02
ΜΑΡΤΙΟΥ
2024
screeneye.gr
No Comments 1084 Views

Ενήλικοι στην Αίθουσα

adultsintheroom1

adultsintheroom1

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Οι περισσότεροι από μας,  έχουμε σίγουρα  βρεθεί σε κοινωνικές μαζώξεις, σε φιλικές συζητήσεις, σε τραπεζώματα κι όταν ανοίγει το  κεφάλαιο
“πολιτική”, τα γεγονότα του 2015  κάποιους χαλαρά  τους απασχολούν και κάποιους άλλους  έντονα τους θυμώνουν, είτε γιατί δεν συνθηκολογήσαμε  εξ αρχής με τους δανειστές  είτε  γιατί δεν το πήγαμε μέχρι τέλους .

  Το 2015 δεν είναι δα και τόσο  μακρινό. Τα μνημόνια-στα χαρτιά- μπορεί να έφυγαν, μας άφησαν όμως προίκα ατελείωτη, προίκα για μας… προίκα για τα δισέγγονα μας.  Ένα χρέος βουνό ολάκερο,   ένα χρέος  που όλο και  μεγαλώνει.

Πολλοί διερωτώνται, τι ήθελε τώρα στα 86 του ο οικουμενικός μας πρεσβευτής στο εξωτερικό  Κώστας Γαβράς να ξύσει τις ανοιχτές πληγές μιας ελληνικής κοινωνίας που είναι ακόμα διχασμένη; Μα με τον Βαρουφάκη λένε πολλοί;

 Και η απάντηση είναι απλή. Μα γιατί στάθηκε στο πλευρό της “ανυπακοής” από την πρώτη στιγμή. Γιατί πάντα η πηγή έμπνευσής του είναι  τα πολιτικά θρίλερ, οι αληθινές ιστορίες και η στήριξή στους αδυνάτους. Γιατί είναι ο σκηνοθέτης που  έκανε παγκοσμίως γνωστό τον Γρηγόρη Λαμπράκη  και την στημένη  δίκη  των παρακρατικών υπαίτιων του θανάτου του( Ζ). Γιατί προκάλεσε εκνευρισμό στους Αμερικανούς  όταν πήγε στη Χιλή του Αλιέντε για να γυρίσει την κορυφαία του ταινία,   για έναν σαδιστή πράκτορα των Αμερικανών( Κατάσταση Πολιορκίας). Γιατί ανάγκασε τον αποθανόντα πια Πρόεδρο της Γαλλίας  Ζακ Σιράκ να απολογηθεί για την φιλοναζιστική κυβέρνηση  του Βισύ, μετά την αιχμηρή  ταινία του  ” Ειδικό Δικαστήριο”. Το ” Missing”, το ” Αμήν”, ήταν εξίσου έργα προκλητικά στη θεματολογία τους, έργα ατμοσφαιρικά  και διεισδυτικά.

Ο   Γιάνης Βαρουφάκης ολοκλήρωσε το βιβλίο του,  για τα γεγονότα του 2015-όπως τα  έζησε ως Υπουργός Οικονομικών – σε χρόνο ρεκόρ. Η πένα του δε,  απέχει από την κλασική μορφή ανάλογων συγγραμμάτων και ο τίτλος ” Ενήλικοι στο Δωμάτιο”, είναι τίτλος για ταινία πονηρού (αλλά όπως αποδείχθηκε) και πολιτικού περιεχομένου( Η Κριστίν Λαγκάρντ έβαλε το χέρι της).

