Τζέιμς μαζί με μεγάλες ομάδες ανθρώπων να συζητούν για το πώς μπορούν να αντιδράσουν έναντι της τοπικής άρχουσας τάξης, φέρνοντας μας στο μυαλό το« Γη και Ελευθερία», και τις εκεί συζητήσεις για  τη  διανομή της γης. Η ξύλινη αίθουσα θα μετατραπεί σε μια  υπέροχη συνεύρεση ανθρώπων που τους ενώνει το κοινό όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη κι ίσες ευκαιρίες για όλους. Εκεί χορεύουν, εκεί τραγουδούν, εκεί ο Τζέιμς θα συναντήσει τον  μεγάλο του έρωτα, την Ούνα, ( πάντα ο σκηνοθέτης διασταυρώνει τις προσωπικές-ερωτικές ιστορίες με τη πολιτική) ,εκείνο τον χώρο οι κρατούντες από φόβο και τρόμο  θα τον κάνουν στάχτη.

Το έργο ίσως θεωρηθεί συμβατικό-απλοϊκό, ότι στην τελική δεν κομίζει κάτι που δεν το έχουμε ξαναδεί από τον Βρετανό σκηνοθέτη και τον φίλο του σεναριογράφο Πολ Λάβέρτι. Μπορεί  να είναι κι έτσι. Δεν είναι  σίγουρα η μεγάλη ταινία του Λοόυτς, μα αυτό το γνωρίζει κι ο ίδιος. Αλλού στοχεύει.  Μέσα όμως από αυτή την βιογραφία υπενθυμίζει στους συντρόφους του (κι όχι μόνο), ότι η απάντηση στις διακρίσεις, στην έλλειψη ευκαιριών των κατώτερων κοινωνικά στρωμάτων- που εξακολουθούν να υφίστανται-, αντιμετωπίζονται με αλληλεγγύη και με δράση στο πλαίσιο της κοινότητας. Η διαχρονική του άποψη ότι τα εργατικά και μεσαία στρώματα χρειάζονται ένα κίνητρο για να δομήσουν την επαναστατική αλλαγή, η έμπνευση, το παράδειγμα,  είναι αυτό του Τζέιμς Γκράλτον.

 Τα λόγια περισσεύουν. Κεν Λοόυτς θα μας λείψεις.