Τρεις ταινίες που συζητήθηκαν έντονα στο Φ. Ισπανόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας

Αγαπημένη μου Αδελφότητα (Mi Querida Cofradia)

Πρόκειται για μια σπαρταριστή ισπανική μαύρη κωμωδία, σκηνοθετικό ντεπούτο για τη Marta Diaz de Lope Diaz, που καταπιάνεται με φρέσκο και ανεπιτήδευτο τρόπο με το θέμα της γυναικείας χειραφέτησης.
Η Carmen (Gloria Munoz), μια ευσεβής καθολική γυναίκα από τη Μάλαγα, έχει αφιερώσει τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της στην τοπική εκκλησιαστική αδελφότητα, με τη φιλοδοξία να αναλάβει την ηγεσία της. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της αδελφότητας δεν έχει εκλεγεί γυναίκα ως Hermano Mayor (κατά κυριολεξία, μεγαλύτερος αδελφός), αλλά η Carmenείναι στα πρόθυρα να αλλάξει το ρου της ιστορίας. Το όνειρό της, όμως, καταρρέει, όταν εν τέλει εκλέγεται Πρόεδρος ο μεγαλύτερος αντίπαλός της, ο Ignacio, ένας αλαζονικός άνδρας, ο οποίος έχει βαλθεί να την εξοβελίσει από την αδελφότητα. Κατόπιν ενός «ατυχήματος», «υποκινούμενου» από την Carmen, ο Ignacioαφήνεται αναίσθητος στην τουαλέτα της, ενώ εκείνη υποδέχεται στο σπίτι της μια σειρά από αναπάντεχους επισκέπτες. Αυτό που στην αρχή φαντάζει ως τρομερή δυσκολία, μπορεί να εξελιχθεί σε μια ευκαιρία για την Carmenνα εκπληρώσει το όνειρο ζωής της.
H Diaz de lope Diaz έχει βαλθεί να ισοπεδώσει το κλασικό πρότυπο της ηλικιωμένης καθολικής, που διάγει μια ζωή σύμφωνα με το λόγο του Θεού, και, κατά τη γνώμη μας, το καταφέρνει περίφημα. Η εκπληκτική GloriaMunoz, στο ρόλο της Carmen,ξεδιπλώνει την ψυχή μιας γυναίκας αξιολάτρευτης, αλλά με πάθη και αδυναμίες, που κερδίζει τη συμπάθεια του θεατή ακριβώς λόγω της πολυπρισματικής προσωπικότητας της. Συγχρόνως, η νεαρή σκηνοθέτις αναδεικνύει με οξυδερκές χιούμορ τα υπόγεια παιχνίδια εξουσίας, που ρυθμίζουν τη ζωή μιας κλειστής θρησκευτικής κοινότητας. Κεντρική ιδέα που πυροδοτεί τη δράση είναι το απαρασάλευτο έθιμο, σύμφωνα με το οποίο η κοινότητα, αλλά και η κοινωνία εν γένει πρέπει να ηγείται από άνδρες. Ο κανόνας αυτή εκδηλώνεταιόχι μόνο στο πλαίσιο της θρησκευτικής αδελφότητας και της τοπικής κοινότητας, αλλά ακόμα και στο στενό πυρήνα της – κατ’ επίφαση μόνο -πατριαρχικής οικογένειας. Μέσα σε αυτά τα περιβάλλοντα, η κεντρική ηρωίδα αγωνίζεται να επιβληθεί όχι τόσο για να ανατρέψει τις ανδροκρατούμενες δομές – και γι’ αυτό- αλλά κυρίως για να πραγματώσει τις προσωπικές της φιλοδοξίες. Με αυτή τη σεναριακή επιλογή η Marta Diaz de Lope Diaz και η Zebina Guerra, που έχουν επιμεληθεί από κοινού το σενάριο, προσεγγίζουν την ανθρώπινη ψυχή με ρεαλιστική ματιά, «γυρίζοντας την πλάτη» στον αποστειρωμένο ακτιβισμό, που προτάσσει η κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας, μια κουλτούρα που δεν πρέπει να ενδιαφέρει τον κινηματογράφο.

Από τεχνική άποψη, η σκηνοθέτις επιλέγει εναέρια και συμμετρικά πλάνα, δίνοντας στην ταινία της μια σταθερή οπτική δομή καθ’ όλη τη διάρκειά της και ιδιαίτερα σε ορισμένες βασικές σκηνές. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα της Carmen, υψωμένη πάνω στο βωμό μπροστά στο άγαλμα της Παρθένου Μαρίας, κατά τρόπο ώστε το φωτοστέφανο της Παρθένου να πλαισιώνει το πρόσωπό της, όταν ετοιμάζεται να αναλάβει τα ηνία της αδελφότητας. Η εικόνα αυτή προβάλλει από την οπτική γωνία των λοιπών μελών της αδελφότητας που παρακολουθούν την ηρωίδα, δίνοντας ξεχωριστή έμφαση στη νεοαποκτηθείσα δύναμη της Carmen.
Καταληκτικά, η «Αγαπημένη μου Αδελφότητα» είναι μια ταινία μετρημένη, με έξυπνο χιούμορ, απλή και στρωτή πλοκή και αξιόλογες ερμηνείες. Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν πέραν της ερμηνείας της Gloria Munoz, στο ρόλο της Carmen, και οι ερμηνείες των Pepa Aniorte και Carmen Flores,που ενσαρκώνουν την «ψυχωσική» αδερφή της Carmen και την αφελή μεν, πιστή δε γειτόνισσά της, αντίστοιχα. Δίχως άλλο αξίζει να τη δείτε. Θα χαμογελάσετε με τους «πολύχρωμους» χαρακτήρες και θα σας αφήσει ένα συναίσθημα ικανοποίησης, ότι ενίοτε στη ζωή απονέμεται δικαιοσύνη έστω και την ύστατη στιγμή.

