Η Νύμφη του Νερού

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

O Κρίστιαν Πέτζολντ, ανήκει στην ομάδα του Νέου Γερμανικού Ρεύματος, που ξεπήδησε μετά την επανένωση της Γερμανίας.

Στις ταινίες του, η πολιτική συναντούσε τα κοινωνικά και προσωπικά αδιέξοδα ( όπως επί παραδείγματι στην ταινία Barbara).

Τα τελευταία χρόνια,  απομακρύνεται από το πολιτικό σκέλος και ίσως, να είναι η  αιτία  όπου οι τελευταίες δημιουργίες του, δεν συγκινούν ιδιαίτερα το ακροατήριο αλλά  και τους κριτικούς. Επίσης, αφήνει πίσω, τη μούσα του, την ηθοποιό Νίνα Χος, για μια νεότερη, την επίσης τρομερά σαγηνευτική, Πόλα Μπέερ.

Πλάι στον Πέτζολντ και στην Μπέερ, βρίσκεται για δεύτερη φορά και ο Φραντς Ρογκόφσκι.

Ο τίτλος Undine( στα ελληνικά δόθηκε άλλως τίτλος)  παραπέμπει στην ελληνική μυθολογία και στις νύμφες των υδάτων.

Το έργο διανθίζεται με  υπαρξιακές αναφορές και λειτουργεί σαν παραμύθι του νερού, της γης, θυμίζοντας το έργο του Ντελ Τόρο ” Η Μορφή του Νερού”.

Η Οντίν είναι ιστορικός κι εργάζεται με σύμβαση σε ένα μουσείο του Βερολίνου. Ξέρει τα πάντα για την πόλη κι ενημερώνει με κάθε λεπτομέρεια τους επισκέπτες. Στην προσωπική της ζωή, θα βιώσει ένα χωρισμό, όταν ο σύντροφός της θα την αφήσει.

Ο Πέτζολντ, δεν αφήνει ποτέ εκτός πλάνου την Πόλα Μπέερ.

Την φιλμάρει με φαντεζί ερωτισμό. Στην ιστορία του,  εμπλέκονται ξόρκια, μύθοι και το υγρό στοιχείο.

Στη ζωή της Οντίν θα διεισδύσει ένα νέο πρόσωπο, ο Κριστόφ. Ο Κριστόφ θα την ερωτευτεί παράφορα και η Οντίν θα του το ανταποδώσει. Η ελληνική μυθολογία θα εισχωρήσει βαθιά στην ιστορία. Εμφανίζονται κατάρες μα και τραγικά συμβάντα.

Τι άραγε θα συμβεί στη σχέση του Κριστόφ και της Οντίν; Θα χωρίσουν, θα υπάρξει εκδίκηση ;

Ερωτήματα που θα αφήσουμε αναπάντητα. Ο Γερμανός σκηνοθέτης πλάθει  ένα ωραίο  παραμύθι του φανταστικού κόσμου.

Όμως το έργο είναι άνισο.

Επί παραδείγματι, δημιουργούνται θολές προσλαμβάνουσες,  στο πως ο δημιουργός συνδέει τους μύθους με την πραγματική ζωή.

Όπου παρεμβαίνει ο μύθος, χάνεται η δυναμική του έργου.

Από την άλλη,  η ταινία προσφέρει  μια γοητευτική απεικόνιση ενός άλλου μύθου, του μύθου του ανεκπλήρωτου έρωτα. Υπάρχουν και στιγμές με χιούμορ και μια τάση διακωμώδησης των ρομαντικών ταινιών. Ο Πέτζολντ παραμένει βαθιά πεσιμιστής.