Πίτσα Γλυκόριζα

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Η Αλάνα και ο Γκάρι, δυο νέοι, χωρίς κινητά τηλέφωνα, χωρίς Netflix, οι οποίοι βρίσκονται μακριά από την απομόνωση του εικονικού κόσμου.

Η Αλάνα και ο Γκάρι, δυο νέοι, του « τρεχάτε ποδαράκια μου», της εξωστρέφειας, οι οποίοι είναι  έτοιμοι,  να γευτούν τις προκλήσεις του κόσμου του πραγματικού.

Ο Πολ Τόμας Άντερσον ( Θα Χυθεί Αίμα, Αόρατη Κλωστή),   24 χρόνια μετά το « Boogie Nights, αναπολεί ξανά τη γενέτειρά του-στην Κοιλάδα του Σαν Φερνάντο στην Καλιφόρνια- και αφηγείται –κάπου στην αρχή των 70s- την αναπάντεχη γνωριμία, ενός 25 χρόνου κοριτσιού και ενός 15 χρόνου αγοριού.
Η ακτινοβολία του Χόλιγουντ, οδηγεί την Αλάνα και τον Γκάρι στη Λεωφόρο της Δόξας. Την ίδια στιγμή μπλέκουν και με το επιχειρείν ( με τα στρώματα νερού).  Παράλληλα , κάνουν και πέντε απρόβλεπτες γνωριμίες.
Όλα όσα θα συμβούν, θα συνθέσουν -για την Αλάνα και τον Γκάρι- την αργή διαδικασία της αναγνώρισης των συναισθημάτων τους και την -ακόμη πιο βασανιστική αλλά γνήσια- διαδικασία της ανακάλυψης, του «τι εστί έρωτας».
Έχοντας τη βασική ιδέα κατά νου και -δικαίως- με περισσή αυτοπεποίθηση για τις σκηνοθετικές του ικανότητες, ο Αμερικανός σκηνοθέτης, προχώρησε στα γυρίσματα -εν μέσω Covid- αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ενδελεχή σεναριακή δουλειά.
Σε διάφορα σημεία της ταινίες, ιδίως με τις μακρόσυρτες παρεμβολές των πέντε γκεστ προσώπων ( εμφανίζονται οι Σον Πεν, Τομ Γουέιτς, Μπράντλεϊ Κούπερ, Μάγια Ρούντολφ, Μπένι Σαφντί ) η μη ενδελεχής σεναριακή δουλειά, γίνεται εμφανής.
Εντούτοις, ο εμπνευστής της ταινίας, συλλαμβάνει με ακρίβεια μετρονόμου, το κοινωνικό, οικογενειακό, πολιτικό, μουσικό και ενδυματολογικό αποτύπωμα των 70ς. Αμφισβητεί την κυρίαρχη αντίληψη, ότι η δεκαετία του ’70 στις Η.Π.Α , ήταν η δεκαετία της στασιμότητας και του αναχρονισμού.
Αντιθέτως, ο Πολ Τόμας Άντερσον, βλέπει στις αρχές του 1970, την επιστροφή των νέων στην περίοδο της αναδυόμενης ενηλικίωσης, η οποία είχε ανακοπεί, εξαιτίας  ενός αναγκαστικού μορατόριουμ( με την αργή διαδικασία ενηλικίωσης),  την εποχή της συμμετοχής των νέων στα κινήματα κατά του Πολέμου στο Βιετνάμ.
Για τον Πολ Τόμας Άντερσον, η αναδυόμενη ενηλικίωση, δεν περιχαρακώνεται σε όρια ηλικίας ( εξού και τα δέκα χρόνια διαφοράς των δύο κεντρικών ηρώων), ούτε και σε ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. Η αναζήτηση ενός ανεξάρτητου ρόλου για το κάθε άτομο ξεχωριστά , περνάει μέσα από τη διαδικασία πειραματισμού και αστάθειας. Οι νέοι, μπορεί να περάσουν κι ένα μακρύ διάστημα, όπου θα δουν τους εαυτούς τους κι ως ανήλικες κι ως ενήλικες, ακριβώς όπως συμβαίνει με την Αλάνα και τον Γκάρι. Είναι και μία έμμεση αμφισβήτηση του Άντερσον για την απαίτηση πολλών γονέων της εποχής μας, τα παιδιά τους να  λαμβάνουν  αποφάσεις για το μέλλον, εν ριπή οφθαλμού, ή να αποφασίζουν άλλοι για αυτά τα παιδιά.

Οι πέντε γκεστ ήρωες, αντανακλούν τις κινηματογραφικές, προσωπικές και κοινωνικές αναφορές του σκηνοθέτη, με το μυαλό του να βρίσκεται στο σήμερα,  παρά στο χθες. Οι εμβόλιμες ιστορίες, είναι χαριτωμένες, έχουν τη σημασία τους, αλλά κρατάνε εκτενή  κινηματογραφικό χρόνο, μια ένδειξη ότι χρειαζόταν ο Άντερσον να καλύψει το σεναριακό κενό.

Ο ρόλος του Μπράντλει Κούπερ, ως ο σύντροφος της  Μπάρμπρα Στρέιζαντ, αντανακλά την ατόφια ιδιορρυθμία των ανθρώπων του star system, που δεν την έκρυβαν, όπως συμβαίνει σήμερα. Ο Κούπερ αποδεικνύει ξανά,  πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι.
Ο Άντερσον, μας συστήνει την κόρη ενός ζευγαριού φίλων του, την Αλάνα Χάιμ και τον υιό του καλού του φίλου και αείμνηστου ηθοποιού,  Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, τον Κούπερ Χόφμαν, στην αρχής μιας λαμπρής κινηματογραφικής  σταδιοδρομίας,    και για τους δύο.

“ Πίτσα Γλυκόριζα” από την Πέμπτη 6/1 στους κινηματογράφους