Ραντεβού στο Belle Epoque

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Τα διαφορετικά “ θέλω”, οι συμβιβασμοί και οι αρχικές εκατέρωθεν παραχωρήσεις μέσα στο γάμο, με τον καιρό, μπορεί να οδηγήσουν το ζευγάρι σε ασφυξία και τον έγγαμο βίο τους, σε βαθιά ύφεση. Η νιότη εθίζει τους μεγαλύτερους, κάποιοι την αποζητούν, ίσως γιατί αρνούνται να αποδεχτούν τον μη αναστρέψιμο κύκλο της ζωής. Όταν μάλιστα κάποιος από τους δύο νιώθει κάπως έτσι

«Όταν κοιμάμαι μαζί σου, νιώθω ότι μεγαλώνω γρηγορότερα »( λόγια της ηρωίδας μας προς τον άντρα της), τότε, ο ενστικτώδης δρόμος, είναι η ο χωρισμός ή η ανάπαυλα.

Η εξιδανίκευση προ πολλού παύει να υπάρχει και αναζητείται η ανανέωση και η διέξοδος, κυρίως η ερωτική. Η αναταραχή που προκαλείται από την απόφαση του ενός ή και των δύο, να ξεφύγουν από τις συμβάσεις, μπορεί να είναι οριστική, αλλά μπορεί να είναι και πρόσκαιρη, γιατί η συνήθεια για τον μακροχρόνιο σύντροφο, αποτελεί καταφύγιο.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Νικολάς Μπεντό έχει όλα αυτά στο μυαλό του και επιλέγει δύο καταξιωμένους ηθοποιούς της νουβέλ βαγκ εποχής, την -ακόμα γοητευτική- Φανί Αρντάν στο ρόλο της ψυχολόγου( Μαριάν), που τα φτιάχνει με έναν φίλο του συζύγου της, και τον Ντανιέλ Οτέιγ( Βίκτωρ) στο ρόλο του απατημένου συζύγου αλλά και απολυμένου σκιτσογράφου, που αναγκάζεται να μετακομίσει, μετά την επιθυμία της συζύγου του, να μην μένουν πια μαζί.

Ο Νικολά Μπεντό αφήνει στην άκρη το ακόνισμα μαχαιριών και φτιάχνει ένα φωτεινό τεχνικό κράμα, ρεαλισμού και φαντασίας, παρόμοιο με το “Μεσάνυχτα στο Παρίσι”(του Άλεν) και με τους ήρωές του να αναζητούν τη νιότη στο παρόν( η γυναίκα) αλλά και στο παρελθόν( ο άνδρας), έχοντας ταυτόχρονα εμφανείς επιρροές και από τις ταινίες “Χαμένοι στη Μετάφραση”( της Κόπολα) και από τα “45 Χρόνια”( του Άντριου Χέιγκ).

Ο γνωστός ηθοποιός Γκιγιόμ Κανέ βρίσκεται σχεδόν εξολοκλήρου μέσα στο μπιστρό “ Belle Epoque”, εκεί όπου διαδραματίζονται μερικές από τις ομορφότερες σκηνές της ταινίας, για να αναλάβει ( επί πληρωμή), τον ηρωά μας, τον Βίκτωρ, να ανανεωθεί από τον αιφνιδιασμό και να ξαναζήσει το πρώτο σκίρτημα του έρωτα, με την Μαριάν, που έγινε το 1974, στο συγκεκριμένο μπιστρό. Την Μαριάν ως νεαρή, την ερμηνεύει ένα κορίτσι γεμάτο χάρη, ζωντάνια και τσαχπινιά, η σύντροφος του σκηνοθέτη Νικολά Μπεντό, η Ντοριά Τιλιέρ.

Ο Μπεντό κάνει ένα λαθάκι, βλέπει την ταινία μέσα από τον ανδρικό φακό, προσπαθεί να μας χειραγωγήσει, έτσι ώστε να συμπαθήσουμε τον Βίκτωρ και να θεωρήσουμε την Μαριάν, ως μια γυναίκα, άκαρδη και ναρκισσίστρια, αλλά με συμβατικό τρόπο, θα προσπαθήσει στην πορεία να το διορθώσει.

Η ταινία πέραν του σφιχτοδεμένου σεναρίου, της φαντασίας που συναντά την πραγματικότητα και το αντίθετο, μας θυμίζει τα χρυσά χρόνια Μπελ Επόκ( πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο), μέσα από τα θερμά χρώματα και τα γαλλικά καμπαρέ. Το soundtrack παρότι γεννά συναισθήματα και οι ήχοι διαθέτουν αρμονία και ταύτιση με την εξέλιξη της ιστορίας, δεν ανήκει στην Μπελ Επόκ εποχή. Ακούμε μεταξύ άλλων το The Man I Love από την Μπίλι Χόλιντεϊ και το Rescue me από την Φοντέλα Μπας.

“Ραντεβού στο Belle Epoque” από την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους