Αν η Οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει

Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης

Οι προσδοκίες μας ήταν κάπως αυξημένες για το νέο δημιούργημα του Μπάρι Τζένκινς, τον οποίο γνωρίσαμε μέσα από το “Moonlight”. Η νέα του ταινία, είχε τις σεναριακές προδιαγραφές να αναρριχηθεί μέσα στις κορυφαίες ταινίες του έτους( είναι η μεταφορά του ομώνυμου  επιτυχημένου βιβλίου του Τζέιμς Μπαλτγουιν, το οποίο  κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του ’74 με αφορμή τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ 6 χρόνια προηγουμένως),  όμως το αποτέλεσμα ,  ήταν απογοητευτικό.

Η περιπέτεια δύο νεαρών Αφροαμερικανών, ενός αγοριού 19 ετών και της  αρραβωνιαστικιάς του, είχε εξαρχής μια απρόσμενη κινηματογραφική εξέλιξη, όμοια με τα τελευταία στάδια του “ Moonlight”, εκμαιεύοντας την συμπόνια και τονίζοντας μονοδιάστατα το προσωπικό δράμα των ηρώων.

Ενώ η ταινία ξεκινάει αναφερόμενη στη Νέα Ορλεάνη, ως τόπο καταγωγής του  περίφημου τρομπετίστα Λούις Άρμστρονγκ κι  ως η γενέτειρα  της τζαζ, ουσιαστικά η υπόθεση διαδραματίζεται στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης( στο Χάρλεμ γεννήθηκε και ο συγγραφέας), αρχές του ‘70, την εποχή όπου οι φυλετικές συγκρούσεις ήταν στο αποκορύφωμά τους.

Ο νεαρός,  θα κατηγορηθεί για βιασμό-που δεν έχει διαπράξει- και θα μπει φυλακή,  μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης.  Η  αρραβωνιαστικιά  του περιμένει παιδί και τίθεται στον πυρήνα της ιστορίας κι ως η αφηγήτρια της .

Ο  Τζένκινς δημιουργεί δύο χρονικά επίπεδα κι  επιθυμεί να αναδείξει τις  οικογενειακές  εντάσεις,  κυρίως τη δύσκολη σχέση της νεαρής κοπέλας με τη μέλλουσα πεθερά της,  με το δικό της  οικογενειακό περίγυρο αλλά και των δύο οικογενειών μεταξύ τους.  Τα flashback ξεδιπλώνουν την απαρχή της ερωτικής  σχέσης του ζεύγους, ενώ ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί και το πάγωμα της εικόνας, για να διεισδύσει στις ενδόμυχες σκέψεις και στο  παρελθόν,  συνδεόμενο με το παρόν.  Το τρίπτυχο, ρατσισμός, δικαιοσύνη, μονογονεϊκότητα( και δει μιας μαύρης γυναίκας), δεν ξεδιπλώνεται καν, το ένα παρεισφρέει στο άλλο, με έναν θολό κινηματογραφικά τρόπο και με πολλά στερεότυπα.

Για τον Τζένκινς η μουσική αποτελεί τη  ραχοκοκαλιά της ταινίας, αλλά κι αυτή είναι άσκοπα θορυβώδης κι εντάσσεται στο να διεγείρει τα συναισθήματα και να μας κάνει -τεχνικά και μόνο-  να θυμηθούμε  τη ρατσιστική συμπεριφορά των λευκών, έναντι των φτωχών μαύρων. Το σινεμά έχει γεννήσει παρόμοιες ιστορίες ουκ ολίγες. Ταινίες πραγματικά διαμάντια και η συγκεκριμένη,  δεν ανήκει μέσα σε αυτές.

Κρατάμε την εξαιρετική παρουσία της  KiKi Layne και του  Stephan James.