Φως μετά το Σκοτάδι(Light After Darkness)
Σινεφίλ δράμα, 115’, Μεξικό- Γαλλία- Ολλανδία – Γερμανία 2012
του Κάρλος Ρεϊγάδας
Με τους Ελεαζάρ Ρεϊγάδας, Αδόλφο Χιμένες Κάστρο, Νατάλια Ασεβέδο, Ρουτ Ρεϊγάδας
Τετραμελής αστική οικογένεια στο σύγχρονο Μεξικό – ο Χουάν, η σύζυγός του Νατάλια και τα δύο μικρά παιδιά τους- εγκαταλείπει την πλούσια και άνετη κατοικία τους για να μετακομίσει στην ύπαιθρο. Οι αιτίες για την αλλαγή στη ζωή τους είναι αρχικά αδιευκρίνιστες. Μέσα όμως από διάφορα στιγμιότυπα και φλας μπακ στο χρόνο, διαφαίνεται το τέλμα στη σχέση του ζευγαριού, η συμμετοχή του σε σεξουαλικά όργια (από τις πιο καλογυρισμένες σεκάνς εκείνη στις μυστικές σάουνες όπου γυμνοί άντρες και γυναίκες περιμένουν να έρθει η σειρά τους) προκειμένου να βρει την ηδονή, η υποβόσκουσα βία που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την μεταξύ τους επικοινωνία, η αδυναμία να εντοπιστεί μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι. Η φυγή στην επαρχία και η επιστροφή σε μια απλούστερη μορφή ζωής μοιάζει με ιδανική λύση. Πολύ γρήγορα όμως το Κακό με τη μορφή ενός κατακόκκινου δαίμονα, παρεισφρύει στον νέο «παράδεισο» του ζευγαριού για να δώσει το τελειωτικό χτύπημα.
Ο Κάρλος Ρεϊγάδας, το μεγαλύτερο ταλέντο του σύγχρονου μεξικανικού κινηματογράφου, κέρδισε το βραβείο του κορυφαίου σκηνοθέτη στο φεστιβάλ Κανών 2012. Ο γεννημένος πριν από 43 χρόνια (10/10/1971) Ρεϊγάδας έγινε διάσημος στους σινεφίλ με το… καλημέρα. Το ντεμπούτο του έγινε το 2002 με το «Japon» που απέσπασε τη Χρυσή Κάμερα στις Κάνες κι έκτοτε, σχεδόν κάθε νέα δημιουργία του βρίσκεται σταθερά στο επίσημο διαγωνιστικό της Κρουαζέτ. Τρεις φορές υποψήφιος για τον Χρυσό Φοίνικα (2005 με το «Battle in Heaven», 2007 με το «Silent Light» που κέρδισε τελικά εξ ημισείας με το «Persepolis» το βραβείο Επιτροπής και 2012 με το «Φως μετά το σκοτάδι») ο μεξικανός δημιουργός πρεσβεύει ένα σινεμά που απευθύνεται στους λίγους. Στους πολύ λίγους. Τα παραισθησιογόνα πλάνα, η χωρίς βασικό σεναριακό άξονα αφήγηση, η ιμπρεσιονιστική αλά Τέρενς Μάλικ απεικόνιση της αιώνιας διαμάχης Καλού- Κακού, η λυρική ματιά πάνω στη δύναμη και την ομορφιά της φύσης και, τέλος, το εσωτερικό ψάξιμο μέσω της χρήσης ψυχολογικών (φροϋδικών κυρίως) συμβόλων, καθιστούν το «Φως μετά το σκοτάδι» μια τυπική δημιουργία του Ρεϊγάδας. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ένα σινεμά που όσο μπορεί να γοητεύσει αφάνταστα μερικούς σινεφίλ, άλλο τόσο μπορεί εύκολα και να κουράσει κάποιους άλλους. Ως συνήθως και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους. Το θέμα είναι από ποια οπτική γωνία κοιτάει ο θεατής και τι ακριβώς επιδιώκει να δει.
Τονίσαμε προηγουμένως την ομοιότητα μεταξύ του Ρεϊγάδας και του Μάλικ. Η διαφορά τους είναι πως ο αμερικανός αρκείται στη δύναμη της εικόνας για να «κλέψει» την καρδιά του θεατή. Το αντίθετο δηλαδή από τον μεξικανό που παράλληλα με το εικαστικό μεγαλείο αναζητάει το φιλοσοφικό εκτόπισμα που διαγράφεται ανάγλυφα στην οθόνη. Τις περισσότερες φορές τα καταφέρνει.
