Ομίχλη τον Αύγουστο

Ιάκωβος Γωγάκης

Ένα θέμα που πραγματικά συγκλονίζει , ένας εύστοχος ποιητικός τίτλος ( Ομίχλη τον Αύγουστο) και μερικές αξεπέραστες υποκριτικές αποδόσεις,  συνθέτουν το κοινωνικό σχόλιο του Γερμανού Κάι Γουέσελ γύρω από τις χιτλερικές μεθόδους “ευθανασίας”-ακόμα και μικρών παιδιών- αρνούμενος ο δικτάτορας να αποδεχθεί άρρωστους -ψυχή τε και σώματι- συμπατριώτες του.

70 χιλιάδες υπολογίζονται οι θανατώσεις ανθρώπων, μέσα σε άσυλα, ορφανοτροφεία κέντρα αποκατάστασης, πρακτική η οποία εξόργισε τη γερμανική εκκλησία, αναγκάζοντας τον αιμοσταγή Χίτλερ, να καταργήσει τον νόμο(τέλη του ‘41), αλλά υπογείως εξακολουθούσε-άτυπα- να υφίσταται.

Τον  μικρό Έρνστ Λόσα, ο οποίος προέρχεται  από φυλή των Τσιγγάνων, οι αρχές θα τον κλείσουν σε ένα” Ίδρυμα Ανηλίκων”. Διακαής του πόθος να εγκατασταθεί στην Αμερική, περιμένοντας τον πατέρα του να τον πάρει από το ίδρυμα για να κάνουν μαζί το μεγάλο ταξίδι. Ο πατέρας του αποτυγχάνει να πείσει τους υπευθύνους να τον αφήσουν να φύγει μαζί του και ο 13χρόνος παραμένει έγκλειστος, μαζί με εκατοντάδες παιδιά. Ο υπεύθυνος του ίδρύματος σβήνει και γράφει τις λίστες των μελλοθάνατων παιδιών, τα οποία αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και αφήνονται στα χέρια μας νοσοκόμας “ killer”, η οποία με μια θανατηφόρα ένεση τα σκοτώνει. Ο Έρνστ μέσα εκεί θα αναπτύξει φιλίες, όπως με την συνομήλικη του  Αμέλι, με την γενναιόδωρη και καλόκαρδη νοσοκόμα Σοφία.

Το ερώτημα είναι:  ποιος πραγματικά έχει τη δύναμη να αντισταθεί στις μαζικές δολοφονίες; Ποιο είναι το τίμημα που θα πληρώσει;

Η αφήγηση του Κάι Γουέσελ  κυλάει σαν νερό. Κρατάει αποστάσεις από τις διδακτικού τύπου υποδείξεις, σκαλίζοντας προσωπικές τραγωδίες αλλά και την ασημαντότητα -από τους Ναζί- της ανθρώπινης ύπαρξης , μέσα από τα κόμπλεξ όχι μόνο του αρχηγού, αλλά και των αυλικών του.

Ταινία που ραγίζει κόκαλα και αξίζει της προσοχής του σινεφίλ κοινού.