Το Φεστιβάλ Καννών μέσα από τα μάτια μιας Ελληνίδας επισκέπτριάς του!

Κείμενο της Όλγας Τσιρακίδου

Το φεστιβάλ των Καννών, ένας από τους μεγαλύτερους θεσμούς του σινεμά, ελκύει κατά την περίοδο της ετήσιας διεξαγωγής του τα βλέμματα και το ενδιαφέρον ανθρώπων από όλον τον κόσμο. Μέχρι φέτος η επαφή μου με αυτή τη μεγάλη γιορτή αφορούσε τις συχνές αναμεταδόσεις από το ίδιο το φεστιβάλ στα social media, άρθρα, απόψεις και κριτικές του τύπου, σχετικά βίντεο και φυσικά τις πολυάριθμες εικόνες από το κόκκινο χαλί. Εντούτοις, καμία εικόνα και κείμενο δεν αντικαθιστούν την πραγματική εμπειρία της θέασης μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα, και πόσο μάλλον στην αίθουσα του φεστιβάλ το οποίο μέσω της παγκόσμιας πρωτιάς που εγγυάται, κλιμακώνει τα επίπεδα αδημονίας και ενθουσιασμού. Πώς όμως αποκτά κανείς πρόσβαση σε αυτές τις πολυσυζητημένες αίθουσες;

Πρόκειται για ένα φεστιβάλ που δεν παρακολουθείται δίνοντας κάποιο χρηματικό αντίτιμο αλλά αντ’αυτού ζητά κάποια διαπιστευτήρια για να προσφέρει τις άνετες θέσεις του. Με την πρωτοβουλία του φεστιβάλ “3 days in Cannes” που ξεκίνησε πέρσυ, μου δόθηκε φέτος η ευκαιρία να παρευρεθώ για τρεις μέρες στις Κάννες και να ζήσω το φεστιβάλ από κοντά.
Αυτό που ζητάται για να αποκτήσει κανείς το πάσο των τριών ημερών, είναι να βρίσκεται μεταξύ 18 και 28 ετών, να συντάξει ένα γράμμα που φανερώνει τους λόγους και τα κίνητρα που αιτιολογούν την παρουσία του στο φεστιβάλ και φυσικά να κάνει την αίτηση ηλεκτρονικά,μέσω της ιστοσελίδας. Ακολουθώντας λοιπόν τα παραπάνω βήματα, και με την αίτησή μου να γίνεται δεκτή, ξεκίνησε η δική μου εμπειρία.
Τρεις μέρες είναι φυσικά ένα μικρό μέρος της διάρκειας του φεστιβάλ, αλλά αρκετά αντιπροσωπευτικό του σύνθετου προγράμματός του. Κατά τη διάρκεια αυτών, ήμουν θεατής σε πρεμιέρες ταινιών που συμμετείχαν στο διαγωνιστικό μέρος, άλλες που ανήκουν στην κατηγορία του πειραματικού σινεμά και κλασσικές ταινίες που προβάλλονταν σε αποκατεστημένες κόπιες. Ανάμεσα στην πιο πρόσφατη ταινία του Ken Loach “Sorry we missed you” που συμμετείχε φέτος στο διαγωνιστικό και τo “Tetri karavani”, σοβιετική ταινία που διαγωνιζόταν το 1964 και προβλήθηκε για δεύτερη φορά στο φεστιβάλ φέτος, υπάρχει μεγάλη απόσταση τόσο χρονική όσο και αισθητική και τεχνολογική. Βλέποντας τα έργα αυτά όμως το ένα μετά το άλλο μέσα στην ίδια μέρα, αναγνωρίζονται κοινές προθέσεις όπως αυτή της απεικόνισης της καθημερινής προσπάθειας του ανθρώπου για επιβίωση και της διεκδίκησης μιας καλύτερης ζωής. Εκεί επιβεβαιώνεται η διαχρονικότητα του σινεμά, και το κοινό έδαφος της ουσίας του που φροντίζει να επανεφευρίσκει μέσα στα χρόνια εικόνες για να επικοινωνήσει κοινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης.
Προλαβαίνει κανείς να δει στη διάρκεια της ζωής του όλα τα κινηματογραφικά έργα; Δυστυχώς όχι. Ούτε και στο φεστιβάλ προλαβαίνει, αλλά εκεί επιλέγοντας με βάση την εμπειρία και το ένστικτο, αναπτύσσεται καλύτερα το προσωπικό κριτήριο και οι τελικές επιλογές διαμορφώνουν για τον καθένα μια υποκειμενική εικόνα του φεστιβάλ.
Πέρα από την προβολή ταινιών υπάρχει και μια πτυχή των Καννών που προσφέρει άλλου είδους θέαμα,και αυτή είναι οι επίσημοι καλεσμένοι. Μπορεί κανείς να είναι θεατής μιας ταινίας στην αίθουσα ή των δημιουργών της στο κόκκινο χαλί. Στο φεστιβάλ των Καννών και τα δύο αποτελούν θέαμα και η ανταπόκριση του κοινού σε αυτά μοιάζει εξίσου έντονη. Σε κάθε περίπτωση, επιλέγοντας αυτό που θέλεις περισσότερο να δεις, μια επίσκεψη στις Κάννες αξίζει όχι μόνο για την κινηματογραφική εμπειρία αλλά και για την συναναστροφή με όλους εκείνους που φτιάχνουν, βλέπουν με κριτικό μάτι και μιλούν για τον κινηματογράφο στον τόπο που φιλοξένησε πολλές από τις σημαντικότερες στιγμές του.
Το σινεμά συντηρείται τόσο από το πάθος των όσων το δημιουργούν όσο και από αυτό των θεατών που το παρακολουθούν πιστά. Αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία, τότε οι τρεις μέρες στις Κάννες είναι μια ευκαιρία που αξίζει να εκμεταλλευτείς !

Όλγα Τσιρακίδου