Ντιέγκο Μαραντόνα

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Οι αντισυμβατικοί βίοι των ανθρώπων και τα πάθη τους   θα βρουν τον απόλυτο εκφραστή τους στο πρόσωπο του Ντιέγκο Μαραντόνα από τον Βρετανό ντοκιμαντερίστα Ασίφ Καπάντια. Η κινηματογραφική βιογραφία για το ” Θεό της μπάλας”  φαντάζει -το 2019-  ντεμοντέ, αποδεικνύεται όμως μια εύστοχη διερεύνηση  των  επιπόλαιων  συμπεριφορών και  των άβουλων  πράξεων αλλά  και των τραγικών συνεπειών από τη μέθη της δόξας.  Η αυτοκαταστροφική προσωπικότητα του Ντιέγκο θα αναμετρηθεί με τον άγραφο κανόνα της ζωής, όπου ο  ευεργέτης τη μια αποθεώνεται  και την άλλη εξοστρακίζεται.

Ο Ασίφ Καπάντια ακολούθησε διαφορετικούς δρόμους από τον Εμίρ Κουστουρίτσα που διάβασε τον ” Ντιέγκο” από διαφορετικό φακό το 2009.

Ο  Καπάντια έκανε τρελή έρευνα,  συνομίλησε επί μακρόν με  τον Αργεντινό σταρ, με την πρώην σύζυγό του, με τον πιστό  προπονητή του, ενώ οι αφηγήσεις εμπλουτίζονται με τις επελάσεις στο ταρτάν, τις τρίπλες, τα γνωστά χέρια  αλλά   και τα ασύλληπτα γκολ,   τα χρόνια της μετάβασης,  από την Μπαρτσελόνα στη Νάπολη( 1984-1991).

Από την αναδυόμενη πόλη της ευμάρειας στην κακόφημη πόλη και από τη Ferrari στο Punto Fiat-άκι .

Τα παιδικά του χρόνια ο Ντιέγκο  τα έζησε μέσα στον κόσμο των φτωχών και η Νάπολη ήταν το ιδανικό καταφύγιο για να ξαναβρεί ένα  οικείο περιβάλλον.

Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ αντιπαραβάλει διαρκώς τους δύο όμοιους κόσμους και προχωρά σε προσεκτική αποτύπωση της προσωπικότητας του Αργεντίνου σταρ. Παρουσιάζεται σαν ένας ευαίσθητος χαρακτήρας, εύκολα-από τους συνεργάτες του- χειραγωγήσιμος ,  ένα τραγικό πρόσωπο που  αδυνατεί να διαχειριστεί την  επιτυχία   και η μία επιπολαιότητα στην προσωπική του ζωή διαδέχεται την άλλη. Αποκορύφωμα,  η εμπλοκή του με τα σκληρά ναρκωτικά και η απαρχή της σωματικής και ψυχολογικής πτώσης του. Ο πρόεδρος του σωματείου και γενικά οι  Ιταλοί του Νότου δίνουν “ασυλία διαρκείας” στα παραστρατήματα του -είναι εκστασιασμένοι με το ίνδαλμά τους -που θα τους χαρίσει αναγνώριση, δύο πρωταθλήματα κι ένα Κύπελλο Ουέφα- αλλά οι Βόρειοι  θα τον κυνηγήσουν λυσσαλέα  όταν προσπάθησε να αναγάγει την αναμέτρηση στο  Μουντιάλ του 1990 -ανάμεσα στην Ιταλία και στην Αργεντινή-  σαν μια ταξική αναμέτρηση, παροτρύνοντας τους Ναπολιτάνους να επιδείξουν λιγότερο εθνικό πατριωτισμό, στηλιτεύοντας την μόνιμη υποβάθμιση του Ιταλικού Νότου.

Το ένα βράδυ τον λατρεύουν,  το άλλο τον μισούν. Ο  Ασίφ Καπάντια  μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη  και με ευκρίνεια και πατώντας και πάνω σε μια ατμόσφαιρα σαγηνευτική την πορεία του πανέξυπνου-στο γήπεδο- ποδοσφαιριστή, παρουσιάζοντας και   τα  αντιφατικά συναισθήματα των Ιταλών προς το πρόσωπό του. Ο Βρετανός σκηνοθέτης δεν ξεφεύγει από την κινηματογραφική φλυαρία, σε μια ταινία που θα μπορούσε να μην έφτανε τις  δύο και πλέον ώρες.

Δεν είναι ένα ντοκιμαντέρ αποθεωτικό για τον Μαραντόνα, ούτε όμως και καταδικαστικό,  είναι η πορεία ενός  λαϊκού ήρωα που μάχεται να βρει την ισορροπία  με τη συνείδησή του και με τις καταβολές του αλλά αποδεικνύεται ανίκανος  να θέσει όρια και παραδίδεται άνευ όρων,  με όλες τις γνωστές συνέπειες.

Σε κάποιο σημείο του έργου ο  Πελέ χαρτογραφεί ορθά το τι είναι πραγματικά  ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Για τον σκηνοθέτη,   η εξερεύνηση της  προσωπικότητας του αποκαλούμενου και “Θεού της μπάλας”  αποτέλεσε ένα ακόμα δέλεαρ μετά την οσκαρική του ταινία για την Αμερικανίδα τραγουδίστρια   Έιμι Γουάινχαουζ αλλά και για τον Βραζιλιάνο οδηγό της φόρμουλα ένα, τον Άιρτον Σένα. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα από τους τρεις είναι ο μόνος εν ζωή. Είναι όμως ή για τον Ασίφ Καπάντια ο Μαραντόνα είναι  ψυχικά νεκρός;

“Ντιέγκο Μαραντόνα” από 10/10 στους κινηματογράφους