Ο Κεν Λόουτς διανύει τη δεύτερη του εφηβεία και δεν χαρίζει κάστανα με το αιχμηρό ” Sorry we Missed you”.

                                                                                                                                                                                                                                                    Ανταπόκριση από Κάννες Ιάκωβος Γωγάκης                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Διανύοντας τα 83 χρόνια της ζωής του, ο Βρετανός σκηνοθέτης    Κεν Λόουτς,  είχε αποφασίσει το 2014   να βγει στη σύνταξη, κλείνοντας τη γεμάτη δάφνες σταδιοδρομία του, με μια συγκινητική εμφάνιση στο Φεστιβάλ Καννών( τότε ήταν η 12η!) , παρουσιάζοντας τότε την  ταινία “Jimmy’s Hall “.

Η αναίρεση της αρχικής του πρόθεσης, τον έφερε ξανά στη Ριβιέρα, με ένα  κοινωνικό δράμα για τις αδικίες του σύγχρονου κόσμου, το “Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ”. Η ταινία προβλημάτισε και συγκίνησε, κερδίζοντας και το κορυφαίο βραβείο, το Χρυσό Φοίνικα. Έτσι έγινε ο δεύτερος σκηνοθέτης του θεσμού( μαζί με τους αδερφούς Νταρντέν) που κέρδισε 2 Χρυσούς Φοίνικες( ο πρώτος ήρθε το με το έργο “Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι. το 2006).

Μπορούμε μετά βεβαιότητος να ισχυριστούμε πως ο Κεν Λόουτς  διανύει μια δεύτερη εφηβεία- ακόμα και με μπαταρισμένο το ένα του χέρι)  και εξακολουθεί να διαθέτει τρομερή οξυδέρκεια, να μελετάει σε βάθος σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα( όπως  εν πρόκειμένω   είναι οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και οι συνέπειες τους στον οικογενειακό ιστό). Ο μόνιμος του συνεργάτης, ο σεναριογράφος Πολ Λάβερτι,  βρίσκεται ξανά μαζί του, συμβάλλοντας εξίσου καθοριστικά στην ολοκλήρωση,  άλλης μία πολύ αξιόλογης ταινίας.

Sorry We Missed You είναι ο τίτλος της και η ιστορία διαδραματίζεται στο Νιούκασλ, τη γνωστή πόλη, που δεν είναι μόνο γνωστή για την ποδοσφαιρική της ομάδα αλλά και για τις βιομηχανίες που είχε στο παρελθόν. Θεωρείτο μια   εργατούπολη της Αγγλίας,πλέον όμως, οι  βιομηχανίες έκλεισαν κι όσες έμειναν άλλαξαν τους όρους εργασίας των υπαλλήλων τους, ζητώντας τους να αυτο-ασφαλίζονται( αλλά ουσιαστικά να έχουν οι αόρατοι εργοδότες τον πλήρη έλεγχο της δουλειάς και της ζωής τους).

Ο Ρίκι ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Έχασε τη  δουλειά του, που πάνω σε αυτήν στηρίχθηκε για να παντρευτεί  και πάνω σε αυτήν αποφάσισε να κάνει δύο παιδιά και πάνω σε αυτήν τόλμησε να πάρει  δάνειο.

Πλέον μετατρέπεται ο ίδιος σε προϊόν εκμετάλλευσης μιας μεταφορικής εταιρίας, η οποία τον αναγκάζει να χρησιμοποιεί το δικό του βανάκι για τις μεταφορές δεμάτων. Τον εξωθούν στην αυτοασφάλιση τον υποχρεώνουν να υπογράψει οτι θα φέρει ο ίδιος την ευθύνη για κλοπή ή απώλεια των δεμάτων, τον εκβιάζουν να εργάζεται από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ για 100 λίρες τη μέρα.

Η γυναίκα του, η Άμπι εργάζεται επίσης μέχρι πολύ αργά,  ως περιφερόμενη νοσοκόμα, από σπίτι σε σπίτι και φροντίζει με μεγάλη αγάπη και αυτοθυσία ηλικιωμένους με  Αλτσχάιμερ και  με κινητικές δυσκολίες.

Ο γιος τους επιδεικνύει παραβατική συμπεριφορά, ενώ το όνειρο του πατέρα, είναι να αποκτήσει ανώτερη μόρφωση, για να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Η χιονοστιβάδα των προβλημάτων θα οδηγήσει το ζευγάρι στην μεταξύ τους απομόνωση

Ο Λόουτς,  με ιδιαίτερη  σοφία παρακολουθεί λεπτομερώς τα δύο κεντρικά πρόσωπα στις παράλληλες καθημερινές τους διαδρομές και μοιράζει ισομερώς το χρόνο,  είτε ακολουθώντας τον Ρίκι, είτε την Άμπι. Το εντυπωσιακό με την τακτική του Λόουτς, είναι πως με την  συγκεκριμένη τακτική  εισχωρεί  στον πυρήνα του σύγχρονου προβλήματος. Το ζευγάρι βρίσκεται  διαρκώς σε κίνηση. Είναι  εργάτες και μόνο εργάτες… μάλιστα κακοπληρωμένοι.   Ο ψυχολογικός εκβιασμός που υφίσταται  στο χώρο δουλειάς ο Ρίκι  και το δάνειο που τρέχει, δεν του επιτρέπουν να ασχοληθεί με τα οικογενειακά προβλήματα, τον ατίθασο γιο και να βρει τη γαλήνη. Κι  όπως με κυνικότητα αποκαλύπτει ο προϊστάμενος του,  κι άλλοι υπάλληλοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Η πολιτική της εταιρίας, είναι “ καμία διευκόλυνση”.

Όταν δεν υπάρχει επαγγελματική σταθερότητα,  δεν μπορεί να υπάρξει προσωπική γαλήνη, το απλοϊκό αλλά συνάμα βασικό θέμα της ταινίας.

Ο Λόουτς με τον Λάβερτι  πετυχαίνουν ξανά να κάνουν με ευκρίνεια πολιτικό και κοινωνικό σινεμά παρουσιάζοντας  πρόσωπα της εργατικής τάξης που διαθέτουν στιβαρούς  κώδικες ηθικής και παλεύουν να τους διατηρήσουν… στον καπιταλισμό που πάντα ήταν άδικος -όπως ισχυρίζονται –  και τώρα  έγινε ακόμα πιο άγριος ακόμα πιο  αιμοβόρος και απάνθρωπα κυνικός.

Θα θέλαμε την ταινία, πιο μαζεμένη, ίσως με διάρκεια μέχρι   70 λεπτών. Υπήρξαν στιγμές όπου το μελόδραμα κυριάρχησε-ειδικά σε 2-3 σκηνές προς το τέλος- εάν απέφευγαν να το υπέρ-φορτώσουν με τραγικά γεγονότα, το μήνυμα θα ήταν ακόμα πιο ισχυρό.

Έδωσαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ντέμπι Χάνιγουντ, την οποία ανακάλυψαν μέσα από το κάστινγκ και ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Αντικατόπτριζε όλα τα χαρακτηριστικά της γυναίκας του σήμερα, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε όλες τις ανάγκες της καθημερινότητας, αλλά όχι τις δικές της. Εξίσου ισχυρή η παρουσία του Κρις Χίτσεν, αντικατοπτρίζοντας τον Ρίκι, ως το θύμα που δεν έχει καμία διέξοδο.

Ο Κεν Λόουτς στη συνέντευξη τύπου αναφέρθηκε και στα όσα περνούν οι Έλληνες, ως θύματα της νέας τάξης πραγμάτων.

Για μας το έργο είναι ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από το ” Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ”.