Το Καλοκαίρι της Ζωής μας

Δραματική κομεντί, 104΄, Γαλλία 2014, Πρωτότυπος Τίτλος: Avis de mistra

Της Ροζ Μπος

Με τους  Ζαν Ρενό, Άννα Γκαλιένα, Κλοέ Ζουανέ, Ουγκό Ντεσιού, Λουκά Πελισιέρ

Ο Πολ, δύστροπος αγρότης από την Προβηγκία που δεν έχει μιλήσει με την κόρη του εδώ και χρόνια, «δέχεται» να φιλοξενήσει στο κτήμα του τα 3 εγγόνια του από το Παρίσι, τα οποία δεν έχει δει ποτέ στη ζωή του. Τούτη η άβολη κατάσταση είναι αποτέλεσμα γυναικείας ευρεσιτεχνίας- η Ιρέν, σύζυγος του Πολ, δέχεται να διευκολύνει την κόρη τους που βρίσκεται στις τελευταίες λεπτομέρειες του διαζυγίου της- και ο οξύθυμος παππούς, αναγκάζεται να συμβιώσει για μερικές βδομάδες με 2 έφηβους που νοσταλγούν τη ζωή τους στο Παρίσι και το μικρό κωφάλαλο αδελφάκι τους. Ο μικρός Τεό απόλυτα φυσιολογικά και αναμενόμενα, θα μαλακώσει τη σκληρή καρδιά του παππού του και θα συντελέσει τα μάλα στο να γίνει αυτό το καλοκαίρι, το «καλύτερο» στη ζωή όλων…

Γλυκιά αλλά όχι γλυκερή. «Αθώα» αλλά με αρκετές πονηρές μπηχτές ματιές. Γεμάτη από κλισέ τα οποία όμως ενίοτε ανατρέπει ή σαρκάζει. Η ταινία της Ροζ Μπος («Τη νύχτα που χάθηκαν τα αστέρια») έχει πράγματα ενδιαφέροντα να μας πει κι ας μην φαίνονται με την πρώτη. Παρότι έχει τις αδυναμίες και τα … θεματάκια  της – το αμάλγαμα μεταξύ τρυφερότητας και σκληρού δράματος δεν λειτουργεί πάντα, ενώ μια δόση ηθικολογίας περισσεύει- καταφέρνει χάρη στην απλότητα και την κατασταλαγμένη σοφία της, να μην γίνει στιγμή ενοχλητική ή κουραστική. Η σεναριακή φαρέτρα είναι γεμάτη από συγκρούσεις και αντιθέσεις που έχουν γούστο. Εφηβικοί έρωτες που δοκιμάζονται, ριζικές διαφορές στην καθημερινότητα μεταξύ πόλης και χωριού, το ιλαροτραγικό τέλος στη διαδρομή του χίπικου κινήματος, το χάσμα των γενεών, η ουσιαστική έννοια της οικογένειας, η αμφίδρομη σχέση ανθρώπου και φύσης (ο παλαιοχίπις Πολ έχει αφιερώσει τη ζωή του στην καλλιέργεια ελιάς), το σωτήριο άρωμα του καλοκαιριού, η αφύπνιση της σεξουαλικότητας και άλλα πολλά γεμίζουν ένα κοινότυπο κατά τα άλλα στόρι με ζωηρές πινελιές.

Η βασική πλοκή του «Καλοκαιριού» δεν στηρίζεται σε ένα και μόνο άξονα-φυσικά και η φατσούλα του μικρού Τεό αρκεί για να χαμογελάσει ακόμη κι ο πιο κακόκεφος θεατής- αλλά έχει πλεονεκτήματα ικανά για να υπερκαλύψουν τα αναμενόμενα κλισέ και να προσελκύσουν μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Κυριότερο όλων φυσικά είναι το ακαταμάχητο τοπίο της Προβηγκίας, ενός τόπου σπάνιας ομορφιάς στη Νοτιοανατολική Γαλλία, που θα σας αναγκάσει να ξεσκονίσετε χάρτες και ταξιδιωτικούς οδηγούς και να το βάλετε στο bucket list της καρδιάς σας. Χωρίς να αφομοιώνει κάποια ρηξικέλευθη ή καινοτόμα οπτική στη γραφή της, η σκηνοθέτιδα ακολουθεί μια αφήγηση που μοιάζει με… αεράκι. Όλα κινούνται γύρω από τη δραματική ματιά του μικρού Τεό (Λουκά Πελισιέρ)που γίνεται ο καταλύτης στη ζωή των υπολοίπων.

Ζώντας σε περιβάλλοντα προστατευμένα, απομονωμένα ή ακόμη και εχθρικά για τους υπολοίπους, τα μέλη της οικογένειας του Πολ δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στην αληθινή αγάπη, τη φιλία ή το απλό, χωρίς καμιά δέσμευση σεξ («η γιαγιά σου ήταν ιέρεια του σεξ στα 60ς» λέει ο χαρλεάς στον εμβρόντητο εγγονό). Ευτυχώς η ευεργετική ενέργεια του καλοκαιριού και της ακαταμάχητης Προβηγκίας έρχεται να βάλει λίγη τάξη στο χάος της ζωής των πρωταγωνιστών.

“Το Καλοκαίρι της Ζωής μας” από 24/7 στους κινηματογράφους σε διανομή Odeon