Δεσμοί Αίματος (La Misma Sangre)

Θρίλερ, συμπαραγωγής Αργεντινής και Χιλής, σε σκηνοθεσία Miguel Cohan, που διακρίνεται για τον πρωτότυπο τρόπο αφήγησης, τις εξαιρετικές ερμηνείες και την επιβλητική φωτογραφία.

Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο γάμος του Elias (Oscar Martinez) και της Adriana (Paulina Garcia), οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μια φαινομενικά δεμένη εβραϊκή οικογένεια. Οι οικογενειακές σχέσεις, ωστόσο, θα δοκιμαστούν μετά το θάνατο της Adriana σε ένα εργατικό ατύχημα. Ο Santiago (Diego Velázquez), σύζυγος της Carla (Dolores Fonzi), της μεγαλύτερης κόρης του Elias με την Adriana, υποπτεύεται ότι ο πεθερός του ευθύνεται για το θάνατο της Adriana.

Η ταινία ξεκινά, αναμφίβολα, με τρόπο εκρηκτικό, που πυροδοτεί τη δράση και αυξάνει την αγωνία.  Στην αρχή, ο σκηνοθέτης, Miguel Cohan είναι φειδωλός σε σχέση με τα γεγονότα που αποκαλύπτει στο κοινό, αρκείται σε υπονοούμενα και αφήνει τις κρίσιμες πληροφορίες να διαρρέουν σταδιακά και με το σταγονόμετρο. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η επιλογή του, να μας διηγηθεί την ιστορία από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες. Σε πρώτη φάση, θεάται τα γεγονότα μέσα από τα μάτια του Santiago, ο οποίος αρχίζει να υποψιάζεται, βάσει διαφόρων ενδείξεων, ότι ο πεθερός του, Elias, δεν του λέει όλη την αλήθεια. Σε αυτό το στάδιο, επικρατεί περισσότερο σασπένς, ακριβώς γιατί μένουν ακόμα πολλά αναπάντητα ερωτήματα που κρατούν το θεατή σε αγωνία. Στη συνέχεια, ο μίτος της ιστορίας ξετυλίγεται από την οπτική του Elias, οπότε το μυστήριο ξεδιαλύνεται, καταλαγιάζει η αγωνία και το κεντρικό βάρος εναποτίθεται στα οικονομικά προβλήματα του Elias και στη σχέση του με την Adriana. Στο δεύτερο μέρος, η ταινία αποβάλλει σε ένα βαθμό το χαρακτήρα θρίλερ και προσιδιάζει περισσότερο σε οικογενειακό δράμα, με αποτέλεσμα να μη χάνει μεν το ενδιαφέρον της, κυρίως χάρη στις καθηλωτικές ερμηνείες των ηθοποιών, αλλά να θυσιάζει σε μεγάλο βαθμό τη δυναμική της. Το τρίτο μέρος της ταινίας, επιφυλάσσει μεγαλύτερο ρόλο για την Carla, θέτοντας το κεντρικό βάρος της πλοκής στην προσπάθειά της να ανακαλύψει την αλήθεια για τις σχέσεις των γονέων της. Σε αυτό το σημείο, ξεχωριστή σημασία αποκτά η σχέση της Adriana με το Lautaro, τον οποίο ερμηνεύει ο εκπληκτικός Χιλιανός ηθοποιός Luis Gnecco.

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, η φωτογραφία του Julian Apezteguia, η ηχητική επένδυση κι επεξεργασία του Fabián Oliver, καθώς και οι κοντινές λήψεις στα πρόσωπα των ηθοποιών (ειδικά σε σκηνές εξομολογήσεων) συμβάλλουν καθοριστικά στη δημιουργία μιας σκοτεινής και τεταμένης ατμόσφαιρας μυστηρίου. Η λύση, όμως του μυστηρίου ήδη από το μέσο της ταινίας, το «κλισέ» τέλος, που απηχεί το μωσαϊκό νόμο της ανταπόδοσης και η σύνθετη πλοκή, που απαρτίζεται από ένα μωσαϊκό διαφορετικών ιστοριών, αποδυναμώνουν την ταινία. Βέβαια, παρά τις όποιες αδυναμίες, το θρίλερ του Miguel Cohan παραμένει μια αξιόλογη ταινία, κυρίως, χάρη στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πολυπρόσωπη διήγηση της ιστορίας και τις υποδειγματικές ερμηνείες όλου του cast (ιδίως του Oscar Martinez στο ρόλο του Εlias), που δίνουν εύρος και βάθος στους χαρακτήρες που ενσαρκώνουν.