Η Αγάπη είναι Παράξενη

Δράμα,94΄, Η.Π.Α, 2014

Πρωτότυπος Τίτλος: Love Is Strange

Γλώσσα: Αγγλικά

Του  Άιρα Σακς

Με τους  Τζον Λίθγκοου, Άλφρεντ Μολίνα, Μαρίζα Τομέι

Ο Μπεν κι ο Τζορτζ δύο ομοφυλόφιλοι εραστές για κοντά 40 χρόνια αποφασίζουν να παντρευτούν στη Νέα Υόρκη. Ο συγγενικός και φιλικός τους περίγυρος αποδέχεται αυτό το γεγονός. Αντίθετα το καθολικό σχολείο στο οποίο διδάσκει μουσική ο Τζορτζ, με το άκουσμα αυτής τους της απόφασης, τον απολύει. Η περίοδος που ακολουθεί ανατρέπει τη καθημερινότητα τους. Το ακριβό νοίκι τους αναγκάζει προσωρινά  να ζήσουν χώρια. Ο άνεργος καθηγητής  θα συγκατοικήσει με δύο φίλους του αστυνομικούς και ο πολύ μεγαλύτερος του και συνταξιούχος Μπεν, θα μετακομίσει στο σπίτι του ανιψιού του. Οι προκλήσεις και οι συμβιβασμοί αποδεικνύονται δύσκολοι και οδυνηροί. Ο πρώτος δεν μπορεί να βρει δουλειά και ο δεύτερος προσπαθεί να διατηρήσει  ισορροπίες με τους συγγενείς του, που συν τω χρόνω θα του δείξουν ότι είναι πια ανεπιθύμητος.

Το ατού της γλυκόπικρης αυτής αισιόδοξης κωμωδίας βρίσκεται στο ότι από ένα σημείο κι έπειτα ο γκέι έρωτας των «ηλικιωμένων» Μπεν και  Τζορτζ περνάει σε δεύτερη μοίρα, με την αίσθηση να παραπέμπει σε  γάμο ενός ετερόφυλου ζευγαριού.  Ο σκηνοθέτης από το Μέμφις  Άιρα Σακς  σταδιακά αφαιρεί από το κάδρο την ιδιωτική ζωή του πρωταγωνιστικού διδύμου και επικεντρώνεται στο μη οικείο προς αυτούς εξωτερικό περιβάλλον, τονίζοντας παράλληλα  τα σκαμπανεβάσματα του έγγαμου βίου, τον πόνο δύο ανθρώπων που αναγκάζονται να ζήσουν μακριά αλλά  και το μαρτύριο εξεύρεσης δουλειάς σε μεγάλη ηλικία ,  εν γένει τις αντιξοότητες της σύγχρονης καθημερινότητας  σε μια μεγαλούπολη.  Ταυτόχρονα το φινάλε -χωρίς να αφήνει ηθικά διδάγματα-  μας υπενθυμίζει πόσο πολύτιμη για το άτομο είναι η κατανόηση και η αποδοχή των διάφορων μορφών της αγάπης(ερωτική, φιλική, οικογενειακή) κι όλο αυτό που περιγράφουμε, με μια οπτική κοντά σε αυτήν του βρετανού δημιουργού Μάικ Λι (Μια Χρονιά Ακόμα).

Ο Άιρα Σακς- με κινηματογραφικό  τακτ- ασκεί κοινωνική κριτική, αφήνοντας υπονοούμενα για τις ομοφοβικές αντιλήψεις που  εξακολουθούν να επικρατούν ακόμα και στον αμερικάνικο βορρά, δείχνοντας και τις δύο όψεις του νομίσματος. Η σεναριακή σφήνα-αλά Φρανσουά Οζόν- να εμπλέξει στο στόρι και την καθολική εκκλησία , δεν μπορεί να είναι τυχαία, άλλωστε η άποψη της είναι δεδομένη, θεωρεί  την ομοφυλοφιλία « θανάσιμο αμάρτημα». Από την άλλη, ο απολυμένος Τζορτζ δίνει τη δική του απάντηση στο έργο με τα ακόλουθα λόγια «Εξακολουθώ να πιστεύω στον Ιησού Χριστό ως τον Σωτήρα μου», διαχωρίζοντας με αυτό τον τρόπο τη θρησκευτική πίστη από τα ηθικού τύπου κηρύγματα των εκπροσώπων της.

Σε τεχνικό επίπεδο, η ετεροβαρής χωροχρονικά μετατόπιση  του έργου στο πρόσωπο του Μπεν και της οικογένειας που τον φιλοξενεί, δημιουργεί  χάσμα-σαν να βλέπουμε μία κύρια ιστορία και μια δευτερεύουσα-  κι αυτό το γεγονός μειώνει αισθητά την αναγκαία  συναισθηματική ταύτιση και με τους δύο χαρακτήρες.

Ήχοι πιάνου του κορυφαίου ρομαντικού Σοπέν, φυσικός φωτισμός και μια τελευταία σκηνή γεμάτη νοήματα, με νιάτα και λυρικότητα, κάτω από τον ήλιο της Νέας Υόρκης.

 Οι Αλφρεντ Μολίνα -Τζον Λίθγκοου διαθέτουν κινηματογραφική ευγένεια, και μεγάλες δυνατότητες. Η σκόπιμη χαμηλών τόνων παραγωγή του Άιρα Σακς δεν τους έδωσε τη δυνατότητα να τις ξεδιπλώσουν στον μέγιστο βαθμό.

Επίσημη προβολή στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2014

“Η Αγάπη είναι Παράξενη” από 18 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους σε διανομή Feelgood