Είδαμε την ” Τζουλιέτα” του Πέδρο Αλμοδόβαρ

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Η πλέον αναγνωρίσιμη προσωπικότητα του ισπανικού κινηματογράφου των τελευταίων τριάντα χρόνων, αλλά και η πιο αντιφατική του σύγχρονου παγκόσμιου σινεμά, είναι ο Πέδρο Αλμοδόβαρ. Κατάφερε να παρακινήσει εκατοντάδες χιλιάδες σινεφίλ να ασχοληθούν με τις προβοκατόρικες του σεξοκωμωδίες, των πρώτων του χρόνων και αργότερα με τα ακραία του μελοδράματα, θεματολογικά σχεδόν αδιανόητα, στο πλαίσιο της συγκεκριμένης βιομηχανίας. Ομοφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ, αρρώστιες, σωματικές και ψυχολογικές, μα και προσωπικότητες που μπορεί με τις πράξεις τους, να μας εκπλήξουν. Βγάζει σπυριά με το συμβατικό, αυτοχαρακτηρίζεται αντιδραστικός, αλλά για να πούμε και την αλήθεια, όλο και πιο πολύ , γίνεται, αυτό που ο ίδιος κατηγορούσε.

Κλασικό Αλμοδοβαρικό σκηνικό, η Μαδρίτη, έτσι κι εδώ, η αρχική σκηνή, είναι από τους δρόμους της ισπανικής μεγαλούπολης. Η 50άρα+Τζουλιέτα, συναντά μια φίλη της κόρης της. Η νεαρή, της λέει πως η κόρη της είναι καλά, έχει κάνει και τρία παιδιά. Αυτή η αποκάλυψη, είναι η αρχή για να ξεδιπλώσει ο σκηνοθέτης της υπόθεση της ιστορίας του, γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, στα εφηβικά χρόνια της Τζουλιέτα, στον έρωτα της για τον Χουάν, για την Άντια και την εξαφάνιση της, για να επιστρέψει ξανά η κάμερα στο σήμερα.

Η « Τζουλιέτα», δεν πρόκειται να γυρίσει τον κόσμο του Πέδρο ανάποδα.

Στα θετικά της. Είναι τεχνικά – πλανοθετικά ενδελεχώς στιλιζαρισμένη και η κάθε σκηνή έχει τη σημασία της, δεν παίζει με το άσκοπο, για να κερδίσει χρόνο. Επίσης, οι δύο πρωταγωνίστριες που ενσαρκώνουν την ηρωίδα, σε δύο διαφορετικές φάσεις της ζωής της, η Αντριάνα Ουγκάρτε, και Έμμα Σουάρεζ, αποδεικνύουν πως ο Αλμοδόβαρ, δεν έχει χάσει την έμπνευση του και τη διαίσθηση του, να επιλέγει τα κατάλληλα πρόσωπα.

Ως εδώ όλα καλά.
Όμως,  για πολλοστή φορά, τραβάει το σενάριο από τα μαλλιά( κάπως λιγότερο, από τα δικά του δράματα, του παρελθόντος).
Οι ατελείωτες συμπτώσεις, το εξωπραγματικό, όπως επί παραδείγματι, ένας κοινός θνητός, ο Χουάν, χάνεται από προσώπου γης και όλως τυχαίως η γυναίκα του, η Τζουλιέτα , ανοίγει την τηλεόραση και μαθαίνει για το χαμό του άντρα της. Ο Αλμοδόβαρ δίνει στην ηρωίδα του ελκυστικά χαρακτηριστικά, που δεν την τσαλακώνουν( δοτική, απονήρευτή, συναισθηματική), αλλά εντελώς παράλογα, την παρουσιάζει να είναι ζαμανφού και αναίσθητη, από το θάνατο του συντρόφου της. Επίσης, λείπουν τα πραγματικά κίνητρα για να δικαιολογήσουν τις μεγάλες αποφάσεις. Για το « Κορίτσι που εξαφανίστηκε», δηλαδή για την κόρη της, την Άντια, ο Αλμοδόβαρ, δεν δίνει καμία σοβαρή εξήγηση, για το πώς και το γιατί, μιας τόσο ακραίας ενέργειας.
Ιδέα με πολλές φροϋδικές αναφορές, η σύνδεση της απιστίας του πατέρα της Τζουλιέτα, με μια παρόμοια συμπεριφορά του συζύγου της, αλλά εξίσου άξιο αναφοράς και το σκηνικό με τις τούρτες και τα κεράκια, που σβήνει μόνη της η Τζουλίετα, σε κάθε μέρα γενεθλίων της απούσας κόρης της. Βέβαια, η ανάδειξη αυτού του μοναδικού δεσίματος που έχουν οι μανάδες με τα παιδιά τους, θα είχε ουσιαστικό νόημα και περιεχόμενο, αν μπορούσε η ιστοριογραφία του Αλμοδόβαρ να το στηρίξει έμπρακτα, δυστυχώς αυτό δεν το κάνει, και η ταινία αφήνει την αίσθηση μιας προβοκατόρικης παρωδίας.