Τάσος Μπουλμέτης

Ο Τάσος Μπουλμέτης δύο χρόνια μετά τον “Νοτιά”, συνεχίζει να φωτίζει σημαντικές ιστορικές περιόδους της Ελλάδος. Στο 1968 το ενδιαφέρον μετατοπίζεται στην ΑΕΚ, στον ιστορικό τελικό της ελληνικής ομάδας με την Σλάβια Πράγας,  μπροστά σε 80 χιλιάδες θεατές. Οι ορατοί και οι αόρατοι πρωταγωνιστές εκείνης της αναμέτρησης, η χούντα και ο κόσμος που φλέγεται, γίνονται ένα, σε μια από τις πιο αξιόλογες στιγμές του σκηνοθέτη, μετά την “Πολίτικη Κουζίνα”.  Ολόκληρη η συνέντευξη, στην ραδιοφωνική μας εκπομπή στις 25/1 στο Screeneye Web Radio στις 22:00.

Συνέντευξη στον Ιάκωβο Γωγάκη

Βλέποντας την ταινία αντιλήφθηκα πως θέλατε να διατηρήσετε μια ισορροπία ανάμεσα σε έναν αγώνα που ένωσε όλους τους Έλληνες και στην ιστορία της ΑΕΚ. Για αυτό ίσως επιλέξατε να χρησιμοποιήσετε στο τεχνικό μέρος  και στοιχεία ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας;

 Καταρχήν ήθελα να δείξω την ιστορία της ΑΕΚ, πριν πάρει το Κύπελλο Ευρώπης. Πως έφτασε σε αυτό και νομίζω,  ακόμα και να διαθέταμε  υψηλό προϋπολογισμό, για να γυριστεί το έργο  εξ ολοκλήρου   μυθοπλασία, αν δεν είχε τις μαρτυρίες των ανθρώπων που  έζησαν τον αγώνα -μέσα και έξω από το Καλλιμάρμαρο – θα ήταν ελλιπής. Ήθελα να μείνουν αυτοί οι άνθρωποι στο “πανί”. Οπότε επέλεξα να χρησιμοποιήσω στιγμιότυπα του αγώνα, τις διηγήσεις των πρωταγωνιστών για λόγους ιστορικούς. Ήτανε επιλογή.

Από που αντλήσατε το υλικό των ανθρώπινων ιστοριών πέρα από τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών. Δηλαδή κάποιες ιστορίες μπορεί να ήταν πραγματικές; ;Έχετε κάποιες αφηγήσεις ανθρώπων που να τις επιβεβαιώνουν;

Αυτές οι ιστορίες, μου ειπώθηκαν στόμα με στόμα. Δηλαδή η ιστορία με την νύφη,   η οποία ξεκίνησε ως μία επινοημένη ιστορία, αργότερα μας προσέγγισαν  πολλά άτομα και είπαν, πως  αυτό ακριβώς είχε συμβεί στην  μητέρα ή στον πατέρα τους.  Υπήρξαν άτομα που είχαν δώσει υπόσχεση γάμου εκείνη την ημέρα,  αν η ΑΕΚ κέρδιζε.

Είναι ενδιαφέρουσα η ματιά σας,  να καταγράψετε την αποδόμηση της χούντας, από τους ίδιους τους καλαθοσφαιριστές. Αντιληφθήκατε οι καλαθοσφαιριστές και οι παράγοντες της ΑΕΚ να ήθελαν να εξιλεωθούν, να αποκρούσουν τις κατηγορίες για ευνοϊκή μεταχείριση του καθεστώτος στην ομάδα;

Όταν τους έθεσα το ερώτημα,  με πάρα πολύ σαφή τρόπο,  δεν αισθάνθηκα πως κάποιος ήθελε να αποφύγει ή να δικαιολογηθεί. Μάλιστα, ήθελα να πάρω συνέντευξη κι από τον Παττακό,  ήθελα να ακούσω και τη δική του άποψη,αλλά πέθανε όταν βρισκόμουν στη Τσεχία, για τις συνεντεύξεις με τους καλαθοσφαιριστές της Σλάβια Πράγας. Προφανώς το αποδομούν το καθεστώς,  ακόμα και σε κάποιες αφηγήσεις που δεν θεωρήσαμε σκόπιμο να τις εντάξουμε στο έργο, οι παίκτες  περιγράφουν με λίγο γλαφυρό τρόπο,  το πως η χούντα τους χειριζόταν  για δικό της όφελος.

Ενσωματώσατε στο έργο και στοιχεία απ’ όσα συνέβαιναν στον ταραγμένο κόσμο εκείνης της χρονιάς. Ήταν προαποφασισμένο να το κάνετε αυτό;

Σαφέστατα ήταν προαποφασισμένο. Ο πρόχειρος τίτλος της ταινίας ήταν “Ρήγμα στο Xρόνο”, γιατί το 1968 ήταν πραγματικά ένα ρήγμα στο χρόνο, σε όσα συνέβαιναν στον  κόσμο. Έκανα έρευνα για κάθε αγώνα της ΑΕΚ μέχρι τον τελικό, να δω τι συνέβαινε στον κόσμο και για αυτό τα πρόσθεσα.

Είναι πιο εύκολο, το ίδιο ή πιο δύσκολο σήμερα το 2018 ο αθλητισμός να ενώσει και να αμβλύνει τις ανθρώπινες, κοινωνικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις. Ήταν πιο ρομαντικό το 1968;

Βεβαίως και ήταν, το λένε και οι πρωταγωνιστές στην ταινία. Το έχουμε ζήσει, το έχω ζήσει, ήταν βιωματικό. Εκείνη την εποχή μπορούσαν οι οπαδοί του   Ολυμπιακού και του  Παναθηναϊκού να πάνε παρέα  στο γήπεδο, να πανηγυρίσουν για την ομάδα τους και να τα πιούνε μετά σε ένα ταβερνάκι, μια εποχή χωρίς σουγιάδες και μαχαίρια.

Το έργο χρηματοδοτήθηκε από την ΑΕΚ, από τον  ΟΠΑΠ και από την εταιρία του Τάσου Μπουλμέτη, την CL.