Η Άφιξη

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Αν καμιά φορά αυτοί οι εξωγήινοι πατήσουν πραγματικά το πόδι τους στη γη, τι θα γίνει άραγε;  Μήπως να ρωτήσουμε τον Ρίντλεϊ Σκοτ, τον Τζέιμς Κάμερον , τον Σπίλμπεργκ, δεν μπορεί κάτι θα ξέρουν παραπάνω.
Μπα, εγώ προτιμώ τους εξειδικευμένους εξωγηινοεξολοθρευτές Γουέσλι Σνάιπς, Σβάρτσενέγκερ . Σε χρόνο ντετε θα τους κάνουν με τα κρεμμυδάκια.
« Παιδιά παιδιά, μη φτάσουμε στα άκρα, υπάρχει και άλλος τρόπος, αναίμακτος», παρεμβαίνει στη συζήτηση μας , ένας μουσάτος-κοντοκουρεμένος γκριζομάλλης …και μας δίνει διέξοδο στο αδιέξοδο.
Ποιος είναι αυτός ο τρόπος;
Πιάστε τους στο κουβεντολόι.  »How do you do. Do you speak english;».
Και εμείς μένουμε κάγκελο και τον ρωτάμε. Και αν δεν ξέρουν αγγλικά;
Να τους μάθετε. Ξεκινήστε από τα απλά. «I am a human», « my name is Louise»,  « my name is Ian».
Κερδίστε την εμπιστοσύνη τους, γίνεται με τους εξωγήινους φιλαράκια, και θα την κάνουν μετά… με ελαφρά πηδηματάκια.
Δεν είμαστε ούτε πολεμοχαρείς Κινέζοι, ούτε Ρώσοι. Εδώ στην Αμερική έχουμε ελευθερία, ισότητα, δημοκρατία. Παιδιά, διάλογος με τους εξωγήινους, διάλογος.

Πετάει και ένα «ειρήνη υμίν» και φεύγει… ο Ντενί Βιλνέβ. Ναι, αυτή είναι η ταινία που πάει να σαρώσει στα όσκαρ.

Ένα μεγαλεπήβολο έπος επιστημονικής φαντασίας, προσπάθησε να δημιουργήσει ο καναδός Ντενί Βιλνέβ πιστεύοντας, πως μετά από σχεδόν 20 χρόνια κινηματογραφικής διαδρομής, ήρθε η οσκαρική του ώρα. Ακολούθησε την πεπατημένη, των τριών προαναφερθέντων σκηνοθετών και άλλων πολλών ( πχ Ρόμπερτ Γουάιζ, Χάουαρντ Χοκς), οι οποίοι εμπνεύστηκαν διάφορες ιστορίες από την άγνωστη, ακαθόριστη συμπεριφορά και τη μυστηριώδη μορφή των «ιπτάμενων αντικειμένων». Οι εξωγήινοι θα γίνονταν φίλοι του ανθρώπου ή εχθροί του; Το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα απασχολεί και τον Βιλνέβ, σε μια ταινία που θα επιθυμούσε να περάσει και έναν κόσμιο σαρκασμό για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται κινηματογραφικά αυτό το θέμα( Arrival λεγόταν και μια ταινία με παρόμοια θεματική του 1996), αλλά διακαώς αυτό που θα επιθυμούσε, είναι ουσιαστικά, η ταινία να λειτουργήσει μεταφορικά, σαν παραβολή πάνω στις διαπροσωπικές σχέσεις και στην πολιτική, για το πως θα μπορούσαν να λύνονται οι διαφορές, να υπάρχει αρμονία και ισορροπία.

Ίσως πάμε κόντρα στο ρεύμα, μα πιστεύουμε πως απέτυχε.

Η ταινία ακολουθεί μια έμπειρη γλωσσολόγο, τη Λουίζ, χωρισμένη με παιδί. Της δίνεται μια σημαντική εργασία από τον στρατό: να επικοινωνήσει με ένα εξωγήινο σκάφος( το οποίο βρίσκεται σε αμερικανικό έδαφος), για να διαλευκάνει το λόγο άφιξής τους στη Γη. Ο κόσμος βρίσκεται σε πανικό. Ρωσία και Κίνα ετοιμάζονται να του επιτεθούν αλλά η κυβέρνηση των Η.Π.Α εμπιστεύεται τον συνταγματάρχη Γουέμπερ και τον συνεργάτη του, τον εργένη Ιάν. Η Λουίζ μαζί με τον Ιάν αναλαμβάνουν να επικοινωνήσουν με τις δύο εξωγήινες μορφές, ονομάζοντάς τες Άμποτ και Κοστέλο. Πριν τους κάνουν την κρίσιμη ερώτηση « Ποιος είναι ο λόγος άφιξης σας στη γη», προσπαθούν να τους μάθουν Αγγλικά και οι εξωγήινοι απαντούν με έναν ιδιόμορφο τρόπο επικοινωνίας, σε μορφή σαν το στεφάνι. Η Λουίζ αρχίζει ταυτόχρονα να ανακαλεί μνήμες από το παρελθόν της.

Η « Άφιξη» ξεκινάει, όπως περίπου το « Δέντρο της Ζωής» του Τέρενς Μάλικ» και τελειώνει με ένα παρόμοιο τρόπο, εξίσου αδόκιμο. Γρήγορη εναλλαγή των εικόνων, μία γυναίκα, ένα παιδί, η φιγούρα ενός άντρα και η θάλασσα. Η αρχική εντύπωση ότι θα δούμε μια ταινία, όπου στο παρασκήνιο θα αναδύονται υπαρξιακές ανησυχίες, χάνεται. Ουσιαστικά κάτι τέτοιο επιθυμεί ο Βιλνέβ, δεν λειτουργεί αποτελεσματικά, μένει στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης, μιας ιστορίας εξωγήινων, με πολλές ευκολίες, από τους τετριμμένους διαλόγους, μέχρι ακόμα τη μη φυσική θλίψη των ηρώων της. Μια ταινία που δεν οδηγεί πουθενά.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε, πως την ατμόσφαιρα μέσα στο σκάφος, τη χειρίζεται επιτυχημένα. Το κάθε καρέ του είναι προσεγμένο μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.  Ο θεατής αδημονεί να δει, εάν η κατάσταση ισορροπίας « υπόγειου τρόμου» ανάμεσα στους μεσολαβητές και στους εξωγήινους, θα ξεφύγει και θα πάρει κάποια άλλη τροπή. Σε αυτά είναι καλός, όμως ό,τι έχει να κάνει με σκιαγράφηση χαρακτήρων και τις παράλληλες προσωπικές διαδρομές, είναι νευρικός, και φαίνεται με τον τρόπο που το backround story της ηρωίδας του, το εξουδετερώνει πλήρως. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο στο τέλος, παίζοντας το γνωστό παιχνίδι αλήθειας, ονείρου και φαντασίας. Τον Φόρεστ Γουίτακερ τον έχουμε βαρεθεί να τον βλέπουμε στους ίδιους ρόλους και με την ίδια συμπεριφορά. Ο Τζέρεμι Ρενέρ , περνάει απαρατήρητος, αλλά βεβαίως η Έιμι Άνταμς είναι ηθοποιός κλάσης, ευρείας κινηματογραφικής και θεατρικής παιδείας, το αποδεικνύει και τώρα.

“Η Άφιξη” από 8 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους σε διανομή Spentzos