Στα Όρια του Αύριο(Edge of Tomorrow)

Περιπέτεια φαντασίας, 113΄, ΗΠΑ 2014

Του Νταγκ Λάιμαν

 Με τους Τομ Κρουζ, Έμιλι Μπλαντ, Μπιλ Πάξτον, Μπρένταν Γκλίζον

Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον η Γη δέχεται επίθεση από εξωγήινο εισβολέα. Ο πόλεμος μαίνεται για τα καλά με την εξωγήινη φυλή να έχει καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, όταν ο Ουίλιαμ Κέιτζ (Τομ Κρουζ), ένας αμερικανός αξιωματικός που έχει λιποτακτήσει, συλλαμβάνεται και στέλνεται στο μέτωπο για να βιώσει το θάνατο του ξανά και… ξανά. Κάθε φορά που ο Κέιτζ πέφτει νεκρός από τα πυρά των εξωγήινων, ξυπνάει (!) για να ζήσει ξανά από την αρχή την τελευταία ημέρα της ζωής του. Η γνώση όμως των μελλοντικών δρώμενων τον βοηθάει να αλλάζει κατά το δοκούν τις αντιδράσεις του και φυσικά να ζει λίγο περισσότερο κάθε φορά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στο τέλος την γλυτώνει: ο (διαφορετικός έστω) θάνατος συνεχίζει να τον βρίσκει στο τέλος της κάθε διαδρομής αλλά ο Κέιτζ καταφέρνει να βρει την άκρη στο τι ακριβώς του συμβαίνει. Η σκληροτράχηλη εκπαιδεύτρια και δεινή πολεμίστρια των ειδικών δυνάμεων Ρίτα Βρατάσκι (Έμιλι Μπλαντ) έχει τις κατάλληλες απαντήσεις…

Στο αγαπημένο και δημοφιλές είδος της επιστημονικής φαντασίας καμιά συνθήκη δεν ακούγεται άκυρη ή… καμμένη. Το να μεταφερθεί η «Μέρα της Μαρμότας» στον ουελσικό «Πόλεμο των Κόσμων», δεν είναι κάτι παράξενο λοιπόν. Ή έστω δεν είναι τόσο παράξενο. Όσο τουλάχιστον δείχνει το έκπληκτο βλέμμα του Τομ Κρουζ στα πρώτα ξυπνήματα του, λίγο πριν ζήσει ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη του αποτρόπαιου θανάτου του. Το πρόβλημα με τα περισσότερα sci- fi movies είναι άλλο: η κοινοτυπία. Η αντίληψη τόσο για την εξωγήινη απειλή όσο και για ανθρώπινη αντίδραση είναι πανομοιότυπη στα φιλμ αυτά. Ο εξωγήινος εχθρός αν και προηγμένος τεχνολογικά παρουσιάζεται με τυπικά ανθρώπινα γνωρίσματα: είναι μοχθηρός και αδίστακτος, αλλά ανίκανος να κατανοήσει την υπεροχή (;) του ανθρώπινου πνεύματος. Από την άλλη, όσο κι αν υστερούν οι άνθρωποι στην πολεμική τους δυναμική, διατηρούν μια ανεξήγητη υπεροπλία στα υπόλοιπα, κι ειδικά στο κομμάτι της αυτοθυσίας και του ηρωισμού. Θυμηθείτε τόσο τον απλό πολίτη (πάλι ο Κρουζ στο σπιλμπεργκικό «Πόλεμο των κόσμων») όσο και τον πλανητάρχη (μνημείο μπαλαφάρας ο ιπτάμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Πούλμαν στην «Ημέρα ανεξαρτησίας» που καβαλάει το αεροπλάνο και κάνει σκόνη τους εξωγήινους) και θα καταλάβετε τι εννοούμε. Από αυτή την άποψη το φιλμ «Στα όρια του αύριο» δεν αποτελεί την εξαίρεση.

