Ο Οίκος Gucci

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
«Πίσω από κάθε μεγάλη περιουσία κρύβεται ένα έγκλημα», είχε πει κάποτε ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ και είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά, η άποψή του –ενίοτε- επιβεβαιώνεται.
Στον κόσμο της πρωτοκλασάτης μόδας, οι προσωπικές τραγωδίες είναι συνυφασμένες με το χρήμα και με την ακόρεστη επιθυμία για δόξα.
Η δολοφονία του Τζιάνι Βερσάτσε το 1997, μπορεί να μην συνδέεται ξεκάθαρα με τη διαπίστωσή μας, μα η εκτέλεση
του Μαουρίτσιο Γκούτσι -δύο χρόνια προηγουμένως- επιβεβαιώνει τον άτυπο κανόνα.
Οι τρεις σφαίρες που τον γάζωσαν , ήταν το επιστέγασμα της θλιβερής κατάληξης του Μαουρίτσιο , ως αποτέλεσμα των τραγικών λαθών ολόκληρης της οικογένειας του οίκου Γκούτσι και της προσωπικής ατζέντας που ακολούθησαν τα μέλη της , ξεκινώντας από τον πατέρα του (Ροδόλφο), τον θείο του(Άλντο), τον ξάδελφο του ( Πάολο),για να πληρώσει το τίμημα , από τον – επί πληρωμή- εκτελεστή, που είχε προσλάβει η πρώην σύζυγός του, η Πατρίτσια Ρετζιάνι.
Οι οικογενειακές δολοπλοκίες, η άνοδος και η πτώση των Γκούτσι, απασχόλησε το Χόλιγουντ ήδη από τα τέλη του ’90, με τη δημοσιοποίηση από τον Μάρτιν Σκορσέζε, της επιθυμίας του, ο βίος και η πολιτεία των Γκούτσι, να πάρει σάρκα και οστά.
Η φυλακισμένη Πατρίτσια και οι κόρες της, μπλόκαραν τα σχέδια του διάσημου Αμερικανού σκηνοθέτη, μπλόκαραν και τα σχέδια του Βρετανού  Ρίντλεϊ Σκοτ,   να αναλάβει την κινηματογραφική μεταφορά, το 2007.
Η υπομονή του Σκοτ κράτησε 13 χρόνια.
Επανήλθε δριμύτερος.
Εμπνεύστηκε την ταινία από το ομώνυμο βιβλίο της Σαρα Γκέι Φόρντεν και παρουσίασε -χωρίς ίχνος υπερβολής- τις όμορφες στιγμές του ζεύγους( τη δεκαετία του ‘70), τις τρομερές εντάσεις ( 80s)μέχρι το αιματηρό γεγονός του 1995.
Ο σκηνοθέτης, αν και βαδίζει πάνω στα 84 του χρόνια, βρίσκεται σε μεγάλα κέφια.
Βυθίζει το κοινό σε μια ατμόσφαιρα απαράμιλλης κομψότητας, σικ αισθητικής , που συνάδει με την φινέτσα των Γκούτσι, όπως επίσης και με τον ηθικό και οικονομικό ξεπεσμό τους, ενώ ο βασικός άξονας της αφήγησης , περιστρέφεται γύρω από τα δύο κεντρικά πρόσωπα.
Ορθά, αποκρύπτει τις αληθινές προθέσεις της Πατρίτσια, αλλά αφήνει επί μακρόν να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, ότι μπορεί, κάπου-κάποτε, να αγάπησε αληθινά τον σύντροφό της.
Εξίσου έξυπνα δε, την αποκαθήλωσε, παρουσιάζοντας ένα διαφορετικό πρόσωπο, τυχοδιωκτικό, ανελέητο, αηδιαστικό- επί πτωμάτων- φιλόδοξο.
Ούτε όμως και τον Μαουρίτσιο, τον παρουσίασε ως αθώα περιστερά.
Στην σύγχρονη σαιξπηρική τραγωδία, περιλαμβάνεται και ο θείος του Μαουρίτσιο, ο Άλντο , ο φυσικός ηγέτη του οίκου, που κατέχει την παραδοσιακή ρομαντική σκέψη για το παρόν και το μέλλον της εταιρίας, ο οποίος ακολούθησε τις συμβουλές του δικού του πατέρα, αλλά ο διάδοχός του Άλντο, ο Πάολο, αποδεικνύεται ανίκανος να ακολουθήσει τα βήματά του.
Η νομή της εξουσίας και του χρήματος δεν εμποδίζει πατέρα και γιο να αναμετρηθούν μέχρι εσχάτων.
Ο Ρίντλεϊ Σκοτ , εξοβελίζει όλους τους χαρακτήρες που κρατούν τα ηνία του θρυλικού οίκου και διαβαθμίζει τις ευθύνες τους. Δημιουργεί ένα στιβαρό έργο για τις ακόρεστες επιθυμίες, για τα πάθη, για το χρήμα, για το κύρος, για τον ηθικό ξεπεσμό.
Η Λέιντι Γκάγκα, είναι αγνώριστη αλλά και ασυναγώνιστη, ως η διπρόσωπη διάβολο-γυναίκα (Πατρίτσια), ο Άνταμ Ντράιβερ( Μαουρίτσιο) αποδεικνύει ότι είναι καλοδουλεμένος ηθοποιός για οποιονδήποτε ρόλο, ο Αλ Πατσίνο( Άλντο) γέρασε, διατηρείται όμως ακμαίος, δυνατός και υποκριτικά σαγηνευτικός.