Πατέρας

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Σκληρό ρεαλιστικό δράμα στη σφαίρα των ταινιών του Κεν Λόουτς, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το Ηνωμένο Βασίλειο, συγκεκριμένα τοποθετημένο στη Σερβία και σκηνοθετημένο από τον Σρνταν Γκολούμποβιτς.

Ο Γκολούμποβιτς διαβάζει στο διαδίκτυο για μια κραυγαλέα ιστορία κοινωνικής- κρατικής ασπλαχνίας,  που οδήγησε μια οικογένεια Σέρβων στην απόλυτη εξαθλίωση. Χτυπάει το καμπανάκι για το πώς και στη Σερβία, χάθηκε η ανθρωπιά.

Η ταινία ξεκινάει με μια εξαγριωμένη γυναίκα-μαζί με τα δυο της παιδιά- να κινείται με τα πόδια γοργά και να φτάνει έξω από ένα εργοστάσιο. Διαμαρτύρεται για την απόλυση του άντρα της.

Η γυναίκα φεύγει από το πλάνο κι εμφανίζεται στο πλάνο ο άνεργος σύζυγός της,  τον οποίο παρακολουθούμε καρέ- καρέ μέχρι το τέλος.

Πλέον η γυναίκα του βρίσκεται σε ψυχιατρείο και τα παιδιά του φιλοξενούνται σε δομή, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις του, για να τα έχει μαζί του. Η απάντηση που του δίνουν είναι η εξής « είσαι άνεργος, δεν μπορείς να τα φροντίζεις. Βρες δουλειά και βλέπουμε». Ο νεαρός άντρας αποφασίζει να φτάσει στην άλλη άκρη της χώρας, στο Βελιγράδι και να δημοσιοποιήσει το δράμα του.

Πρόκειται για  υπόκωφο σινεμά διαμαρτυρίας,  που αποκαλύπτει όψεις ενός απάνθρωπου συστήματος, που έχει αγγίζει ολόκληρα τα Βαλκάνια.

 Πρόκειται και για ένα  μοναχικό οδοιπορικό, ενός στιγματισμένου άνδρα, στιγματισμένου επειδή δεν έχει δουλειά. Η επανένωση της οικογένειας,   γίνεται ο αυτοσκοπός του. Οι τελευταίες σκηνές προσθέτουν συγκίνηση και βαθύ προβληματισμό. Η ιστορία που μας διηγείται ο Σρνταν Γκολούμποβιτς δεν είναι αποκύημα φαντασίας, αλλά στυγνή πραγματικότητα.

Πατέρας από 31/3 στους κινηματογράφους