Ο πρώτος κι ο “τελευταίος” άνθρωπος. Στις ταινίες της εβδομάδας ξεχωρίζει η απρόσμενη συνάντηση…

To 2015, μετά την ολοκλήρωση της ταινίας του με τίτλο “ Νιότη”, ο γνωστός Ιταλός σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο,
εκδήλωσε την επιθυμία, να δημιουργήσει ένα έργο για τον πρώην Πρωθυπουργό της Ιταλίας, τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Η κοινή γνώμη της Ιταλίας, συνέχιζε να παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον, τις δικαστικές εξελίξεις, , για την υπόθεση σεξουαλικής συνεύρεσης, του Ιταλού μεγιστάνα, με την ανήλικη πόρνη, ονόματι Ρούμπι.

Ο Σορεντίνο εξειδικεύεται στις σαρκαστικές πολιτικές βιογραφίες( θυμόμαστε το Il Divo για τον Τζούλιο Αντρεότι). Πρόσφατα, ασχολήθηκε και με την τηλεόραση, σε μια σειρά 8 επεισοδίων, για έναν φανταστικό Πάπα, τον Λένι Μπελάρντο.

Επιστρέφοντας στο Loro , o Σορεντίνο, έχοντας υλικό αρκετών ωρών, αποφασίζει να το μοιράσει σε δύο ταινίες των 90 λεπτών περίπου, αλλά στην Ελλάδα προβάλλεται ολόκληρη (150λεπτά).

Όπως αρέσκεται ο Ναπολιτάνος σκηνοθέτης, χρησιμοποιεί τα ζώα σαν ονειρικά σύμβολα( ρινόκεροι,αρουραίοι), εν προκειμένω την κατσίκα της αρχικής σκηνής…και πως αυτή καταλήγει.
Η έναρξη, είναι μεγαλειώδης, έτσι όπως ήταν και η έναρξη στην “ Τέλεια Ομορφιά”. Η ιταλική αριστοκρατία αντικαθίσταται από μια νεοπλουτίστικη αισθητική, όπου κυριαρχούν το σεξ και τα ναρκωτικά.
Βρισκόμαστε στο 2006, όταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, χάνει τις εκλογές από τον Ρομάνο Πρόντι. Σε μια βίλα στην Σαρδηνία, απέναντι από αυτήν του Μπερλουσκόνι, ο ένοικός της(ο Σέρτζιο Μόρα) και οι παρατρεχάμενοι του, επιδίδονται σε όργια μέχρι τελικής πτώσης, ενώ η κοκαΐνη είναι πάντα παρούσα. Ο Μόρα χρησιμοποιεί τις πόρνες του, ως δέλεαρ, για να γνωρίσει τον Μπερλουσκόνι και να κλείσει κάποια δουλειά εκατομμυρίων μαζί του, ενώ δίπλα  από ένα κορίτσι του Μόρα, βρίσκεται κι ένας φιλόδοξος πρώην υπουργός.

Ο Μπερλουσκόνι( τον οποίο ερμηνεύει ο Τόνι Σερβίλο), εμφανίζεται στο δεύτερο μέρος, με μια μελαγχολική διάθεση, ως αποτέλεσμα της πολιτικής ήττας, ενώ ταυτόχρονα όλα του πάνε στραβά, επιδιώκοντας να ανασυνθέσει τη δύσκολη σχέση με τη γυναίκα του, τη Βερόνικα Λάριο( χώρισαν το 2010). Τις μικρές χαρές, θα τις βρει στις συναντήσεις με τον εγγονό του.

Ο Σορεντίνο είναι  προσεκτικός στο χειρισμό του θέματος( περισσότερο απο το  Il Divo), πιθανότατα και από το φόβο κάποιας μηνυτήριας αναφοράς. Το γεγονός αυτό, τον αναγκάζει να κινείται στις ράγες μιας ρεαλιστικής αφήγησης, αφήνοντας σε μας, να αντιληφθούμε τις όχι και τόσο δύσκολες αλληγορικές αναφορές. Επίσης τον Μπερλουσκόνι,τον απεικονίζει με ευλαβικότητα, τις στιγμές πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, μοναχικό και γαλήνιο, δεν τον ισοπεδώνει.
Η ταινία του Σορεντίνο, δεν στέκεται στο πρόσωπο, αλλά στην έννοια του “ήθους” και πως  αλληλοτροφοδοτούνται  η  ανηθικότητα του υποκόσμου και η  ανηθικότητα των πολιτικών, την εποχή, είτε του Αντρεότι, είτε  του Μπερλουσκόνι. Ο Σορεντίνο την μεταφέρει-εμμέσως πλην σαφώς- και στους συμπατριώτες του…που την υιοθέτησαν ή την αποδέχθηκαν.
Οι γυναικείοι χαρακτήρες-όπως και σε κάθε ταινία του Σορεντίνο-, τροφοδοτούν τους κεντρικούς αντρικούς( Κάσια Σμούτνιακ και Σοφία Ρίτσι). O εξαιρετικός Ρικάρντο Σκαμάρτσιο αποτελεί την κατεξοχήν διεφθαρμένη φιγούρα κι ο “μασκαρεμένος” Τόνι Σερβίλο τον πολιτικό,  που ψάχνει τις ισορροπίες του εσωτερικού του κόσμου, μετά από μια μεγάλη ήττα.