Blade Runner 2049

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, το μοτίβο του  Καναδού Ντενί Βιλνέβ, στην πολυσυζητημένη συνέχεια της  περίτεχνης  και αριστουργηματικής ταινίας επιστημονικής φαντασίας του 1982.  Το πρωτόλειο “Blade Runner”, του Ρίντλεϊ Σκοτ, αρχικά χλευάστηκε , μετέπειτα αποθεώθηκε, χαρακτηριζομενη “κινηματογραφική τομή”, ισορροπώντας μοναδικά ανάμεσα στο σινεμά του δημιουργού και σε αυτό που αγαπούν οι μάζες και τα στούντιο. Η  πάλη των τάξεων, η φυλή, οι σχέσεις των δύο φύλων, η απομυθοποίηση του αστικού περιβάλλοντος και του έρωτα, αποτελούν  αλληλοσυνδεόμενη πλέξη, στον  μακρινό -τότε-κόσμο( Καλιφόρνια 2019). Ένας ντετέκτιβ, ο Ρικ Ντέκαρντ ( Χάρισον Φορντ) μετά κόπων και βασάνων αποδέχεται να βρει και να εξουδετερώσει τα προπλάσματα(  γενετικά προηγμένες ρέπλικες), απαγορευμένα στη Γη, τα οποία είναι όμοια με τους ανθρώπους.

Μολονότι ο Βιλνέβ διατηρεί τον ρόλο του Ρικ Ντέκαρντ, δεν αποτελεί εδώ-35 χρόνια μετά- την πρωταγωνιστική φιγούρα(εμφανίζεται περίπου στο ενενηκοστό λεπτό), αλλά αποτελεί πρόσωπο- καταλύτη στην αποκάλυψη ενός μυστικού, από τον αντικαταστάτη του,  τον Ράιαν Γκόσλινγκ( το όνομά του είναι “Κ”),εν έτει 2049 και πάλι βεβαίως στο Λος Άντζελες.

Ο χαμηλών τόνων και μελαγχολικός Κ,  προτού οδηγηθεί στα ίχνη του Ρικ Ντέκαρντ, είναι επιφορτισμένος με την εξάρθρωση των παλαιών ρέμπλικών, τους Nexus 8, όπως η αρχική σκηνή, μας αποκαλύπτει. Όμως ο Κ είναι…

Ενώ η ταινία του 1982, την κατακερματισμένη δομή της, τις αφηγηματικές ελλείψεις και τον νωχελικό ρυθμό, τον τοποθετούσε εμβόλιμα, δίνοντας χρόνο στο θεατή να εισαχθεί ομαλά σε αυτήν, μέσα από μια στρωτή και κατανοητή αφήγηση,  εδώ , ο Καναδός σκηνοθέτης αποφασίζει να φέρει τα πίσω-μπρος, επενδύοντας από την αρχή και επί μακρόν, στα αξιοθαύμαστα εικαστικά, στα οπτικά εφέ, αλλά και στις αφηγηματικές   ασάφειες και περιπλοκότητες, αλλάζοντας ύφος και δομή, μόνο όταν ο Γκόσλινγκ συναντάει τον Φορντ. Η συγκεκριμένη κινηματογραφική οπτική, οδήγησε αναγκαστικά και στην χρονική επέκταση του έργου, από τα 117 λεπτά της πρώτης ταινίας, στα 163 λεπτά της δεύτερης.

Ο Ντενί Βιλνέβ, μένει πιστός στα στιλιστικά νέο-νουάρ χαρακτηριστικά που εισήγαγε στα 80s ο Ρίντλεϊ Σκοτ, μεγάλο βάθος πεδίου, χιονιά, βροχή,σκιές, γυναίκες με διπλό ρόλο, δηλητηριώδη (Τζόσι) και λυτρωτικό(Τζόι), φρεσκάροντας την ατμόσφαιρα, με μια μορφή οικεία στην νέα γενιά θεατών, που αγάπησαν το “Ex Machina “του Άλεξ Γκάρλαντ και το  “Drive” του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν. Ιδίως το στιλ του Ρεφν, είναι εμφανές στο έργο αυτό, όχι μόνο από το “Drive” αλλά και από τις πρόσφατες του ταινίες “  Μόνο Ο Θεό Συγχωρεί” και “ The Neon Demon”. Μινιμάλ σκηνικό, μετρημένοι διάλογοι.

Μπορεί η σίκουελ εκδοχή να μην προσφέρει κάτι καινούριο και εν τέλει να ήταν αχρείαστη, θα επιτύχει ο Βιλνέβ,  να αναγάγει και να αναδείξει φιλοσοφικά ζητήματα, όπως είναι η ελευθερία, οι επιθυμίες, η μνήμη και τα συναισθήματα, ως η  πεμπτουσία αυτού του πολύπλοκου εγχειρήματος και αυτό αποτυπώνεται μοναδικά στο τελευταίο πλάνο.

“Blade Runner 2049″ από την Πέμπτη 5/10 στους κινηματογράφους σε διανομή Feelgood