Τι αξίζει να δει κανείς από τις ταινίες της εβδομάδας(21/3)

Επιμέλεια-Κριτικές Ιάκωβος Γωγάκης

Free Solo(2.5/5)

 Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ που κέρδισε το  Όσκαρ Ντοκιμαντέρ,  στα φετινά βραβεία.

Πρωταγωνιστής του είναι ο Άλεξ Χόνολντ, ένας 33χρόνος αναρριχητής κι ορειβάτης ο,  οποίος στις 3 Ιουνίου του ‘17, ανέβηκε 2,900 πόδια την οροσειρά  Ελ Καπιτάν στην  Σιέρα Νεβάδα, σε λιγότερο από 4 ώρες και μάλιστα “ free solo”( η αναρρίχηση χωρίς μποντριέ ή προστατευτικό εξοπλισμό. H ανάβαση  εξαρτάται από τη φυσική ικανότητα του αναρριχητή). Το επίτευγμά του θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα, στην ιστορία του αθλητισμού.

Οι κινηματογραφιστές ( που είναι ζευγάρι και στη ζωή)  Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρχέλικαι - Τζίμυ Τσίν,  κατέγραψαν ολόκληρη την ανάβαση του  Άλεξ Χόνολντ, η οποία παρουσιάζεται μονταρισμένη,  στο τελευταίο μέρος του ντοκιμαντέρ και με τον τρόπο λήψης, “κόβουν την ανάσα” .

Το ντοκιμαντέρ δεν δίνει  μονάχα βαρύτητα στο συγκεκριμένο γεγονός, αλλά ξεδιπλώνει τη ζωή ενός τολμηρού νέου, να θέτει διαρκώς τη ζωή του σε κίνδυνο, στηριζόμενος ούτε καν σε σχοινιά, αλλά στις φυσικές του ικανότητες και στην επιθυμία του να παίξει τη ζωή του κορώνα-γράμματα. Η αναρρίχηση για τον Χόνολντ είναι εμμονή και , τρόπος ζωής. Ακόμα και τραυματισμένος ανεβαίνει οροσειρές.

Η ζωή στο βαν, η φύση και το κορίτσι του,  αποτελούν έμπνευση και δύναμη για νέες προκλήσεις, αλλά πιθανότατα κι αυτά να μην υπήρχαν, θα έβρισκε νέες πηγές έμπνευσης.

Αναγνωρίζουμε το λόγο που οι  κινηματογραφιστές ακολούθησαν το περιπετειώδες ταξίδι του Χόνολντ στην Σιέρα Νεβάδα( ακόμα κι αυτοί έκλεισαν τα μάτια σε κάποιες στιγμές), αλλά δεν μπορούμε να εκθειάσουμε απόλυτα το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ γιατί δειλιάζει να αναμετρηθεί με κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τη ψυχοσύνθεση του αναρριχητή. Είχαν τη δυνατότητα(χωρίς να είναι ψυχοθεραπευτές),  να διεισδύσουν περαιτέρω σε αυτήν, όταν τους δήλωσε  το οικογενειακό του ιστορικό και την κατάθλιψη που τον “συντροφεύει”. Θα μπορούσαν έτσι να καταγράψουν τις πραγματικές αιτίες που οδηγούν τον νεαρό ήρωά τους,  να βρίσκεται ένα πρόσωπο με πρόσωπο με τη φυσική του εξόντωση.  Δεν το έπραξαν. Ακολούθησαν το συναρπαστικό του ταξίδι και τις αφηγήσεις του, αλλά πέραν των ανθρώπων που αγαπούν τα extreme sports,  δεν ξέρω σε πόσους άλλους θα τους  αγγίξει πραγματικά.

Σε Πόλεμο( 2.5/5)

Επίκαιρη ταινία-και με τα κίτρινα γιλέκα ακόμα στους δρόμους- για τα δικαιώματα των εργαζομένων και την ανθρώπινη τους υπόσταση, όταν η διοίκηση ενός εργοστασίου αποφασίζει να βάλει λουκέτο και να αφήσει στους δρόμους πέραν των 1000 υπαλλήλων, οι οποίοι ξεκινούν έναν αγώνα επιβίωσης. Ο σκηνοθέτης Στέφαν Μπριζέ, έκανε προ τετραετίας το πολιτικό έργο ” Ο Νόμος της Αγοράς”. Δημιουργεί ξανά μια πολιτική ταινία, προσπαθεί να μιμηθεί το σινεμά του Λόουτς και των αδερφών Νταρντέν,  αλλά χωρίς να μπορεί να ξεφύγει από το θεμιτό σινεμά της διαμαρτυρίας. Οι κινηματογραφικοί του κώδικες είναι οι ίδιοι περίπου με την προηγούμενή του ταινία, σίγουρα τώρα διαθέτει πιο αιχμηρούς διαλόγους, αλλά προδίδεται από την έλλειψη κατεύθυνσης στο σενάριό του. Ιδανικός ο Βίνσεντ Λίντον στον αρχηγικό ρόλο που του επιφυλάσσει ο Μπριζέ, για άλλη μια φορά.

