Η Πεντάμορφη και το Τέρας( la Belle et la Bete)
Αισθηματική- δραματική- φαντασίας, 112’, Γαλλία 2014
Του Κριστόφ Γκανς
Με τους Λεά Σεϊντού, Βενσάν Κασέλ, Αντρέ Ντισολιέ, Εντουάρντο Νοριέγκα
Εύπορος χήρος έμπορος (Αντρέ Ντισολιέ) που βλέπει την περιουσία του να χάνεται σε μοιραίο ναυάγιο, αναγκάζεται να ζήσει στην απομονωμένη επαρχία με τα έξι παιδιά του. Επιστρέφοντας από ένα ταξίδι που προσδοκεί ότι θα αλλάξει τη μοίρα τους, ο έμπορος βρίσκεται τυχαία στον πύργο του Τέρατος, όπου κάνει το λάθος να κόψει ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Το Τέρας (Βενσάν Κασέλ) τον καταδικάζει σε θάνατο αλλά του δίνει διορία μια μέρα για να αποχαιρετήσει τα παιδιά του και ιδιαίτερα την μικρή θυγατέρα του Belle (Λεά Σεϊντού), για χάρη της οποίας έκοψε το λουλούδι. Η Πεντάμορφη θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνο για την καταδίκη του πατέρα της, το σκάει από τους δικούς της και φτάνει στον πύργο του Τέρατος. Εκείνο, γοητευμένο από την ομορφιά αλλά κυρίως την αυτοθυσία της, τής χαρίζει τη ζωή. Όμως την κρατάει φυλακισμένη στον πύργο του και προσπαθεί να την κάνει να τον ερωτευτεί.
Από τον Κοκτό (1946) μέχρι την… Disney(1991) και τώρα στον οπτικό παροξυσμό του Κριστόφ Γκανς («Η αδελφότητα των Λύκων», «SilentHill») το διάσημο ερωτικό παραμύθι της Μαντάμ ντε Βιλνέβ (1695- 1755) που πρωτοεκδόθηκε το 1740 με τον τίτλο τίτλο «La Jeune Américaine et les Contes Marins», έχει περάσει διάφορες περιπέτειες στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη. Η σκηνοθετική ματιά του Γκανς είναι συζητήσιμη: πολλά εφέ, ελάχιστη ουσία για ένα ιλουστρασιόν παραμύθι με φανταχτερή εικόνα αλλά χωρίς καμιά έκπληξη (σκοτεινή ή ανατρεπτική) σε επίπεδο ιδεών. Επιπλέον η ελαφρώς εκμοντερνίζουσα ανάγνωση του κλασικού παραμυθιού (ατάκες τύπου «Χαλάρωσε» από την πεντάμορφη προς το τέρας προφανώς και στοχεύουν σε ένα πιο νεανικό κοινό αλλά δεν είναι απαραίτητο αυτό να είναι και ανεγκέφαλο) δεν προσφέρει τίποτε στην ιστορία: ούτε φρεσκάδα, ούτε χιούμορ και φυσικά ούτε… άποψη από πλευράς Γκανς.
Η βιντεοκλιπίστικη αισθητική επιλέγει να χαϊδέψει τον αμφιβληστροειδή του θεατή, παρά να δείξει διάθεση να αγγίξει τους νευρώνες που οδηγούν στις δεξαμενές σκέψης του. Τα ψηφιακά εφέ είναι ή του ύψους (εντυπωσιακή η σεκάνς του τέλους με το ξύπνημα των πέτρινων γιγάντων) ή του βάθους (αστεία αλλά με την αρνητική έννοια η μεταμόρφωση των κυνηγόσκυλων του πρίγκιπα σε… κουτάβια), ενώ η χημεία μεταξύ Σεϊντού και Κασέλ απλώς δεν υφίσταται. Στην πραγματικότητα πρόκειται για σχέση μεταξύ Σεϊντού και… λιονταριού, αφού ο μαγεμένος πρίγκιπας του Κασέλ στη μεγαλύτερη διάρκεια του φιλμ φορά την τρομακτική μάσκα του ανθρωπόμορφου λιονταριού. Τα σεξουαλικά σύμβολα που θα περίμενε να συναντήσει κάποιος από τέτοια καυτή συνεύρεση, ας τα αναζητήσει σε άλλες ταινίες των δύο γάλλων πρωταγωνιστών: εκτός κι αν αρκεστεί στο πλούσιο μπούστο της Σεϊντού, που αποκαλύπτεται μόνο όσο επιτρέπει ο βαθμός καταλληλότητας του φιλμ και το όριο σκανδαλισμού των μπόμπιρων που θα παρακολουθήσουν την ταινία με τους περισσότερο χαρούμενους μπαμπάδες τους…
Εν κατακλείδι, όχι τόσο μια ρομαντική ιστορία αγάπης όσο ένα πανάκριβο (με βάση τα 33 εκατομμύρια ευρώ του μπάτζετ της παραγωγής) σχόλιο γύρω από την απληστία – τα δύο αδέλφια της Πεντάμορφης θα βάλουν στο μάτι το μυθικό θησαυρό του Τέρατος- τη μοχθηρία και τη βία. Μάλιστα η αναίτια βία που λαμβάνει και οικολογικές διαστάσεις, αντανακλάται στην αλαζονική και απερίσκεπτη συμπεριφορά του πρίγκιπα που λησμονεί την υπόσχεση προς την αγαπημένη του και σκοτώνει τη χρυσαφένια ελαφίνα του δάσους, προκαλώντας έτσι τη δική του τιμωρία σε αιώνια κατάρα πριν τον λυτρώσει ο αληθινός έρωτας.
“Η Πεντάμορφη και το Τέρας” από 20/4 σε διανομή Feelgood