Το ποτό του διαβόλου( The Devil’s Liquor) Κριτική απο Φ. Θεσσαλονίκης

Δράμα, 103′, Χιλή 2012

του  Ιγνάσιο Ροδρίγες

Ανταπόκριση-Κριτική

Ελένη Ανδρεάδου          

Πρόκειται για δημιουργία μιας ομάδας τελειοφοίτων της σχολής κινηματογράφου της Χιλής, κι αυτό ίσως αποτελεί και το βασικό ελαφρυντικό για τις όποιες ατέλειες της ταινίας.

Μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, που δεν κρύβει την απλότητά της από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο της λεπτό, καθώς βασική της επιδίωξη δεν είναι ο γρήγορος εντυπωσιασμός αλλά το σταδιακό κάλεσμα του θεατή και η τελική του ενσωμάτωση στο ρυθμό και την ατμόσφαιρά της. Μια δημιουργία με αρκετές όμορφες αλλά και κινηματογραφικά “αμήχανες” στιγμές που προκύπτουν κατεξοχήν από την αδυναμία πληρότητας άλλοτε των σημαντικών κενών στη σκηνική δράση και άλλοτε από τις αδικαιολόγητα  μεγάλες παύσεις ανάμεσα στους διαλόγους.

Η θεματική της συναγωνίζεται σε απλότητα τις κινηματογραφικές της εικόνες, μέσα από τις οποίες διακρίνει κανείς την ενδοοικογενειακή μοναξιά  και την αποσύνδεση των ανθρώπων από την όποια επικοινωνιακή τους αναφορά, που έχει αντικατασταθεί από λίγα δολάρια.

Το ποτό του διαβόλου και ο τρόπος δημιουργίας του, προερχόμενο από την πολεμική ιστορία της Χιλής, γίνεται για τον ηλικιωμένο Ελάδιο και τον εγγονό του ένα ταξίδι προσέγγισης και γνωριμίας με αφορμή μία οικογενειακή μάζωξη. Ένα ταξίδι που οικοδομείται σταδιακά, περνώντας μέσα από τα εσφαλμένα ατοπήματα των πρότερων επιλογών της προηγούμενης γενιάς, που όμως επιδέχονται, έστω κάποια προσπάθεια γεφύρωσης στα μάτια της νέας γενιάς η οποία διαπιστώνει πως δε θέλει να επαναλάβει τα ίδια λάθη.

Μια δημιουργία που πορεύεται αργά, “φορτωμένη” δυστυχώς με πλήθος εικόνων και πληροφοριών που δεν έχουν να προσφέρουν πολλά στις εξελίξεις, επιφέροντας πιο γρήγορα από το αναμενόμενο ένα αίσθημα κορεσμού, με την κορύφωση της δράσης να στριμώχνεται σχεδόν καταπιεστικά προς το τέλος, αφήνοντας ερωτηματικά και την ευκαιρία να υλοποιηθεί η ιδέα των δημιουργών μάλλον μετέωρη.