Vox-Lux(2/5)

Η ταινία, δεν αποτελεί συνέχεια του ” Μαύρου Κύκνου” του Ντάρεν Αρονόφσκι , όπως γράφτηκε , εξαιτίας του παραπλανητικού τρέιλερ.

Ο σκηνοθέτης Μπρέιντι Κόρμπετ επιθυμούσε,  να συνδυάσει την σύγχρονη τρομοκρατία με την καθημερινότητα και το βίο, ενός ανθρώπου που την υφίσταται. Επιλέγει να ακολουθήσει-αρχικά-  μια έφηβη κοπέλα,  όπου η μοίρα της  έπαιξε άσχημο παιχνίδι, όταν ένας συνομήλικός της, εισβάλει με πολυβόλο στην τάξη της και προκαλεί μακελειό. Το κορίτσι κατά τη διάρκεια της κηδείας θα ερμηνεύσει ένα τραγούδι  και αντί η προσοχή του κόσμου να είναι στα θύματα, είναι πάνω στη φωνή της. Το τραγούδι γίνεται επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και η ίδια γίνεται πόλος έλξης των δισκογραφικών εταιριών. Τον ατζέντη της, τον ερμηνεύει ο Τζουντ Λο. Το κορίτσι γίνεται γυναίκα και μια διάσημη ποπ τραγουδίστρια( Νάταλι Πόρτμαν).

Η έμπνευση του Κόρπετ να δημιουργήσει ομόκεντρους κύκλους, μέσα σε  μια ιστορία όπου ο περίγυρός της, φέρει πολιτικό περιτύλιγμα, αποδεικνύεται και η μεγαλύτερη παγίδα του, την οποία τελικώς δεν αποφεύγει.  Ενώ ο Κόρπετ επιθυμούσε να αναδείξει τον αντίκτυπο των τραυμάτων που επιφέρει η βία στην προσωπικότητα ενός ατόμου( δηλαδή στην ηρωίδα του), δεν βρήκε τα μέσα να την αναδείξει, ιδίως στη σχέση που αναπτύσσει η ποπ τραγουδίστρια  με την κόρη της. Η Πόρτμαν, χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερη προφορά, πολύ σαγηνευτική αλλά η επιβλητική της παρουσία δεν ήταν αρκετή, για να αναζωογονήσει το θολό  δημιούργημα του νεαρού σκηνοθέτη.

Ο Διερμηνέας (2/5)

Ταινία που μας έφερε στο μυαλό το ωραίο έργο του Ατόμ Εγκογιάν ” Remember” για τη μνήμη, την εκδίκηση και τη συγχώρεση, ανθρώπων που είτε οι ίδιοι βασανίστηκαν από τους Ναζί είτε οι δικοί τους άνθρωποι. Ο Εγκογιάν δημιούργησε μια μαύρη κωμωδία, εύστοχη σε όλα τα μικρά και μεγάλα θέματα που καταπιάστηκε. Όταν έχουμε ως σύγκριση τέτοια ταινία, ” ο διερμηνέας” φαντάζει  λίγος για να μας συγκινήσει. Η ταινία είναι από την Σλοβακία. Ήταν η υποψηφιότητα της συγκεκριμένης χώρας για τα Όσκαρ. Η ιστορία ακολουθεί έναν υπερήλικα δάσκαλο, ο οποίος μέσω μιας μετάφρασης ενός βιβλίου, ανακάλυψε οτι αυτός που το έγραψε ήταν ναζιστής κι ο δολοφόνος των γονέων του. Θα τον αναζητήσει κι αν τον βρει ζωντανό, θα τον σκοτώσει. Όταν θα φτάσει στο σπίτι του, την πόρτα θα την ανοίξει ο 70άρης γιος του ναζιστή( τον οποίο ερμηνεύει ο ψηλός Γερμανός πρωταγωνιστής του ” Τόνι Έρντμαν”), ο οποίος λίγα πράγματα γνωρίζει για το παρελθόν του πατέρα του.

Η μονομαχία τώρα είναι ανάμεσα στους 2 γιους, αλλά ο μεταξύ τους πάγος σύντομα θα σπάσει. Ένα road-trip των δυο τους για την αναζήτηση των ναζιστικών δραστηριοτήτων του “πατέρα”, θα φέρει τους δυο άντρες κοντά. Το παρελθόν σημαδεύει τις ζωές τους, αλλά δεν τις καθορίζει. Θα έχουν  μιας μικρής διάρκειας “ντόλτσε βίτα” στο ταξίδι και θα ανακαλύψουν την ανάγκη για επικοινωνία και  κατανόηση…η λήθη είναι κοντά.

Το έργο παρά το ουμανιστικό του μήνυμα, δεν διαθέτει ένα αναζωογονητικό αφηγηματικό πλαίσιο, που να μπορεί να μας πείσει για την αξία της ταινίας, όταν υπάρχει το πανομοιότυπο ” Remember” του 2015. Ο σκηνοθέτης  Martin Sulík δίνει έμφαση στις μουσικές, αλλά ούτε αυτές έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο στο έργο. Επικροτούμε την απόδοση των δύο ανδρών Peter Simonischek-Jirí Menzel.