Το Βαποράκι

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Ο Κλιντ Ίστγουντ, πλησιάζει τα 90 και παραμένει συνεπής, στην κινηματογραφική  μεταφορά ιστοριών-ζωής Αμερικανών ηρώων. Το Βαποράκι( the Mule) αποτελεί και την επανεμφάνιση του σε διπλό ρόλο,  σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή , δέκα χρόνια μετά το“ Gran Torino”.

Ερμηνεύει τον Ερλ Στόουν, έναν υπερήλικα, βετεράνου του ‘Β Παγκοσμίου Πολέμου, όπου αντιμετωπίζει την περιφρόνηση της γυναίκας του και της κόρης του, για την τραγική οικονομική του κατάσταση. Στην προσπάθεια του, να συνεισφέρει στον οικογενειακό προϋπολογισμό και να βοηθήσει την εγγονή του, που ετοιμάζεται να παντρευτεί, θα αποδεχθεί την πρόταση ενός μεσάζοντα μεξικάνικου καρτέλ ναρκωτικών, να μεταφέρει κοκαΐνη, διανύοντας μια απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων. Ποιος άραγε θα τον υποψιαστεί; Ο Ερλ Στόουν θα γλυκαθεί από το εύκολο χρήμα και η μία φορά, θα γίνει ρουτίνα. Η δίωξη ναρκωτικών του Σικάγου, έχοντας για επικεφαλής έναν φιλόδοξο αστυνομικό( τον οποίο ερμηνεύει ο Μπράντλεϊ Κούπερ),  αργά και σταθερά πλησιάζει στα ίχνη του.

Η ταινία θυμίζει -καρμπόν- την τελευταία εμφάνιση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο “ The Old Man and the Gun”, μια κατά τη γνώμη μας αποτυχημένη σκηνοθετική δουλειά του Ντέιβιντ Λόουερι , για τα τελευταία στάδια του βίου, ενός ληστή τραπεζών, ληστής ακόμα και στα βαθιά του γεράματα.

Η μεγάλη εμπειρία του Ίστγουντ, δεν του επιτρέπει-παρά το προχωρημένο της ηλικίας του- να κάνει τα ολέθρια λάθη του Λόουερι και την ιστορία του να τη γεμίσει με μπόλικες ανάληθοφάνείς καταστάσεις, παρότι και στο “ Βαποράκι” υπάρχουν συμπτώσεις που βγάζουν μάτι( όπως επί παραδείγματι η συνάντηση του Ερλ Στόουν με τον αστυνομικό της δίωξης ναρκωτικών, τυχαία σε ένα μοτέλ ) και προβλήματα στο μακιγιάζ, όπως ήταν  ένα αρχικό flashback , με τον ήρωα να παραμένει ο ίδιος εμφανισιακά μέσα στα χρόνια).
Παρά το γεγονός, πως ο Ρέντφορντ είναι έξι χρόνια νεώτερος από τον Ίστγουντ, ο πρώτος, στο “ The Old Man and the Gun” έδειξε πως έχασε τον υποκριτικό του οίστρο και το γήρας τον είχε καταβάλει. Αντιθέτως, ο Ίστγουντ, διατηρεί μια γοητευτική σχέση με το φακό, μέσα ή έξω από το πολυτελές τζιπ, μεταφοράς της ηρωίνης, αλλά παράλληλα και τα αφηγηματικά κομμάτια του έργου, ήταν ορθά τοποθετημένα. Το έργο, τροφοδοτεί πολλά συντηρητικά κλισέ( είμαι ηθικός, αλλά εξοκείλω για πρώτη και τελευταία φορά για το οικογενειακό καλό, το χρήμα ως κοινωνικό στάτους, ο καλός έμπορος ναρκωτικών( Άντι Γκαρσία) και οι κακοί αυλικοί του.