Η τέχνη,ο έρωτας και η τρομοκρατία σημαδεύουν την 7η μέρα της 75ης Μπιενάλε

Ανταπόκριση και κριτική από την Μόστρα Ιάκωβος Γωγάκης

Η Βενετία  συνεχίζει υποδέχεται τα “αστέρια” της 7ης τέχνης, στο 75ο Φεστιβάλ κινηματογραφικό φεστιβάλ.

Η έβδομη μέρα σφραγίστηκε με την παρουσία της Νάταλι Πόρτμαν( οκτώ χρόνια μετά την έλευσή της στο Lido για την ταινία  ” Μαύρος Κύκνος”),  πρωταγωνίστρια στο έργο   ” Vox Lux” του Μπρέιντι Κόρμπετ, ενώ μια ακόμα σημαντική στιγμή, ήταν η προβολή της ταινίας ” Never look Away”,  του Γερμανού – και βραβευμένου με Ξενόγλωσσο Όσκαρ- σκηνοθέτη Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ. Και οι δύο ταινίες διαγωνίζονται για το Χρυσό Λέοντα.

Το κοινό σημείο των δύο ταινιών  είναι ότι δίχασαν, με τις απόψεις των κριτικών και των θεατών, να είναι από τη γη μέχρι τον ουρανό.  Ποια είναι η δική μας άποψη.

Never Look Away 3/5

Ένα τρίωρο έπος, αφιερωμένο στη ζωγραφική, στον έρωτα και στα τραυματικά βιώματα των Γερμανών συμπατριωτών του, διηγείται ο δημιουργός της βραβευμένης με το ξενόγλωσσο Όσκαρ ταινίας “ Οι Ζωές των Άλλων”, Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ.
Η ιστορία της νέας του ταινίας, ξεκινάει το 1940 και ολοκληρώνεται το 1966. Ακολουθεί αρχικά μια – εντυπωσιακά-όμορφη γυναίκα , την Ελίζαμπεθ( Πόλα Μπέερ), η οποία κατοικεί στην Ανατολική Γερμανία. Ο πατέρας της( τον οποίο ερμηνεύει ο Σεμπάστιαν Κοχ) είναι διάσημος γυναικολόγος αλλά  και όργανο των Ες Ες. Όταν ο ναζισμός θα ηττηθεί, ο πατέρας της θα ελιχθεί και θα γίνει όργανο του Κομμουνιστικού Καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας. Παράλληλα, η Ελίζαμπεθ θα μπει στο Πανεπιστήμιο κι εκεί θα γνωρίσει τον νεαρό ζωγράφο ονόματι Κερτ(Τομ Σίλινγκ). Ο έρωτας τους είναι κεραυνοβόλος, αλλά ήδη από τα αρχικά στάδια της ταινίας, θα μάθουμε για ένα τραγικό συμβάν στη ζωή της Ελίζαμπεθ, με μοναδικό υπεύθυνο. τον ίδιο τον πατέρα της.

Ο σκηνοθέτης, στηρίζεται -εν μέρει- πάνω σε πραγματικά γεγονότα, για να σμιλέψει με τη φαντασία το υπόλοιπο μέρος της ιστορίας. Επιβραβεύεται για την σύλληψη να καταστήσει πρωταγωνιστές τα δύο νεαρά παιδιά, προσδίδοντας ανιδιοτέλεια και αθωότητα στις σκέψεις και στις πράξεις τους, απαλλάσσοντας τα, από το μίσος και τον δογματισμό, ο οποίος ήταν-κατά τον ίδιο-δημιούργημα της γενιάς του πατέρα της Ελίζαμπεθ.
Ο έρωτας των νεαρών παιδιών εμπίπτει μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι αγνός, μονογαμικός και ανταποδοτικός. Η σκηνή όπου τα καλλίγραμμα γυμνά σώματα, της Ελίζαμπεθ και του Κερτ…γίνονται ένα, αντιπαραβάλλονται με δύο άλλα σώματα( του πατέρα της Ελίζαμπεθ και της ερωμένης του), όπου ο έρωτας δίνει τη θέση του, στην σαρκική ικανοποίηση του ενός.
Εκ παραλλήλου, ο Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ αναφέρεται στην τέχνη και στο ασφυχτικό πλαίσιο των καλλιτεχνών να δημιουργήσουν, πέρα από προσταγές και θελήματα.
Η τριάδα των Γερμανών ηθοποιών είναι κάτι παραπάνω από άψογη.
Η ταινία δεν είναι μόνο για επαίνους, έχει τρωτά σημεία και δεν είναι λίγα.. Αρκετά αφηγηματικά κομμάτια, σε διάφορα σημεία του έργου, αποδεικνύονται αχρείαστα, είτε σε άλλα μέρη της υπάρχουν επικαλύψεις και επαναλήψεις, για αυτό η τρίωρη διάρκεια θεωρείται υπερβολική. Επίσης, η  αφηγηματική δομή της,  είναι ενίοτε θολή και μη κατανοητή.

Vox Lux 2/5

Η ταινία, δεν αποτελεί συνέχεια του ” Μαύρου Κύκνου”, όπως ακούστηκε, εξαιτίας του ολιγόλεπτου-παραπλανητικού-τρέιλερ.

Ο Μπρέιντι Κόρμπετ επιθυμούσε,  να συνδυάσει την σύγχρονη τρομοκρατία με την καθημερινότητα και το βίο, ενός ανθρώπου που την υφίσταται. Επιλέγει να ακολουθήσει-αρχικά-  μια έφηβη κοπέλα,  όπου η μοίρα της  έπαιξε άσχημο παιχνίδι, όταν ένας συνομήλικός της, εισβάλει με πολυβόλο στην τάξη της και προκαλεί μακελειό. Το κορίτσι θα ερμηνεύσει ένα τραγούδι κατά τη διάρκεια της κηδείας και αντί η προσοχή του κόσμου να είναι στα θύματα, είναι πάνω στη φωνή της. Το τραγούδι γίνεται επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και η ίδια, πόλος έλξης των εταιριών. Τον ατζέντη της, τον ερμηνεύει ο Τζουντ Λο. Το κορίτσι γίνεται γυναίκα και μια διάσημη ποπ τραγουδίστρια( Νάταλι Πόρτμαν).

Η έμπνευση του Κόρπετ να δημιουργήσει ομόκεντρους κύκλους, μέσα σε  μια ιστορία όπου ο περίγυρός της, φέρει πολιτικό περιτύλιγμα, αποδεικνύεται και η μεγαλύτερη παγίδα του, την οποία τελικώς δεν αποφεύγει.  Ενώ ο Κόρπετ επιθυμούσε να αναδείξει τον αντίκτυπο των τραυμάτων που επιφέρει η βία στην προσωπικότητα ενός ατόμου, δεν βρήκε τα μέσα να την αναδείξει. Η Πόρτμαν, χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερη προφορά, πολύ σαγηνευτική αλλά η επιβλητική της παρουσία δεν ήταν αρκετή, για να αναζωογονήσει το θολό δημιούργημα, του νεαρού σκηνοθέτη.