Υπάρχουν όμως και σκηνές που μοιάζουν «ξεκρέμαστες»- σαν αυτή του αγώνα ράγκμπι μεταξύ των αγοριών- και άσχετες με το περιεχόμενο του υπόλοιπου φιλμ που χτίζεται γύρω από την καθημερινότητα της πρωταγωνιστικής οικογένειας. Εδώ ο Ρεϊγάδες νιώθει υποχρεωμένος να ξοφλήσει τα καλλιτεχνικά «δάνεια» από το παρελθόν, αδιαφορώντας αν η ταινία χάνει τη συνοχή της. Στις «αποκαλυπτικές» περιπλανήσεις του, είτε αυτές είναι εφιαλτικές (σκηνή σοκ η κακοποίηση του σκύλου στην αρχή του φιλμ) είτε εκθαμβωτικές (το πλάνο με τα παιδιά στην παραλία) διαγράφεται ένα ολόκληρο φιλμικό σύμπαν. Ένα σύμπαν που περιγράφει το άσκοπο ξόδεμα της ανθρώπινης ζωής σε ευτελείς και ανούσιες διαδρομές (άκρατος υλισμός, ματαιοδοξία, ανταγωνιστικότητα, παρακμή κ.α.) κι απλώνεται από την μπρεσονική απλότητα ως την οξυδέρκεια ενός Γκοντάρ με εμβόλιμα επεισόδια από το σινεμά του Ταρκόφκσι, του Μπέλα Ταρ, του Μπέργκμαν. Άλλη μια ένδειξη του πόσο «διαβασμένος» πρέπει να είναι ο θεατής που θα επιλέξει να δει μια ταινία σαν το «Φως μετά το σκοτάδι».
“Φως μετά το Σκοτάδι” από 6/3 στους κινηματογράφους σε διανομή ΑΣΤΥ
About the author: Κωνσταντίνος Καϊμάκης
Has 57 ArticlesΓεννήθηκε στη Νίκαια και μεγάλωσε στον Πειραιά. Το μικρόβιο του σινεμά το κόλλησε στο ΣΙΝΕΑΚ τη μόνη πλέον αίθουσα της πόλης- κάποτε είχε 10. Βρίσκει το αμερικανικό σινεμά ασυναγώνιστο τεχνικά, το ευρωπαϊκό συγκινητικά ουμανιστικό και το ασιατικό από άλλο πλανήτη- δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Αγαπάει την Ανδαλουσία και το Παρίσι, ενώ θα μπορούσε να ζει μόνιμα σε ένα αεροδρόμιο όπως ο Τομ Χανκς στο «Terminal». Η λαχτάρα του για σινεμά είναι ακόρεστη. Όπως είπε κι ο αγαπημένος του Αντονιόνι «κάνουμε ταινίες για να γίνουμε πιο υπέροχοι». Εκείνος αρκείται στο να «βλέπουμε όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες: αν έτσι γίνουμε πιο υπέροχοι, ακόμη καλύτερα». Από το 1995 εργάζεται ανελλιπώς ως κριτικός κινηματογράφου.
RELATED ARTICLES
-
-
Perfect Days
21/02/2024, 18:08 -
-
Animal
07/02/2024, 22:54
Οι Τελευταίες Αναρτήσεις
-
28/02/2024, 23:31 Άκουσέ με
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης « Στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να επικοινωνήσω
Διαβάστε Περισσότερα... -
21/02/2024, 18:08 Perfect Days
Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης « Ποιητή των δρόμων» τον αποκαλούσαν οι
Διαβάστε Περισσότερα... -
20/02/2024, 15:04 O ισραηλινός σκηνοθέτης Άμος Γκιτάι ζητάει modus vivendi στη Μέση Ανατολή. «Η Άντρεα Παίρνει Διαζύγιο» ξεχωρίζει στο Πανόραμα
Ανταπόκριση-κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Το κινηματογραφικό
Διαβάστε Περισσότερα... -
18/02/2024, 03:55 74 Μπερλινάλε: Στο προσκήνιο η τραγική ιστορία της Χίλντε Κόπι, η μεταφυσική Arcadia και η Παλαιστίνη
Ανταπόκριση και κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου
Διαβάστε Περισσότερα... -
16/02/2024, 15:34 « Το Αγαπημένο μου Κέικ». Το ιρανικό σινεμά εξακολουθεί και στην Μπερλινάλε να συγκλονίζει
Κριτική από Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Έξοχη αναπαράσταση των ανθρώπινων
Διαβάστε Περισσότερα... -
16/02/2024, 03:37 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου: « All the Long Nights» & «Η Κουζίνα»
Κριτικές από το 74ο Φεστιβάλ Βερολίνου Ιάκωβος Γωγάκης Η ιαπωνική
Διαβάστε Περισσότερα...