Ο Κώστας Γαβράς βρήκε έτοιμο το υλικό και προχώρησε. Είχε τρεις επιλογές. Είτε  να ακολουθήσει ρεαλιστική εξιστόρηση των γεγονότων του βιβλίου (εν είδει ντοκιμαντέρ), είτε να προσάρμοζε το βιβλίο σε μια δικιά του ιστορία( με έμμεσες αναφορές στα γεγονότα που ήθελε να θίξει), είτε να κάνει ταινία δωματίου (θεατρικού τύπου), απομονώνοντας όλα τα βασικά πρόσωπα  σε ένα δωμάτιο, εν προκειμένω στο χώρο των συνεδριάσεων του Eurogroup( ίσως να ταίριαζε καλύτερα η τελευταία προσέγγιση και με την ευχέρεια του  σκηνοθέτη στους κλειστούς χώρους αλλά και με το ίδιο το θέμα).

Εν τέλει,  ακολούθησε έναν  τέταρτο κι αδιέξοδο  δρόμο(  που τον οδήγησε  στην υπέρ-απλούστευση καταστάσεων κι  ανθρώπινων συμπεριφορών), λίγο απ όλα δηλαδή, παρουσιάζοντας σε κάποιες στιγμές τον Αλέξη… ήρωα, αλλά κυρίως θύμα, που όταν ανέλαβε τα ηνία της χώρας το 2015,  έπεσε από τα σύννεφα όταν κατάλαβε πως οι δανειστές θέλουν να ταπεινώσουν την κυβέρνηση της αριστεράς.

Και ρωτάμε; Τότε το κατάλαβε ο Αλέξης; Πριν το 2015 δεν είχε τέτοιου είδους ενδείξεις;

 Τοποθέτησε πρόσωπα υπαρκτά-  που μοιάζουν με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές-κρατώντας τα ίδια ονόματα( χωρίς τα επώνυμα τους)  πχ Αλέξης, Γιάνης, Ευκλείδης, Γερούν ,

κάποια  πρόσωπα όμως, έδειξε ότι  ήθελε να τα προστατεύσει, δίνοντάς τους  φανταστικά ονόματα, όπως του Αντιπροέδρου της τότε Κυβέρνησης, του Γιάννη Δραγασάκη, τον οποίο ονόμασε Σάκη( τον συγκεκριμένο ρόλο ερμήνευσε ο εξαιρετικός ηθοποιός Χρήστος Στέργιογλου).

Βγάζοντας από το κάδρο  τον ορατό σύμβουλο του Αλέξη Τσίπρα (τον  Γιάννη Δραγασάκη),  ο Κώστας Γαβράς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον συγγραφέα του βιβλίου, ο οποίος καταλογίζει στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης του Σύριζα,  μυστική συνεννόηση με τους εκπροσώπους της Τρόικα και με τα μέλη του Eurogroup, εν αγνοία του αρμόδιου Υπουργού( δηλαδή του Γιάνη Βαρουφάκη).

Ήταν σημαντικό, έπρεπε να λεχθεί και ο Γαβράς το έκανε γαργάρα.

Το έργο βρίθει ανακριβειών  και σκόπιμων παραλείψεων. Επί παραδείγματι, όταν ο Γιάνης ( Χρήστος Λούλης) πείθει την Κριστίν να δοθεί μικρή παράταση του μνημονίου-υπό την απειλή του κλεισίματος των τραπεζών ( Φεβρουάριος 2015), ο Αλέξης(  Αλέξανδρος Μπουρδούμης)  λέει κάπου στο έργο

” Αν χρειαστεί να ψηφιστεί, θα κάνω μια ομιλία στη βουλή.  Πιστεύω θα τους πείσω τους βουλευτές μας”.

Ως γνωστόν, οι βουλευτές σε τέτοιου είδους κορυφαία θέματα -που τίθεται η αξιοπιστία τους  εν αμφιβόλω-  δεν πείθονται με δημόσιες  ομιλίες,  αλλά με το αποκαλούμενο ” πολιτικό μασάζ ” το οποίο είναι παρασκηνιακό  δεν είναι χαλαρωτικό και περιλαμβάνει αρκετά προγράμματα,  από  το light ψυχολογικό bullying  μέχρι hardcore καταστάσεις,  κυρίως  εκβιασμούς. Για ξυλοδαρμούς ακόμα να ακούσουμε.

