Ο Φατίχ Ακίν στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας. Αφορμή το τελευταίο του φιλμ ” The Cut”

Ανταπόκριση Ελίνα Τραιφόρου

Ο  Τουρκικής καταγωγής σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν μίλησε στο ινστιτούτο Γκαίτε ,σε συνέντευξη τύπου εφ’ολης της ύλης. Σας παραθέτουμε ενδεικτικά κάποια σημεία-θεματικές:

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δε γνωρίζω πολλά για το τι συμβαίνει με το θέμα της κρίσης στην Ελλάδα. Η εικόνα που προβάλουν τα μέσα είναι μονοσήμαντη, λείπουν κομμάτια. Το ίδιο ισχύει και για το πρόβλημα Ρωσίας- Ουκρανίας. Σχηματίζεται μια μονόπλευρη εικόνα από τη σκοπιά της κάθε χώρας.
Είμαι ειρηνιστής αλλά ούτε η αντίσταση καθιστικής διαμαρτυρίας λύνει τελικά τα προβλήματα.
Η δημοκρατία δεν έρχεται με το ταχυδρομείο, πρέπει να την υπερασπιστείς.
Όσο για την Ευρώπη τίποτα δεν είναι τέλειο. Δεν ασπάζομαι κανέναν –ισμό. Η δημοκρατία έχει πολλές εκφάνσεις και η άνοδος του ρατσισμού προέρχεται μέσα από εκλεγμένα κόμματα, όπως συνέβη και με την άνοδο του Χίτλερ. Δεν θέλω να αποκοπεί η Ελλάδα από την Ευρώπη. Δεν είναι λύση ούτε ο ατομισμός ούτε ο απόλυτος σοσιαλισμός. Αυτό που ξέρω είναι ότι μαζί με κάποιον γίνεσαι ισχυρότερος και ότι το γκρι έχει πολλές αποχρώσεις. Ο γάμος και το σεξ χρειάζονται συμβιβασμούς. Το ίδιο ισχύει και για τις γεωπολιτικές στρατηγικές.

ΕΠΙΡΡΟΕΣ

Θαυμάζω τον Γκιλμάζ Γκιουνέι αλλά ίσως ο κινηματογράφος του να ήταν ακόμα καλύτερος αν είχε ξεπεράσει πολιτικά στεγανά που ο ίδιος έβαλε στον εαυτό του. Η τέχνη πρέπει να αποφεύγει τους δογματισμούς και να ορθώνει μια εναλλακτική φιλοσοφική πέρα από το δίπολο θέση-αντίθεση.
Έχω δει το «Αμέρικα-Αμέρικα» πάνω από 50 φορές και κάθε φορά ανακαλύπτω και κάτι καινούριο. Θεωρώ τον εαυτό μου πνευματικό παιδί του Μάρτιν Σκορσέζε, όχι μόνο γιατί ταυτίζομαι με τις ταινίες του αλλά και με τον ίδιο. Ο Σκορσέζε αντιστοίχως θεωρεί τον εαυτό του πνευματικό παιδί του Ιλία Καζάν. Άρα ο Καζάν είναι ο παππούς μου.

ΓΙΑ ΤΟ «ΤΗΕ CUT» ( «Η ΜΑΧΑΙΡΙΑ») 5/3 στους ελληνικούς κινηματογράφους

Πριν πολλά χρόνια είχα σκεφτεί με τον Αδάμ Μπουσδούκο να γράψουμε ένα σενάριο με έλληνες πειρατές, μετά το γυρίσαμε στο γουέστερν, κάτι που να αφορά τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας αλλά οι σχέσεις των δυο κρατών έχουν διευθετηθεί και συν τοις άλλοις το μπάτζετ έβγαινε πολύ μεγάλο οπότε στην πορεία κατέληξα να γράψω για την γενοκτονία των Αρμενίων που ακόμα είναι θέμα-ταμπού. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων προσπαθήσαμε να το κρατήσουμε κρυφό γιατί υπήρχε η πιθανότητα να διακόψει η Τουρκική κυβέρνηση το πρότζεκτ αν μάθαινε πως σχετίζεται με τη συγκεκριμένη θεματολογία. Έτσι καμουφλάραμε την ταινία λέγοντας πως γυρίζουμε μια ταινία για το μποξ, τύπου Τζέιμς Μποντ.

Η Κριτική μας για το ” The Cut” από το Φεστιβάλ Βενετίας

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΟΠΤΙΚΗΣ

Εκτιμώ τους σκηνοθέτες που δημιουργούν ένα δικό τους ύφος αλλά στην δική μου περίπτωση θέλω να πειραματίζομαι κάθε φορά και να αλλάζω στυλ. Κάθε ταινία προσφέρει μια κοσμοθεώρηση και ίσως η δική μου κοσμοθεώρηση να είναι μειοψηφική. Πάντα έπαιρνα το μέρος της μειοψηφίας. Στη Γερμανία θα υποστηρίξω τους Έλληνες μετανάστες, στην Ελλάδα τους Πακιστανούς. Από την άλλη έχω έρθει σε επαφή με άτομα διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων. Ο πατέρας μου ήταν στους γκρίζους λύκους. Και μπορεί οι διανοούμενοι να δουν την τελευταία μου ταινία ως «χαμηλών προδιαγραφών» αλλά το ζητούμενο είναι να καταφέρει να αγγίξει το κοινό και να αλλάξει τη συνείδηση κάποιων ανθρώπων προς το καλύτερο, να αναρωτηθεί π.χ. κάποιος εθνικιστής για τη δική του αντίληψη.
Προσπαθώ να κάνω ταινίες με ειλικρίνεια. Μια ταινία για την οποία δεν θα ντρέπομαι. Φυσικά πάντα υπάρχουν λάθη αλλά κάποιες φορές η κριτική βασίζεται και στην άγνοια. Στο «The Cut» ένας Γερμανός γελούσε εκεί που ένας Αρμένιος έκλαιγε. Εγώ κρατάω την συγκίνηση του Αρμενίου. Όσο για το γέλιο, μπορεί να κρύβει και άγνοια.
Και να έχεις στο νου σου πως «όταν γυρίζεις μια ταινία πρέπει να μην φοβάσαι την αποτυχία» όπως έχει πει και ο Τζον Κασσαβέτης.