Γάζα Αγάπη Μου

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Δύο σκηνοθέτες από την Παλαιστίνη, οι αδελφοί Νάσερ , έχοντας κατά νου την  αριστουργηματική ταινία « Χιροσίμα Αγάπη μου» του εκπροσώπου της αριστερής όχθης του γαλλικού σινεμά,  Αλέν Ρενέ , κάνουν τον παραλληλισμό, της πόλης της κατεστραμμένης από την ατομική βόμβα, με τη δικιά τους πόλη,  την καταδικασμένη από την ασφυχτική πίεση που ασκεί το Ισραήλ, αλλά και η παλαιστινιακή ηγεσία.

Το έργο, χρησιμοποιεί πλάγιους δρόμους για να θίξει την απομόνωση των παλαιστινίων και αποφεύγει τον ευθύ πολιτικό λόγο. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα,  που ακολουθούν αρκετοί σεναριογράφοι και σκηνοθέτες της Μέσης Ανατολής, για να αποφύγουν το μπούλινγκ  της εξουσίας.

Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας, είναι ένας εργένης ψαράς-ετών 60-, αρκετά μοναχικός και κρυφά ερωτευμένος με μια γυναίκα που έχασε τον άντρα της. Στα δίχτυα του,  αντί ψάρια, κάποιο βράδυ  θα  «αρπάξει» ένα άγαλμα,  του Θεού Απόλλωνα.

Αντί να το παραδώσει στις αρχές, θα το μεταφέρει στο σπίτι του και κάπως έτσι , το άγαλμα,  θα γίνει το μήλο της έριδος, με τις αρχές να του ζητούν πιεστικά εξηγήσεις . Ο ήρωας της ιστορίας, έχει μπλέξει για τα καλά.

Η ταινία, μπορεί να κρατά χαμηλούς τόνους και το εκτόπισμά της να είναι περιορισμένο, θα κρατήσει όμως το ενδιαφέρον, γιατί  διαθέτει μια λεπτή ειρωνεία και αποτυπώνει πλήρως την αίσθηση της μοναξιάς, της φτώχειας και του εγκλωβισμού από όλες τις πλευρές,  για τους κατοίκους της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.

Και υπάρχει ξεκάθαρα στην ταινία, το θέατρο του παραλόγου, το οποίο βιώνουν για δεκαετίες οι Παλαιστίνιοι, βιώνουν την έλλειψη ελπίδας,   που κάποτε-με άλλη ηγεσία- οι Παλαιστίνιοι την κουβάλαγαν μαζί τους, ενώ τώρα,  η  χαραμάδα, φαίνεται να έκλεισε -σχεδόν- οριστικά και αυτή η απαισιόδοξη οπτική , γίνεται στο έργο αντιληπτή.

” Γάζα Αγάπη Μου” από την Πέμπτη 20/1 στους κινηματογράφους