Big Bang Love Juvenile A

Δράμα-Φαντασία του Τακάσι Μιικέ  85′  Ιαπωνία 2006

Γράφει η Ελένη Ανδρεάδου

Ο Shiro και ο Jun οδηγούνται στη φυλακή για φόνους που διέπραξαν, χωρίς τον παραμικρό συσχετισμό μεταξύ τους. Κατά τη διάρκεια έκτισης της ποινής τους θα έρθουν πιο κοντά σε μια σχέση που παλινδρομεί ανάμεσα στη φιλία και τον έρωτα. Κι όμως η ταινία ξεκινά με τον Jun να στραγγαλίζει τον Shiro μέσα στο κελί του. Η αναζήτηση του κίνητρου για τη δολοφονία είναι το ίδιο το Big Bang Love, Juvenile  A.

Η ταινία  θα μπορούσε να αποτελεί καταγγελία στην νεανική κακοποίηση, αναφορά στην ομοφυλοφιλία, αμφισβήτηση για την κοινωνική κατάσταση της ιαπωνικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ περισσότερα. Το Bing Bang Juvenile A, γίνεται μια νοηματική πανδαισία που επιδέχεται πολλές ερμηνείες σ’ένα από τα πολλά μυστηριακά σύμπαντα του Takashi Miike και μια πολυεπίπεδη, πειραματική, καλλιτεχνική προσέγγιση  με πολλαπλές αναφορές που κυμαίνονται μεταξύ του κοσμικού και της μεταφυσικής, που θέτει ερωτήματα για την πορεία του ανθρώπου και τοποθετεί ερωτηματικά αμφισβήτησης στην υποτιθέμενη πρόοδό του.

Σε μια μινιμαλιστική ατμόσφαιρα, η αφαιρετική αισθητική του Miike αποκτά λειτουργικό ρόλο, όπως και η κατεξοχήν αποστασιοποιητική τεχνική προσέγγισης της ιστορίας. Ο Miike απογυμνώνει τον κινηματογραφικό του τόπο από κάθε τι περιττό, δίνοντας τη δύναμη στους χαρακτήρες του να εκδηλώσουν τις αντιφάσεις τους, να υψωθούν οι διοφορετικές φωνές τους και να επιτευχθεί ένας απευθείας διάλογος με τον θεατή.

Η επαναληπτική μονοτονία σκηνών και διαλόγων μέσα από την οπτική κάθε έγκλειστου στην φυλακή, όλα τοποθετημένα με μια θεατρική αισθητική, μετατρέπεται στη μαιευτική σωκρατική τακτική που θα οδηγήσει σταδιακά στην αποκάλυψη της αλήθειας.  Ο Miike δεν επιδιώκει μια ρεαλιστική κινηματογράφηση. Υποχωρεί τον κινιματογραφικό ρεαλισμό υπέρ της ανάδειξης της φυσικής πραγματικότητας που δεν είναι άλλη από την πνευματική φυλακή του ανθρώπου,  από τον εκούσιο εγκλεισμό της ανθρώπινης ψυχής σ’ένα ενδιάμεσο περιβάλλον. Σ’ένα μεταβατικό στάδιο κάπου ανάμεσα στην εξέλιξή του(στην ταινία παίρνει τη μορφή του πύραυλου)και στην αρχέγονο πίστη του, την ανάγκη για την κατασκευή της θρησκείας και το όνειρο του παράδεισου(πυραμίδα).

Παγιδευμένος σ’αυτή τη διάσταση  ο άνθρωπος οδηγείται στην απογοήτευση, την απόγνωση και την τρέλα με μόνη διέξοδο την αυτοκτονία. Ποιος άλλος μπορεί να τον βοηθήσει, αν όχι ο ίδιος του ο εαυτός, παίρνοντας την πρωτοβουλία της αυτοχειρίας με τη βούληση που η φύση τον έχει εφοδιάσει. Η πάλη του ανθρώπου με το περιβάλλον του, είναι η πάλη με τον ίδιο του τον εαυτό και οι άλλοι γύρω του είναι το μέσο ,που εν τέλει θα χρησιμοποιηθεί για την απελευθέρωσή του, ακόμα κι αν εξαιτίας τους φυλακίστηκε.

Ο Miike υποχρεώνει τον θεατή σε μια μη συμβατική θέαση με το αποσπασματικό του μοντάζ, την ασυνεχή διακοπτόμενη αφήγηση, το συχνά χωροχρονικό απροσδιόριστο, τις ασυνήθιστες γωνίες λήψης, το δραματικό φωτισμό, την εικαστική προοπτική, τη χρήση στοιχείων από διαφορετικούς χώρους της τέχνης(διήγηση, γραπτός λόγος, χορός)μία σειρά ανατρεπτικών “τεχνασμάτων”,  συνθέτοντας ένα σύνολο κινούμενων εικόνων που καταργεί τους συμβατικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στο αληθινό και το φανταστικό. Οι επιλογές  των καλλιτεχνικών του μέσων φαίνεται να βρίσκονται σε μια πολεμική μεταξύ τους, περισσότερο διαχωρίζοντας παρά ενισχύοντας το ένα το άλλο. Ωστόσο, στη δραματική σύνθεση που προκύπτει, το άθροισμα των μερών της υπερβαίνει σε αρμονία τα υπό αλληλοεξόντωση μεμονωμένα στοιχεία που την αποτελούν.

Αυτό είναι το Big Bang Juvenile A, ένας έρωτας που κρατά 4.600 δισεκατομμύρια χρόνια.