Joy

Βιογραφικό δράμα, 124′,Η.Π.Α 2015

Του Ντέιβιντ Ο. Ράσελ

Με τους Τζένιφερ Λόρενς,Μπράντλεϊ Κούπερ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο,Τζάκι Γουίβερ, Τζούλια Στάιλς,Κρις Τάκερ

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Στα γνώριμα του μονοπάτια, της ενασχόλησης με το αμερικανικό όνειρο, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ντέιβιντ Ο. Ράσελ, διηγείται μια πραγματική ιστορία έντονων σκαμπανεβασμάτων, αποτυχιών και εν τέλει προσωπικής λύτρωσης, της νεαρής διαζευγμένης  μητέρας, ονόματι Τζόι Μαγκάνο, που επιδιώκει με ηθικά μέσα και με μια δικιά της πατενταρισμένη σφουγγαρίστρα  «ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε», να «πιάσει την καλή» και να λύσει  μια για πάντα  το βιοποριστικό της πρόβλημα.

Η ωραία ιδέα του 57χρόνου σεναριογράφου και σκηνοθέτη , να δείξει ξανά, μέσα από διαφορετική ματιά, τη ματαιότητα του ατομικισμού, δύο χρόνια μετά τον «Οδηγό Διαπλοκής»,  αλλά και τη δυσκολία ανέλιξης των γυναικών στον επιχειρηματικό κόσμο , θα σκαλώσει, στο σημείο εκείνο που ο ατομικισμός και σαρκάζεται αλλά και ανυψώνεται, αφήνοντας μια διφορούμενη και θολή νοηματική κατασκευή.  Δεν είναι μόνο αυτό. Ο τρεις φορές υποψήφιος  για  Όσκαρ Σκηνοθεσίας   Ντέιβιντ Ο. Ράσελ τα βρίσκει σκούρα  και σε ένα σημείο που  θεωρείται το φόρτε του. Δηλαδή να παρουσιάζει απλοϊκά- γραμμικά περιστατικά, με  βιρτουόζικη τακτική, απολαμβάνοντας στις περισσότερες του ταινίες να βλέπει κανείς -παρά τις επιμέρους ενστάσεις-  τον τρόπο που από τη μια συνδυάζει το χιούμορ με το ρομαντισμό(« Οδηγός Αισιοδοξίας» ) και από την άλλη, τους ήρωες στο χείλος της ψυχικής καταστροφής («The Fighter» και « Οδηγός Διαπλοκής»), με ένα συνδυασμό του κινηματογραφικού μέσου και της ρεαλιστικής αμερικάνικης θεατρικής παράδοσης.

Εδώ για κάποιο ανεξήγητο λόγο   τα κάνει όλα αχταρμά, παρότι το έργο είχε λίγα πράγματα να πει.

Επί του προκειμένου, τοποθετεί  σε ρόλο αφηγήτριας τη γιαγιά της νεαρής ηρωίδας, με το υποκοριστικό Mimi, που ενώ σε κάποια στιγμή πεθαίνει, ο σκηνοθέτης της δίνει τη δυνατότητα-άγνωστο γιατί- να εξακολουθεί να αφηγείται την ιστορία. Βλέπουμε επίσης άλματα αδικαιολόγητα,  που μας μπερδεύουν, από το παρόν στο παρελθόν και ξανά στο παρόν, σκηνές μακρόσυρτες, κι αμυδρή έως υποτυπώδη σκιαγράφηση των βασικών και  ουκ ολίγων χαρακτήρων του έργου, όλα αυτά καταφέρνουν να εκτοπίσουν τις αξιόλογες αναφορές, για το ρόλο της τηλεόρασης τη δεκαετία του ’70-’80, για τον  οικογενειακό ανταγωνισμό ως απόρροια της απληστίας,  για τη δόξα και το χρήμα και το θέμα του γυναικείου φύλου στη ζούγκλα του αχαλίνωτου κέρδους.

Το έργο είναι εξολοκλήρου πάνω στη μούσα του Τζένιφερ Λόρενς. Ίσως ο Ο. Ράσελ  να το έφτιαξε στα μέτρα της, για μια οσκαρική υποψηφιότητα Α’ γυναικείου ρόλου, αλλά η ταλαντούχα 25χρόνη ηθοποιός, ό,τι είχε να δώσει το έδωσε και με το παραπάνω, όμως  είναι το έργο που  δεν τράβαγε.

Μικρός ο ρόλος του έτερου του συνεργάτη, Μπράντλεϊ Κούπερ.

“Joy” από από 24/12 στους κινηματογράφους από Odeon