Με Σειρά Εξαφάνισης

Δράση/ Κωμωδία/ Έγκλημα, 116′, Νορβηγία 2014

Πρωτότυπος Τίτλος: Kraftidioten/In Order of Disappearance

Γλώσσα: Νορβηγικά/ Αγγλικά

Του Χανς Πέτερ Μόλαντ

Με τους  Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Κρίστοφερ Χίβτζου, Μπριγκίτε Χιόρτ Σόρενσεν, Μπρούνο Γκαντζ, Τομπίας Σάντελμα

Έχοντας για οδηγό την ελληνική παροιμία ” η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο” ο Χανς Πέτερ Μόλαντ παίρνει μια τετριμμένη ιστορία συμμοριών, οικογενειακής τραγωδίας, ρεβάνς και αυτοδικίας, με φόντο τις χιονισμένες εκτάσεις της νορβηγικής γης και τη συνθέτει σε ένα μακάβριο, γκροτέσκο φιλμ του παραλόγου. Αφενός μεν είναι επιδέξια δομημένο, συναρμολογημένο με μαθηματική ακρίβεια, στο σενάριο, στους διαλόγους και στην εικόνα, αφετέρου δε είναι κοινωνικά επίκαιρο, αλλά ταυτόχρονα τόσο αιχμηρά ειρωνικό, κυνικό και διασκεδαστικό, που πιθανόν οι Κοέν και ο Ταραντίνο να επευφημούσαν τον Νορβηγό μιμητή τους( το τοπίο θυμίζει τη Μινεσότα από το “Fargo”, η ατμόσφαιρα και οι γκανγκστερικές παρεξηγήσεις το “Pulp Fiction”) τους οποίους μνημόνευσε και στο πρώτο πόστερ του έργου ,στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Ασφαλώς και δεν μπορούν να μας διαφύγουν αυτά τα υπαρκτά στο φιλμ στερεότυπα και κλισέ, που παρά τις αξιέπαινες προσπάθειες του σκηνοθέτη και εμπνευστή αυτής της ταινίας να τα διακωμωδήσει, γίνονται -στο τελευταίο ημίωρο- μονότονα και δεν συμβάλουν στην διάνοιξη μιας -μη κορεσμένης από καιρό- πρωτότυπης κινηματογραφικής φόρμας.

Ο Νίλς Ντίγκμαν είναι ένας μετανάστης από τη Δανία, χειριστής εκχιονιστικού μηχανήματος που ζει σε μια μικρή πόλη, κοντά στο Όσλο, πρότυπο για τους συμπολίτες του, που βρίσκονται ένα βήμα πριν του αποδώσουν τον τίτλο ” Ο Πολίτης της Χρονιάς”. Όταν ο έφηβος γιός του θα βρεθεί νεκρός, θύμα της ηρωίνης, ο νομοταγής πατέρας δεν πείθεται από τις έρευνες των αρχών και ξετυλίγει ο ίδιος το κουβάρι του κυκλώματος, ξεκινώντας από τον κολλητό-φίλο του παιδιού του, για να καταλήξει στον αρχιμαφιόζο υπαίτιο της δολοφονίας, τον αποκαλούμενο ” Κόμη”. Η κατάσταση περιπλέκεται, από την κατά λάθος εμπλοκή στην υπόθεση του γιού του αρχηγού της σερβικής μαφίας, του ” Πάπα”, με τον αμείλικτο για αντίποινα πρωταγωνιστή, να ανακαλύπτει ένα δίκτυο διακινητών λευκού θανάτου, τριών διαφορετικών εθνοτήτων ( Νορβηγών, Σέρβων, Αλβανών) κάτω από τη μύτη- ή ακόμα και με τη συνενοχή- της αστυνομίας. Ό ένας θάνατος ακολουθεί τον άλλον. Μετρήσαμε 22!. Χαρακτηριστικό της σπιρτόζικης κινηματογραφικής τους αποτύπωσης, το μαύρο της οθόνης, το οποίο σπάει με μια λευκή επιτύμβια στήλη, με το όνομα του νεκρού… και Θεός μακαρίσει τους(δικό μας).

Ο Χανς Πέτερ Μόλαντ παίζει με το τέμπο και αντιπαραβάλει την ανδρική επιθετικότητα με το καθαρό λευκό-αγνό σκηνικό, την διοχετεύει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής της Νορβηγίας, ανεξαρτήτου του γεγονότος αν κάποιος είναι ντόπιος ή μετανάστης, σαρκάζει ταυτόχρονα το νορβηγικό κράτος δικαίου, κάποια στιγμή θα τεθεί το θέμα της κοινωνικής πρόνοιας και θα γίνει μια -πέρα για πέρα- εύστοχη αναφορά και στην Ελλάδα, θα βρει επίσης την κατάλληλη στιγμή για να ισχυριστεί ότι η ομοφυλοφιλία ακόμα και σε μια πλήρως εκσυγχρονισμένη χώρα δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή και τέλος θα υπονομεύσει τον θεσμό της πατριαρχικής οικογένειας, με τον τρόπο που η εμμονική βία και τα ζωώδη ένστικτα επισκιάζουν τη λογική. Η ταινία μπορεί να έχει σαν κεντρικό στόρι τον πατέρα που επιζητεί το όφθαλμόν αντί οφθαλμού, για τον χαμό του γιού του, αλλά το ευφάνταστο σενάριο θα φέρει τελικά τρεις πατεράδες που θα τους ενώσει-περίπου-ο συγκεκριμένος κοινός παρονομαστής, μιας γενικευμένης τυφλωτικής αλληλοεξόντωσης.

Δεν είναι μόνο ο  Στέλαν Σκάρσγκαρντ το υποκριτικό Α και το Ω αυτής της ταινίας, θα λέγαμε το σύνολο του καστ, οι μεγάλοι και οι μικροί ρόλοι συνδράμουν αποφασίστηκα στο φιλόδοξο και επιτυχημένο όραμα του Χανς Πέτερ Μόλαντ.

Συνέντευξη του σκηνοθέτη Χανς Πέτερ Μόλαντ στο Screeneye

“Με Σειρά Εξαφάνισης” από 2/4 στους κινηματογράφους σε διανομή Feelgood