Θριαμβευτική υποδοχή στην έναρξη του 63ου ΦΚΘ για το ” The Fabelmans” του Σπίλμπεργκ

Ανταπόκριση -Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Η προσπάθεια να αποκατασταθεί η χαμένη  αίγλη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ως ένα βαθμό,  πιάνει τόπο.

Διά του λόγου το αληθές,  στην τελετή έναρξης της   63ης διοργάνωσης – που πραγματοποιήθηκε στο Ολύμπιον την Πέμπτη το βράδυ(  το φεστιβάλ θα διαρκέσει από τις 3/11-13/11), παρατηρήθηκε αυξημένος αριθμός προσκεκλημένων από το εξωτερικό, ενώ και το πρόγραμμα του φεστιβάλ , είναι πιο αναβαθμισμένο, αλλά είναι και πιο πλούσιες οι  παράλληλες δράσεις του, επί παραδείγματι  από το επετειακό 60ο , που πραγματοποιήθηκε το 2019.

Είτε στη φετινή διοργάνωση, υπάρχει μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα, είτε έγινε μία άλλου είδους διαχείριση.

Αντιθέτως, στην τελετή, περιορίστηκαν τα υπερβολικά δρώμενα, τα happenings και οι βίντεο-παρουσιάσεις.

Την καθοδήγηση της  , ανέλαβε ο ηθοποιός Γιώργος Καπουτζίδης.  Το μοναδικό  βίντεο κλιπ που προβλήθηκε,  σκηνοθετήθηκε από την Εύη Καλογεροπούλου.  Η Θεσσαλονίκη και οι γυναίκες,  βρέθηκαν στο προσκήνιό του.

Ήταν η διασκευή του κομματιού « Λαδάδικα» , από την Kid Moxie.

Στην τελετή, τον  λόγο πήραν,  η Γενική Διευθύντρια  του φεστιβάλ,  Ελίζ Ζαλαντό , ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας,  Ιωάννης Τζιτζικώστας- ο οποίος δεσμεύτηκε για την συνέχιση και τα επόμενα χρόνια της χρηματοδότησης του Φεστιβάλ-  ο Δήμαρχος  Θεσσαλονίκης,  Κωνσταντίνος Ζέρβας και ο Υφυπουργός Μακεδονίας – Θράκης,  Σταύρος Καλαφάτης.

Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ, Ορέστης Ανδρεαδάκης, δικαίως με ενθουσιασμό προλόγισε την ταινία έναρξης, το « The Fabelmans» , του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Αποκομίσαμε την αίσθηση- και από τις παρουσίες που είδαμε στο Ολύμπιον- ότι  υπογείως ή ακόμα και φανερά,  ξεκίνησε η μάχη της διαδοχής του Καλλιτεχνικού Διευθυντή.

Το « The Fabelmans», η πιο προσωπική και  αυτοβιογραφική ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, διαθέτει στοιχεία μοναδικής αισθητικής κι αποδεικνύει την  καλλιτεχνική ωριμότητα του 75χρόνου δημιουργού, όπου μέσα σε δύο χρόνια,  παρουσίασε δύο  ταινίες,  πολύ υψηλού επιπέδου. Του « The Fabelmans»,  προηγήθηκε  η διασκευή του μιούζικαλ « West Side Story».

Η οικογένεια Σπίλμπεργκ  μετονομάζεται σε οικογένεια Fabelmans ,

από Στίβεν σε Σάμι, από τον τόπο γέννησης, το Σινσινάτι, στο Φοίνιξ της Αριζόνα.

Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης, ξεδιπλώνει τα παιδικά χρόνια του νεαρού ήρωά του,

όπου η φαινομενικά αρμονική σχέση των μελών της οικογένειας, διαταράσσεται,

τη στιγμή,  που ο νεαρός Σάμι, εξασκώντας το ερασιτεχνικό του  πάθος  με το φιλμ, καταγράφει τη μεγάλη οικειότητα της μητέρας του, με τον αποκαλούμενο, θείο Μπένι.

Τότε όλα αλλάζουν.

Ο Σπίλμπεργκ, κινηματογραφεί με μεγάλη ακρίβεια, το μοτίβο μιας φαινομενικά δεμένης εβραϊκής οικογένειας και παρακολουθεί, μέσα από δύο φακούς, το δικό του αλλά και του πρωταγωνιστή, όλα τα στάδια της μεταβατικής περιόδου, ανάμεσα στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι επιθυμίες , αλλά και οι καταστάσεις, από ένα παιδί, και μετά από ένα έφηβο.

Το πώς μετατοπίζεται και πάλλεται η  σχέση του παιδιού  με τη μάνα, παρουσιάζεται από τον Σπίλμπεργκ μαεστρικά.

Χρησιμοποιεί βήμα- βήμα τα  στάδια, όπου αρχικά η σχέση γίνεται  βίαιη και απόμακρη, αλλά τραγικά αποδεικνύεται,  πως έχουν πολλές ομοιότητες.

Ο έφηβος Σάμι αντιλαμβάνεται, με ποιο τρόπο η μητέρα του θα ήταν ισορροπημένη κι ευτυχισμένη, όπως κι ο ίδιος,

γνωρίζει τις δικές του επιθυμίες.

Αλλά και ο πατέρας, για τον Σπίλμπεργκ είχε ιδιαίτερη θέση στις ταινίες του.

Πλέον ξεκαθαρίζεται,  ότι ο χαρακτήρας του Τζορτζ Μακφλάι, του  έξυπνου μα φοβισμένου και δειλού πατέρα του Μάρτι (στην ταινία « Back to the Future»),

ήταν στην πραγματικότητα ο δικός του πατέρας.  Στο « Back to the Future» , ο Σπίλμπεργκ, μπορεί να ήταν τύποις εκτελεστικός παραγωγός, ουσιαστικά ήταν ο εμπνευστής της ταινίας.

Στο « The Fabelmans», παρουσιάζεται αρχικά κι ο νεαρός Σάμι, να αντιμετωπίζει αμυνόμενος το μπούλινγκ των συμμαθητών του.

Στην πορεία,  κάπως αλλάζει, γιατί δεν επιθυμεί σε αυτό να του μοιάσει.

Ο πατέρας,  διαδραματίζει κι ένα θετικό ρόλο, παρά την αντίθεσή του για την επιθυμία του γιου του,  να ασχοληθεί με τη «φαντασία» ( δηλαδή με το σινεμά).

Τον δείχνει στα δύσκολα,  βαθιά στοργικό.

Το πρώτο κινηματογραφικό  ερέθισμα για τον Σάμι δηλαδή για τον Σπίλμπεργκ, ήταν μια ταινία του σκηνοθέτη που λάτρευε τις μεγάλες παραγωγές αλλά ήταν και ορκισμένος αντικομμουνιστής, του Σεσίλ Ντε Μιλ. Το τελευταίο, ήταν η συνάντηση με τον αριστερό  σκηνοθέτη του Χόλιγουντ, τον Τζον Φορντ κι αυτή η συνάντηση, έμελλε να τον στιγματίσει.

Προσεγμένο το σάουντρακ  και στις εναλλαγές του,   και  σπουδαίες ερμηνείες, από τους Πολ Ντέινο- Σεθ Ρόγκεν, ιδιαίτερα όμως, από την Μισέλ Γουίλιαμς.

Η Βαθμολογία μας 4/5