Η προσπάθεια των συντελεστών να παρουσιαστεί μια διαφορετική και θεαματική εικόνα της εξωγήινης οντότητας, δεν έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Ο εξωγήινος του φιλμ είναι μια μορφή όχι ακριβώς απροσδιόριστη – υπάρχουν οι απλοί στρατιώτες που θυμίζουν μηχανικά χταπόδια που κινούνται ταχύτατα (sic) ενώ οι επιτελείς τους φέρνουν στο νου τις εξωγήινες οντότητες του Τζέιμς Κάμερον- αλλά ελάχιστα εντυπωσιακή. Τουλάχιστον η σχετική πρωτοτυπία της πλοκής (το σενάριο βασίζεται στο ιαπωνικό μυθιστόρημα «All you need is kill» του Χιρόσι Σακουραζάκα) αποτελεί το βασικό μοχλό διατήρησης του σασπένς σε υψηλά επίπεδα.

Αναπόφευκτα το βάρος πέφτει στους χαρακτήρες (εννοείται τους ανθρώπινους) με τον Κρουζ να παλεύει να χτίσει το πολύπλευρο alter ego του, με αντιφατικές πάντως εντυπώσεις. Αν και δικαιωματικά πλέον αξίζει τον τίτλο του κινηματογραφικού σωτήρα της ανθρωπότητας – έχουμε χάσει το μέτρημα από τις χάρες που του χρωστάμε για τη σωτηρία μας- το παλεύει σε ικανοποιητικό βαθμό. Υπάρχουν όμως αρκετές σκηνές που δύσκολα αποβάλλει τα πατροπαράδοτα χούγια του με το χαμόγελο αυτοπεποίθησης αλά «Τοπ Γκαν» και το στιλ «βαράτε με, αντέχω» που έκανε μανιέρα στο πάλαι ποτέ ένδοξο παρελθόν του, με σκηνές δράσης που γύριζε ο ίδιος χωρίς κασκαντέρ. Όσον αφορά το χιούμορ του, αφήστε καλύτερα…

Αντίθετα, ειδική μνεία αξίζει η βρετανίδα Έμιλι Μπλαντ («Ο διάβολος φοράει Prada», «Looper», «Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη»). Σε ένα ρόλο που απαιτεί πέρα από ένα γυμνασμένο κορμί και τις κατάλληλες ανάσες για να αποδοθεί πλήρως η τραγικότητα του χαρακτήρα της – και να χτιστεί παράλληλα ιδανικά το διακριτικό love story-  η βρετανίδα παίρνει άριστα και πιθανότατα με αυτή την ταινία, μεταφέρεται στην πρώτη γραμμή του σταρ σύστεμ.

Πάντως, η ταινία του Νταγκ Λάιμαν είναι κάτι παραπάνω από ευπρεπής. Διαθέτει σφιχτοδεμένο ρυθμό, πλούσιο θέαμα και είναι αν μη τι άλλο καλογυρισμένη. Ο σκηνοθέτης του πρώτου «Μπορν» αλλά και των «Jumper», «Ο κος και η κα Σμιθ», αν και άνισος, εδώ ξεπερνάει τον εαυτό του. Έχει φτιάξει μερικές εντυπωσιακές σκηνές ( η σεκάνς της σφαγής στα γαλλικά παράλια είναι βγαλμένη από την D- Day στη Νορμανδία),  η σοβαρότητα της αφήγησης υπερσκελίζει την όποια σοβαροφάνεια και το στάτους της ποιοτικής σφραγίδας του έργου βρίσκεται τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τις ανούσιες και ανεγκέφαλες κατασκευές του Χόλιγουντ.

Τέλος, το να ισοπεδωθεί το Λούβρο πέρα από άποψη (;) είναι και μια εναλλακτική ματιά του Χόλιγουντ γύρω από την καταστροφή του πλανήτη. Προφανώς η δύσμοιρη Νέα Υόρκη δεν αντέχει άλλο τέτοια χτυπήματα..

.”Στα Όρια του Αύριο” από 5/6 στους κινηματογράφους σε διανομή Village