Το καλοκαίρι του 2015, όταν  η κυβέρνηση του Σύριζα άρχισε να καταθέτει το ένα μνημόνιο πίσω από το άλλο( τα οποία απέρριπταν οι δανειστές και δεν μας είπε τίποτα ούτε  για αυτά ο δημιουργός της ταινίας) ,  ο Αλέξης έθεσε ένα εκβιαστικό δίλημμα  προς τους βουλευτές του . Είτε ψηφίζετε τη  Δανειακή Σύμβαση με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας,  είτε εσείς κι όχι εγώ   ρίχνετε την πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς . Δύο γυναίκες του Σύριζα δεν ψήφισαν και αναγκάστηκαν από την ηγεσία της κυβέρνησης να παραιτηθούν.

Άκρα του τάφου σιωπή από τον σκηνοθέτη.

Ο Κώστας Γαβράς,  σε μια σειρά πολιτικών  ταινιών, χρησιμοποίησε το στοιχείο της αλληγορίας  για να υπερασπιστεί τους αδικημένους και να στηλιτεύσει δόλιες τακτικές των ισχυρών. Το ελληνικό δράμα είναι τόσο πολυσύνθετο, τόσο πολύπλευρο, εμπλέκονται τόσες πολλές κυβερνήσεις και παίχτηκαν πολύ  μεγάλα συμφέροντα, όπου τη δεδομένη χρονική στιγμή,  η ιστορία μόνο ως  αλληγορία θα μπορούσε  να ιδωθεί,  έτσι ώστε να απέφευγε ο σκηνοθέτης  τις στρεβλώσεις και τα σοβαρά ατοπήματα. Επέλεξε να μην το πράξει  και να  κάνει μια προπαγανδιστική ταινία…  όπως τον βολεύει,   όπου  ο  Βόλφγκανγκ άντε και ο Γερούν   είναι οι κακοί ,   η αόρατη Άνγκελα  είναι η  καλή (αλλά είναι εγκλωβισμένη), ο Αλέξης είναι το θύμα που αναγκάζεται να “χορέψει στο ταψί” των Βρυξελλών ( ενώ δεν το θέλει,  αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς)   κι ο Γιάννης,  ο πιστός στις αρχές του…    διεκπεραιωτής.

Οι πιο συμπαθητικές στιγμές της ταινίας εμφανίζονται κατά τη διάρκεια των συναντήσεων στο  Eurogroup,  με τον Γαβρά να θυμάται πως χτίζεται το σασπένς,  με τις απαραίτητες δόσεις   σαρκασμού και χιούμορ, στοιχεία που  χρησιμοποιεί  από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 κι έπειτα.

“Δεν είναι οι Έλληνες που έκλεισαν  τις τράπεζες αλλά οι ξένοι”.  Περνάει ξεκάθαρα το συγκεκριμένο μήνυμα στην ταινία, το οποίο μήνυμα εμείς επικροτούμε.

Ο Χρήστος Λούλης μελέτησε το προφίλ του Γιάνη Βαρουφάκη και τον απέδωσε ορθά, όπως επίσης  κι ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης τον Αλέξη Τσίπρα. Η μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά,  με το μπουζούκι να μονοπωλεί,  ήταν εκτός τόπου και χρόνου, ήταν ατραξιόν  για τουριστική προώθηση.

“Ενήλικοι στην Αίθουσα” από 3 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους

 

 

RELATED ARTICLES

Επικοινωνία
Γενικό e-mail επικοινωνίας screeneyefilm@gmail.com Για αποστολή δελτίων τύπου κινηματογραφικών εκδηλώσεων cine-events@screeneye.net
Εγγραφείτε στο Newsletter μας
Εγγραφείτε τώρα στο newsletter μας για να μαθένετε πρώτοι τα τελευταία νέα μας!

Back to Top