Οδός Μαλχόλαντ ( Επανέκδοση)

Παρουσίαση Ιάκωβος Γωγάκης

Η προτελευταία ταινία μεγάλου μήκους του 75 χρόνου πια Ντέιβιντ Λιντς ( Mulholland Drive ) θεωρήθηκε από τους πολυάριθμους λάτρεις των ταινιών του, ως το επιστέγασμα της φιλμογραφίας του. Σε μια στιγμή έντονου ενθουσιασμού, το BBC την χαρακτήρισε ως την καλύτερη ταινία όλων των εποχών, για να αναιρέσει τους υπερβολικούς διθυράμβους, λίγες εβδομάδες αργότερα.
Ο αντισυμβατικός Λιντς, σε δύο προγενέστερες του ταινίες, στο «Μπλε Βελούδο» και στη «Χαμένη Λεωφόρο», χρησιμοποίησε πληθώρα συμβολισμών αλλά και αφηγήσεις που παραπέμπουν στα όνειρα και βρέθηκε μακριά από το προφανές « αυτό που βλέπουμε ,  να μην το πιστεύουμε πάντα ».
Πίσω από μια ευτυχισμένη καθημερινότητα, μπορεί να κρύβεται βαθιά δυστυχία και ένα τσαλακωμένο πορτρέτο μιας φαινομενικά ισορροπημένης κοινωνίας. Στο «Μπλε Βελούδο» επί παραδείγματι ήταν η ακατάσχετη βία στο προσκήνιο, με αυτουργό τον ήρωα που ενσάρκωνε ο Ντένις Χόπερ, η αμφιλεγόμενη απεικόνιση της γυναικείας φύσης, παρουσιάστηκε από την Ιζαμπέλα Ροσελίνι, ενώ τις σεξουαλικές επιθυμίες και τη βία για πολλοστή φορά , τα είχε ως κύρια θεματική του  και στο έργο του « Χαμένη Λεωφόρος».
Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε ( 2001) και ο Λιντς, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του, την νουάρ ταινία «  Η Λεωφόρος της Δύση» του Μπίλι Γουάιλντερ,  ενώνει τα διάφορα κομμάτια από το κινηματογραφικό παρελθόν του, τις ανθρώπινες κατασκευές από τη φαντασία και δημιουργεί το « Mulholland Dr», μια ταινία με πολλούς χαρακτήρες, με συμβολικές -ενίοτε- ασαφείς σκηνές υπερρεαλισμού, για να απαντήσει αλληγορικά τα ερωτήματα , τι είναι πραγματικά η βιομηχανία του κινηματογράφου, ποια είναι η Αμερική του σήμερα, εάν οι ανθρώπινες επιθυμίες υλοποιούνται ή παραμένουν στη σφαίρα της φαντασίας.
Ίσως είναι απόλυτος, υπερβολικός, ακραίος, ίσως και προβοκάτορας. Είναι όμως και ιδιοφυία, γιατί χτίζει μια πολύπλοκη αφήγηση, πάνω σε ένα όνειρο που βλέπει η κεντρική του ηρωίδα (η Ντάιαν) το οποίο -όνειρο- δεν είναι καθόλου απλοϊκό.
Στο « Mulholland Dr» ( πρόκειται για μεγάλο περιφερειακό δρόμο στο Λος Άντζελες), ο Λιντς επιστρατεύει τα χρώματα, τα οποία υποδηλώνουν το συγκεκριμένο δίπολο. Δεν επενδύει στο ασπρόμαυρο όπως συνηθίζεται.

Τη φαντασία,  τη δείχνει με το κόκκινο, την πραγματικότητα με το μπλε. Επιστρατεύει και την αγάπη του για την ψυχολογία των ονείρων, για τη θεωρία του Γιούνγκ, που συσχετίζει τα όνειρα με το ασυνείδητο, τα αρχέτυπα με τις καταπιεσμένες αναμνήσεις και εν τέλει, ότι τα όνειρα έρχονται για να ρυθμίσουν και να ισορροπήσουν τη ψυχή.

Πρωταγωνιστούν οι Ναόμι Γουότς, Λόρα Έλενα Χάρινγκ Τζάστιν Θερού, Αν Μίλερ, Νταν Χεντάγια, Ρόμπερτ Φόστερ

Βραβείο Σκηνοθεσίας στις Κάννες, Υποψηφιότητα για Οσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας.

«Οδός Μαλχόλαντ » σε επανέκδοση από την Πέμπτη 15/7 στους κινηματογράφους